“Kimse bizi kurtarmaya gelmiyor” – Kapitalizm nasıl “kartal” oldu?

Ekonomist ve politik gazeteci Grace Blakeley son kitabında kapitalizmi ve ona uygulanan kontrolleri hedef alıyor Açgözlü Kapitalizm: Kurumsal Suç, Arka Kapı Kurtarmaları ve Özgürlüğün Ölümü.

Kitapta Blakeley, kapitalizmin başarısız olmak yerine tam olarak amaçlandığı gibi çalıştığını, kurumsal ve siyasi elitlerin geri kalanımızın pahasına kendi çıkarlarını ilerletmelerine izin verdiğini ileri sürüyor.

Blakely konuştu Cumartesi sabahıSusie Ferguson, çaresiz hissetmek yerine ekonomiyi herkes için daha iyi hale getirecek şekilde demokratikleştirmenin bir yolu olduğundan bahsediyor.

Büyük ölçekli sistemik sorunlara verilen ortak tepkinin, mevcut sistemin bu sorunların çözülmesine yardımcı olacak şekilde değiştirilebileceğine olan inanç olduğunu söyledi.

“Belki çok fazla eşitsizlik vardır veya geleneksel ekonomik modeller iklim çöküşünün etkilerini hesaba katmamıştır ve bir şekilde yapmanız gereken tek şey sistemde ince ayar yapmak ve belki bazı politikaları değiştirmeye çalışmak, vergi oranlarını değiştirmektir…

“Bunların kapitalizmin sapkınlıkları olmadığını, aksine kapitalist sistemin çalışma biçiminin doğasında bulunduğunu gerçekten göstermek istedim.

“Ülkelerin ve pazarların (siyaset ve ekonomi) iki ayrı alan olduğu varsayımına sahibiz ve örneğin daha fazla kamu harcamanız varsa, bu daha az pazara sahip olduğunuz anlamına gelir ve bunun tersi de geçerlidir.

“Dolayısıyla, serbest piyasanın başarısızlığını hesaba katmak için hükümet harcamalarını genişletebileceğinize dair bir fikir var ve aynı şekilde, diyelim ki tekeller olduğu için piyasa özellikle verimli çalışmıyorsa, piyasanın yapısını değiştirebilirsiniz. daha iyi çalışmasını sağlamak için politik araçları kullanmak.”

Ancak kendisi, bu iddia edilen dengeyi baltalayan temel bir kusurun bulunduğunu iddia ediyor.

“Benim iddiam şu: Kapitalist ekonomilerde siyaset ve ekonomi her zaman bütünleşmiştir ve aslında pratikte var olduğunu düşündüğünüz net bir ayrım yoktur. Bu, siyaseti denemek ve değiştirmek için kullanmanın çok zor olduğu anlamına gelir. şeyler.”

“Bunun neden işe yaramadığının gerçekten iyi bir örneği, devleti kendi çıkarları için kullanabilen büyük kurumların muazzam lobi gücüdür. Siyasi politikaların bu tür bir birleşiminin ne olduğuna dair birçok örnek kullanıyorum. Ve ekonomik güç kitaptaki gibidir.”

Onun işaret ettiği örneklerden biri, Boeing yöneticilerinin uçak üretim hatlarındaki potansiyel hatalar hakkında ne kadar bilgi sahibi olduğu konusundaki tartışmadır.

Boeing, Alaska Havayolları tarafından uçurulan yeni bir Boeing 737 MAX 9’un kapısının çökmesi ve 2018 ve 2019 yıllarında 737 MAX 8’in dahil olduğu iki ölümcül kaza sonrasında ABD Senatosu da dahil olmak üzere artan incelemelerle karşı karşıya kaldı.

Blakeley, “Bu davaya derinlemesine bakarsanız, Amerikan devletinin gerçekten bu olaya derinden müdahil olduğunu göreceksiniz” dedi.

“Boeing, o zamanlar Amerika Birleşik Devletleri’nde kurumsal sosyal refahtan en fazla yararlananlardan biriydi ve çok sayıda vergi indirimi ve sübvansiyon aldı. Üstelik Boeing ve başka bir şirketle gerçekleşen birleşme, Amerikan devleti tarafından kolaylaştırıldı. Amerikan devletine derinden bağlı olan, dev bir silah tüccarı olan bu devasa, çok uluslu şirkete daha fazla kamu parası pompalamak için kullanılan bir salgın var.

“Dolayısıyla düzenleyicilerin ayağa kalkıp ‘Bunu daha etkili bir şekilde düzenleyelim’ demeleri söz konusu değil çünkü onların çıkarları bu şirketin çıkarlarıyla tamamen örtüşüyor.

Blakeley, Boeing gibi şirketlerin hükümetle derin ilişkiler içinde olduğuna dikkat çekiyor.
resim: AFP/Getty Images – Stephen Brashear

“Dolayısıyla benim iddiam, hesap verebilirlik istiyorsak tüm bu sistemleri demokratikleştirmemiz gerektiğidir. Sadece devletin bizi piyasadan koruyacağı veya piyasanın bizi piyasa devletinden koruyacağı fikrine güvenemeyiz. “

Büyük şirketlerin, düzenlemeleri kendi lehlerine şekillendirmek için lobi ve lobi faaliyetleri yürütebileceklerini ve bunun uzun vadeli etkileri olabileceğini söylüyor.

“Bu, çok uzun zamandır gözlemlenen bir şey; rekabetçi baskılar sonuçta rekabet ilkesini baltalıyor. Şu anda gördüğümüz gibi, orada burada antitröst uygulamaya çalışabilirsiniz, ancak sonuçta. Sistem en büyük ve en güçlü kurumların önüne geçtiğinde geri dönüş olmaz.

“Şu anda büyük teknoloji şirketlerinin durumunda gördüğünüz gibi, organizasyon yapısı o kadar uzun süredir o kadar gevşek ki, bu şirketlerin içeriden dönüşmesinin yanı sıra faaliyet gösterdikleri yapıyı da değiştirmeleri gerekiyor.”

Buna cevaben, yalnızca alt kademelerde değil, teknoloji endüstrisinin her seviyesinden işçiler de dahil olmak üzere Büyük Teknoloji işçilerinin sendikalaşma konusunda gözle görülür bir hareketinin olduğunu söyledi.

Bu, Blakeley’in genel sistemik sorunun çözümü olduğuna inandığı şeye işaret ediyor: devlet-piyasa dengesinin etkili olabilmesi için daha eşit şekilde temsil edilmesi gereken üçüncü tarafın, yani işçilerin kırılganlığının ortadan kaldırılması.

“Kapitalist sistemler planlı sistemlerdir; büyük tekeller ile birlikte çalışan büyük, güçlü devletler arasında her zaman belli düzeyde bir merkezi planlama vardır, ancak gücün dağıtım şekli toplumdaki güç dengesi tarafından belirlenir.

“Kitapta asıl istediğim şey de bu; sıradan insanların çalıştıkları yerde, kendi topluluklarında, sokaklarda örgütlenmeleri, yani temelde bu gerçekten güçlü kurumların kontrolünü geri almaya çalışmaları.

“Sormamız gereken asıl soru, devletin büyüklüğüne karşı pazarın büyüklüğü değil, siyasi kararlar alınırken kimin çıkarlarının dikkate alındığıdır.”

Kitabı, büyük iş dünyasının ve devletin “kimin ne alacağına karar vermek” için ne kadar uzun süredir birlikte çalıştığını gösteren tarihi örnekler içeriyor.

Doğu Hindistan Şirketi’nden ve genişleyen imparatorlukların arkasındaki şirketlerden Ford’a ve günümüz şirketlerine kadar, işçileri karar alma sürecinden dışlama yönünde tarihsel bir eğilim yaşandı.

Blakeley, “Siyasi ve ekonomik gücün bu birleşimi, genellikle gezegendeki en fakir insanların pahasına emperyal hedefleri ilerletmek için kullanılıyor” diyor.

Ekonominin serbest piyasa kontrolünün genişletilmesini ve devlet düzenlemelerinin azaltılmasını idealize eden neoliberal hareketin, “aslında piyasayı liberalleştirmeyi amaçlamadığını, devletin kontrolünün rolünü sınırlamayı amaçlamadığını” öne sürüyor. Pazardaki işçiler”. Planlama süreci.

“Böylece planlama, kapitalizmin tarihi boyunca eskisi gibi devam etti, ancak işçiler, patronlar ve politikacılar yerine işçiler kovuldu ve planlamayı yapanlar yalnızca patronlar ve politikacılar oldu.

“Dolayısıyla, bu serbest piyasa değişimi kisvesi altında, hükümetlerin dağıttığı ve harcadığı miktarda bir azalma görmüyorsunuz, büyük işletmeler için büyük vergi indirimleri görüyorsunuz, büyük işletmeler için büyük sübvansiyonlar görüyorsunuz, büyük işletmeler için büyük sübvansiyonlar görüyorsunuz, Burada kuralsızlaştırmayı değil, sahip olduğunuz düzenleme türünde bir değişikliği görüyoruz. Devlet, işçileri ve göstericileri disipline etme konusunda daha güçlü hale geliyor; aslında devletin daralması değil, tekel gücünün önemli ölçüde genişlemesi.

“Tartışmanın gerçek koşulları [is] İster hükümetin karar alma sürecinde ister büyük bir çokuluslu şirkette olsun, karar alma süreçlerinde aslında kimin sesi duyuluyor? “İnsanlar örgütlü değilse, ister sendikalarda örgütleniyor olsun, ister siyasi partilerde siyasi değişim yaratmak için örgütleniyor olsun, onların sesleri görmezden gelinecektir.”

“Kötü haber şu ki kimse bizi kurtarmaya gelmeyecek – ve bence sahip olduğumuz kültür, bu bireyci kültür, bu şöhret kültürü, bizi siyaseti insanların çoğunluğunun katıldığı bir şey olarak düşünmeye teşvik ediyor.” pasifiz ve bir şey var: Aktif kişi gelip herkesi kurtaracak – ve bu, “İlericiler arasında yaygındır ve sağdaki insanlar arasında yaygındır.”

Blakeley, insanların eski ABD Başkanı Donald Trump gibi antropomorfik bir kafa aramak istediğini söylüyor.
resim: Fransa Basın Ajansı

Sisteme katılımımızın yerini alacak bir kahraman haline gelen Donald Trump gibi bir “figür” aramanın yaygın olduğunu söylüyor. Ancak sistem yalnızca süreci yönlendirmeye ve karar alma sürecine etkili bir şekilde daha fazla insanın katılması durumunda başarılı olacaktır.

“Güçlü, uyumlu siyasi hareketler örgütleyip inşa etmezsek, güçlü, uyumlu işçi hareketleri inşa etmezsek ve toplumlarımızda güç inşa etmezsek, politikacılar bizi dinlemeyecektir çünkü güçler onların karar alma mekanizmalarını etkilemektedir. Güç, yasama sonuçlarını belirlemede çok büyük bir faktör olmaya devam edecek ve lobiciler de sadece politikacılar üzerinde değil, medya üzerinde de muazzam bir güce sahip olacak ve böylece medya siyaseti etkiliyor.

“Dolayısıyla sistem çok sıkı bir şekilde örülmüş ve sendikaların çok daha güçlü olduğu savaş sonrası dönemde var olan türden bir karşı-güç inşa edemezsek, pek bir şey değişmeyecek.

“Ancak, insanların fiilen hareketlere katılmaya başladıkları ve tepedekilerin otoritesine meydan okumaya çalıştıkları an, değişimin çığ gibi büyüdüğünü görmeye başladığınız andır.”