Tom Lounsbury, Gary Morgan ve John Jones ile hindi avına çıkıyor

Benim için bahar hindisi avı, benzeri olmayan eşsiz bir açık hava hobisidir. Atmosferin kendisi, uzun ve soğuk bir kıştan sonra ortaya çıkan sürekli değişen flora ve fauna ile karakterize edilir.

ağaçlar ve çalılar yeşermeye, tomurcuklanmaya ve çiçek açmaya başlar; Ve kır çiçekleri sihir gibi filizlenir. Dereler ve nehirler yeniden akmaya başlar ve havada silinmez bir yeniden doğuş kokusu vardır.

Sonra, tamamen Amerikan türü bir kuş olan yabani hindinin kendisi var. İlkbaharda sürahi kafasının kırmızı, beyaz ve mavi renkleri çok şey anlatır. Aslında, Benjamin Franklin’in yabani hindiyi ulusal bir sembol olarak kel kartal yerine kullanmayı tercih ettiğini belirten bir mektup yazdığı bildirildi.

Yabani hindiler keskin bir görüş ve renk algısına sahiptir. Araştırmalara göre yaban hindileri insanlarla kıyaslandığında 3X görüşe ve çok keskin renk detaylarına sahip.

Evet, insanlar, yaban hindileri renk körü değildir (bu yüzden avcılar için kamuflaj çok önemlidir), çok iyi işitirler ve koku alsalardı, bir tanesine yaklaşmak neredeyse imkansız olurdu.

Yabani hindiler ayrıca orman tavuğu kadar hızlı havada süzülüp uçabilirler ve yarışta bir yol koşucusu üzerinde ciddi bir baskı oluşturacak uzun bacaklı bir koşu yeteneğine sahiptirler. Uzun bir yırtıcı hayvan listesi, yumurta aşamasından yetişkin aşamasına kadar yabani hindilerin peşindedir, bu nedenle her zaman olabildiğince dikkatli davranırlar ve bu da onları avlanmaları için saf bir meydan okuma haline getirir.

Tahmin edebileceğiniz gibi, 50 yılı aşkın süredir hevesli bir hindi avcısıyım. Kesinlikle hiçbir şey bilmeden, deneme yanılma yoluyla kendi kendime öğrenerek (çünkü etrafta öğrenebileceğim pek çok deneyimli hindi avcısı yoktu), bulabildiğim her şeyi okuyarak ve sonunda çok zorlu bir hobide yer edinerek başlıyorum. Gerçekten bağımlılık yapar.

İlkbaharda hindi avlamak için iki ana faktör vardır: birincisi, seçilen av kolunun güçlü ve zayıf yanlarını bilmek ve ikincisi, benim için edinilmesi en zor beceri olan hatırlama yönü.

Nişancılık söz konusu olduğunda, ister ateşli silah ister atıcı olsun, kendime saklayabilirim, ancak temas ayrı bir kategoriye giriyor. Bugünün güzelliği, hindi avı atölyeleri için internette bile bulunan eğitici videoların olmasıdır. Bununla birlikte, ben tuhaf bir ‘eski kafalı’ adamım ve başkalarıyla takılmaktan, onların işleri nasıl hallettiklerini ilk elden görmek ve duymaktan zevk alıyorum.

Elbette, bekar olmak, bunun birkaç yıl önce, Atlanta, Michigan yakınlarındaki Gary Morgan’ın av rehberine (wildgamedynasty.com) katılmaya karar verene kadar olmadığı anlamına geliyordu. Engebeli tepeleri ve ormanları için zaafım var.

Morgan’ın tüm aramayı yapmasına izin verdim ve tekniklerini, özellikle benimkinden farklı olanları izledim ve dinledim. Bu süreçte tamamen şans eseri, ormanda ertesi sabah bize katılacak olan Atlanta av rehberi John Jones ([email protected]) ile tanıştık.

“Atıcı” bendim ve arkamda uyum içinde çalışan bir çift deneyimli hindi avı rehberine sahip olmak bir öğrenme deneyimiydi. Üstümüzdeki kıskanç bir tavuk, etrafındaki piçlerin ‘manik’ çifte doğru yokuşlardan aşağı inmelerini engellemek için yüksek sesle inlerken gerçekten işe yaradı.

Jones, üzerinde oturduğu ölü kuru yaprakları eli ile “ovarak” bir tepkiyi tetikledi, bu benim için oldukça yeni bir şeydi ve özellikle bir oyuncu, çığlık atan tavuğun uyarılarına rağmen buna daha fazla dayanamadı ve alçaldı. hızla yeni tavukla tanışın ve rekabeti yenin.

Atıcı, atış yapmak için en sevdiğim 30 yarda menziline girerken, Jones, oyuncunun frene basmasına ve başını kaldırmasına neden olan yüksek bir çığlık attı ve ben de tabancamın tetiğine dokundum. Kovalamaca yaklaşık 15 dakika içinde bir anlaşma oldu.

Morgan, Jones ve ben o zamandan beri iyi arkadaşız ve salgın dışında her yıl Atlanta yakınlarında bahar hindisi avına gitmek için bir araya geliyoruz. Morgan geçenlerde beni aradı ve Standish yakınlarındaki Pine Nehri kıyısında, eskiden pek çok yabani hindinin yaşadığı 360 dönümlük özel mülk sahibi olma izni olduğunu söyledi.

Ev sahibi, geyik avını hedef aldı ve yabani hindiler, iyi tasarlanmış yiyecek tarlaları için bu kadar yıkıcı oldukları için tam bir baş belasıydı. Morgan ayrıca Standish’ten Little Rod’u bize katılmaya ve savunuculuk yapmaya davet etti. Little’ı duymuşsunuzdur çünkü o Michigan’da dokuz kez hindi şampiyonu olmuştur ve Quaker Boy Pro Team’de çalışmaktadır.

Avdan önceki gece öyle bir beklenti içindeydim ki uyuyamadım, sadece saate bakarak dinlendim. Herkesle buluşup yürüyerek gitmek için sabahın beşinde Standish’in yanında olmak için sabahın üçünde yolda olmam gerekiyordu.

Bizi bekleyen kanvas zemin perdesine yarım millik bir yürüyüş yaptık ve şafak öncesi açık gökyüzü güzel, derin bir menekşe rengindeydi. Geniş panjura ulaştığımızda Little ve ben yan yana oturduk, Morgan tüm olayı filme almak için arkamıza oturdu ve sabırla her şeyin başlamasını bekledik.

Bu, ötücü kuşların korosuyla başlayacak, ardından Kanada kazları ve kum tepesi turnalarının uyanmasıyla başlayacak. Kısa süre sonra Çam Nehri kıyısındaki ağaçlara tünemiş hindi severler, bizden yaklaşık çeyrek mil ötede yeni bir günü karşılamaya başladı. Bu, Little lastik bir “gobbler” çağrısı kullandığında ve bunu bir dizi tünemiş şarlatan takip ettiğinde oldu. Millet, tek söyleyebileceğim, yılların deneyiminden sonra bile, bu ses ayak parmaklarımda temiz, kontrol edilemez bir karıncalanma veriyor!

Öncelikle kamu arazilerinde hindi avı yürüttüğüm için, gobbler çağrılarını ve hatta gobbler tuzaklarını kullanmaktan her zaman kaçındım. Bu avcıların diğer avcıları hırsızların peşine düşmeye nasıl ikna edebildikleri şaşırtıcı, ancak Littlle bunun özel arazide bu durumda bir sorun olmadığına dair bana güvence verdi.

Kısa süre sonra ağaçtan uçan yabani hindilerin yiyecek bulmak için uçtuğunu ve hindilerin ayakları yere çarptığında başka ne yapıyor olduklarını gördük. Bununla birlikte, büyük setler görüşümüzü engelledi, ancak tokat yiyicinin tepkisinin her zamankinden daha yakından geldiğini duyduk.

“Konuşan hindi” söz konusu olduğunda, Rodd Little gerçek bir Fareli Köyün Kavalcısı’dır ve kısa sürede yanımızdaki setin arkasındaki yemlerin sesini duyabildik. Tüfeğimi atış çubuklarıma yerleştirdim.

Ufaklık bir tavuğu ayakta, bir tavuğu da yan yatırır ve sonra yayarak ayakta durma rolü oynardı. Bana tuzakların tam olarak 35,5 yarda uzakta olduğunu söyledi, bu da yeni 20 kalibrelik Winchester SXP “Longbeard” av tüfeğimle mümkündü ve tabii ki pirinç kaplı bir Winchester “Longbeard” (3 inç) beş numara ile donatılmıştı. kurşun

Geçenlerde bir piyangoda kazandığım bu yeni tüfekle kapsamlı bir modelleme çalışması yapmıştım ve 40 yardaya kadar güvenilir bir “şut atış” yapabileceğini biliyordum.

Bombardıman uçakları, setin tepesinin altında tutuldu ve Little kısa bir “yutmak” için ateş ettiğinde, jübilenin başının tepesi görülebiliyordu, ardından tüm kuş ve kısa süre sonra maiyetin geri kalanı belirdi.

Önde müthiş bir smaç vardı ve yedekte dört jake (küçük yiyici) vardı. Büyük oyuncu (sabahın erken saatlerinde güneş ışığında oldukça yanardöner bir görüntü) fırlayıp yalancı tavuğun tuzakları ve tuzakları arasında hareket edip durduğunda şakalar bir tarafa kaydı.

Sonra gobbler aşağı kaydı ve kafasını dümdüz yukarı kaldırdı, sanırım gobbler tuzağı bir şeyler deneyecek mi göreceğim. Zaten fiber optik nişangâhlarla kilitli olduğum için tetiğe dokundum.

Vuruşta oyuncu hemen yere yığıldı, mahmuzlar ve dörtlü herhangi bir tepki göstermedi. Bunun yerine, Fısıldayan’ın etrafını sardılar ve daha önceki kabadayılığın bir tür intikamı olarak, ayaklarıyla ona vurmaya başladılar ve sonra gittiler.

Av ne kadar sürdü bilmiyorum ama hindi arayan Rod Little’ın arama yapmasıyla her şey oldukça hızlı bir şekilde yerli yerine oturdu. Evet millet, kesinlikle işime yaradı ve bu süreçte numara çantama eklemek için çok şey öğrendim.

Gary Morgan, mülkün arazi müdürü Greg Combo’yu aradı, takıldığımızı, kontrol etmek için geri döndüğümüzü ve “rahatsız edici” bir kuştan kurtulduğumuz için çok mutlu olduğunu söyledi. Compeau, avladığımız güzel mülkü geliştirdi, geyikleri, özellikle de büyük geyiği hedef alan yiyecek alanları tasarlamak ve hatta dikmek dahil her yerde yaptığı bir şey (GMK Logging, 989-213-6499).

Sakalımın olağanüstü bir sakalı olduğunu fark eden ve kontrol etmek için bir mezura alan Compeo’ydu. Yediğim en iyilerden biri olduğunu biliyordum ama en az 12 inç olmasını beklemiyordum! O noktaya kadar en uzun havlamam 10 inçlik bir dilimdeydi.

Armatür de kaba bir ağırlığa sahipti ve bir inç uzunluğunda, kehribar renginde kalın tümseklerle işaretlenmişti. Uzman arayan Rod Little tarafından geride bırakılan açıkça yaşlı bir kuştu.

Evde, sakalı düz bir yüzey üzerinde dikkatlice ölçebildim ve birkaç “kıl” 13 inç çıktı.

Unutulmaz bir av ve şimdiye kadarki en büyük Gobbler için Gary Morgan, Rod Little ve Greg Combo’ya içtenlikle teşekkür etmek istiyorum.

Serbest çalışan açık hava yazarı Tom Lounsbury’ye [email protected] adresinden e-posta gönderin