Türkiye: Dijital Hizmetler Vergisi (DST) – Yeni Peşin Yargı Zaferleri Yayınlandı!

Kısaca

Küresel dijital ekonominin katlanarak büyümesi karşısında, Türkiye’nin dijital ekonomiyi vergilendirmek için aldığı en son önlem Mart 2020 itibarıyla yaz saati uygulamasına geçiş oldu.

Türkiye’de DST, 750 milyon Euro’luk küresel gelir ve 20 milyon TL’lik yurt içi gelir eşiğini aşan dijital hizmet sağlayıcıların %7,5’ini kapsıyor. Vergi esas olarak çevrimiçi reklamcılık hizmetlerinden, dijital içerik satışlarından/hizmetlerinden ve dijital platform hizmetlerinden elde edilen gelire uygulanır.

Ancak, Türkiye Yaz Saati Uygulaması’nın tanıtılmasından bu yana, özellikle geniş ve belirsiz fiziki kapsamı ve bir vergi döneminde (yani bir aylık) elde edilen toplam gelir üzerindeki %7,5’lik yüksek oranı nedeniyle birçok tartışma ve eleştiriye yol açmıştır. dönem) hizmet kapsamındadır.

Tartışmaya yol açan diğer faktörler, DST’nin bir tazminat mekanizması olmaması veya küme içi işlemler için herhangi bir muafiyet (bu nedenle, DST, geçerli sınırları aşan kümeler içindeki distribütör yapılarına, bir kez satıcı düzeyinde ve bir kez tedarikçide olmak üzere iki kez uygulanabilir) seviye); toplu dosyalama mekanizmasının olmaması; ve aynı işlem için iki veya daha fazla farklı ulusal DST’nin geçerli olduğu durumlarda muafiyet yoktur.

DST’de önceki Türk mahkeme zaferleri

DST’nin kapsamının, özellikle DST Kanununda tanımlanan “dijital aracı” kavramına ilişkin belirsizliği, Türkiye’de halihazırda iki önemli davaya konu olmuş ve Türk Vergi Dairesi aleyhine ilk mahkeme zaferlerine yol açmıştır. DST yasalarının uygulanmasıyla ilgili. İsviçreli Verein Baker McKenzie International’ın bir üyesi olan Esin Avukatlık Ortaklığı, bu davalarda kazanan tarafları (iki lider yazılım şirketi) temsil etti.

“Dijital Ortamda Yapılan Satışlar”dan Ne Anlaşılmalıdır?

DST anlaşmazlıkları, DST’nin 1/1-b Bölümü’nün, satışların “dijital ortamda” yapılmış sayılması gereken bağlamda dijital içeriğin satışına ilişkin yorumlanması etrafında dönüyordu.

İlk dava, dünyanın önde gelen yazılım şirketlerinden birinin Türkiye’deki grup yazılım lisanslama ve bulut hizmeti satışları için distribütörlük yapan bir iştiraki tarafından açıldı. Tartışmalı satışların (doğrudan son kullanıcılara), DST’nin 1/1-b Bölümü kapsamına girmemesi gerektiğini, çünkü bu tür satışların DST’nin gerektirdiği şekilde “dijital ortamda” gerçekleşmediğini savunduk.

DST’nin yalnızca sanal mağazalarda herhangi bir insan müdahalesi olmadan gerçekleşen satışları hedeflediğini savunduk (örneğin, tıkla ve satın al düzenlemeleri). Bu argüman, DST Yasasının 2. Bölümünde sağlanan bir dijital ortamın yasal tanımına dayanmaktadır: Herhangi bir fiziksel temas olmaksızın çevrimiçi olarak faaliyetlerin yürütüldüğü her türlü medya. “Çevrimiçi satış”ın klasik örneği, bir tüketicinin çevrimiçi bir mağazadan bir şarkı, oyun, film veya program satın aldığı sanal bir mağazadır. Bu satışlar hiçbir insan etkileşimi veya katılımı olmadan ve tamamen sanal ortamda gerçekleştirilmektedir.

Aslında, kanunun gerçek anlamı da DST Kanununun amacına karşılık gelmektedir: DST Kanununun önsözü ve yasama tarihi, kanunun amacının Türkiye pazarında faaliyet gösteren çok uluslu dijital şirketleri önemli bir vergi ödemeden vergilendirmek olduğunu açıkça belirtmektedir. fiziki mevcudiyet (bazen fiziki mevcudiyet olmadan) Türkiye’de, vergi ödemeden Türkiye’den gelir elde edin. Bu anlamda, DST Kanunu’nun çalışanları fiziki olarak Türkiye’de bulunan ve satışları insan etkileşimi yoluyla gerçekleşen mükelleflere uygulanmak üzere tasarlanmadığı açıktır.

Ancak müşterilerimiz söz konusu olduğunda, ihtilaflı satışlar, büyük şirketler ve kamu kurumları tarafından kullanılan ve tıkla ve satın al temelinde gerçekleşmeyen karmaşık yazılım ürünlerini içeriyordu. Bunun yerine satış, müşterinin ihtiyaçlarını anlamak ve/veya tanımlamak için satıcının satış, pazarlama ve teknik destek departmanlarında çalışan personeli ve müşteri arasındaki insan etkileşimlerini gerektiriyordu.

Ağustos 2021’de Asliye Vergi Mahkemesi müvekkilimizin lehinde karar vererek, mükellef faaliyetlerinin esas ve esas kısmının fiziki faaliyetlere dayandığı dijital ortamda gerçekleĢtirilemeyeceğine hükmetti. program/hizmet çevrimiçi olarak sunulsa bile, müşterilerin ihtiyaçlarını belirlemek için yapılan uzun toplantılar, kişisel eğitim ve satış sözleşmesi görüşmeleri gibi.

Yazılımı yeniden satma hakkını vermeye ne dersiniz?

DST anlaşmazlığındaki ikinci zafer, Türkiye’de yazılım veya bulut hizmetlerini yeniden satma hakkının verilmesinin DST kapsamına girip girmeyeceği konusunda yerleşik olmayan bir yazılım şirketi tarafından sunuldu.

İhtilaflı satışlarla ilgili olarak, Türkiye’de yerleşik olmayan müşterimize, ürünlerini (yazılım ve bulut hizmetleri) Dağıtım Sözleşmesi kapsamında yalnızca Türkiye’deki bir üçüncü taraf “Distribütöre” yeniden satma hakkı verilir; bu hak, distribütörün hakkı ile sınırlıdır. Türkiye’deki “Distribütörlere” yapılan satışlar, sonunda ürünleri Türkiye’deki son kullanıcılara satıyorlar. İhtilaflı satışlar DST’nin gerektirdiği şekilde dijital ortamda gerçekleştirilmediğinden, bir distribütöre bir distribütöre yeniden satış hakkı verilmesinin DST kapsamına girmemesi gerektiğini savunduk.

Aralık 2021’de Asliye Hukuk Mahkemesi, dağıtım sözleşmesinin taraflarca müzakere edilerek imzalandığı ve distribütörün doğrudan satış hakkının bulunmadığı gerekçesiyle ihtilaflı satışların dijital ortamda gerçekleşmediğine oybirliğiyle karar verdi. Türkiye’deki müşteriler ve distribütörü değildir. Müşterimizin onayı olmadan Ürünleri kullanmaya veya ürün anahtarlarını, kodlarını, lisans dosyalarını, hesap bilgilerini veya şifrelerini kullanmaya veya saklamaya yetkilidirler.

Çözüm

DST Kanunu kapsamına ilişkin ilk mahkeme kararları (İstanbul Bölge İdare Mahkemesi ve Danıştay’ın onayına tabi) olan kararlar, dijital içeriğin DST Kanunu kapsamında “dijital ortamda” satışına açıklık getirdi. Mahkeme kararları kamuya açık olmamasına rağmen, diğer vergi mükellefleri, Türkiye’de olası bir DST denetimi/davası olması durumunda, onları yine de emsal teşkil eden emsal olarak kullanabilirler.