Eski bir gizli polis olan avukat, Hollanda hükümeti ile 3 yıllık bir savaşın ardından bir savaş madalyası aldı.

Paul Bocher nadiren savaş hakkında konuşurdu.

Dünya Savaşı’nın bitişini kutlayan Avrupa’da Zafer (VE) Günü’nden 78 yıl sonra, Alman Nazi işgalcilerine karşı Hollanda direnişi için verdiği mücadeledeki cesaretiyle tanındı.

Tony Boshier’in oğlu, 1971’de ölen babasının muhtemelen travma sonrası stres bozukluğu yaşadığını ve yaşadıkları hakkında ailesiyle hiç konuşmadığını söylüyor.

Bilinen – ve artık Hollanda hükümeti tarafından tanınan – Mayıs 1940’ta Hollanda işgal edildiğinde Kop van Overijssel, Platzelek Commando Stenwick’teki Hollanda direnişinin bir üyesi olduğudur. Savaş Kaydı, bu direniş hizmetini “yasadışı” olarak tanımlıyor.

Tony, babasının Stenwick’te kaldığını ve Nazi rejiminden saklanan kitlelerin beslenmesine yardım ettiğini açıkladı.

“Babam adil ya da haksız yollarla karne alma işine karışmıştı. Meslekten fotoğrafçıydı, bu yüzden sahte belgeler hazırlamakla uğraştığını tahmin ediyorum. İspanya, Fransa, Belçika, Pireneler ve Birleşik Krallık’a geri dönüş ağları aracılığıyla Müttefik hava kuvvetlerine yardım ettiği anlaşılıyor.”

Almanlar, Abi’nin direnişte olduğunu ve farklı, kılık değiştirmiş bir isim altında faaliyet gösterdiğini biliyordu. Zor olmuş olmalı, birçok Hollandalı erkek köle işçi olarak Almanya’ya gönderildi. Onlardan kaçmayı başarması şaşırtıcıydı.”

Paul Boshier, 8 Temmuz’da Wellington’daki Hollanda Büyükelçiliği’nde düzenlenen özel bir törenle Tony ve ailesine verilen Seferberlik Savaş Madalyası’na layık görüldü.

Bu, Tony’nin babasının tanınmasını sağlamak için verdiği üç yıllık savaşın sonunu işaret ediyordu.

Eski bir gizli polisten avukata dönüşen Tony, babasının 1970’lerin direniş hareketine katılımıyla ilgilenmeye başlar. Gizli bir programı yeni bitirmişti ve memleketi olan Hollanda’yı ziyaret etmeye karar vermişti.

2020’de Covid geldiğinde ve ülke kilitlendiğinde, yarı emekli avukat aramaya başladı.

Geçen yıl, Hollanda’ya yaptığı yıllık ziyaretlerden birinde Tony, madalya başvurusunda bulunmak için Hollanda hükümetine başvurdu, ancak “çok sayıda meçhul bürokrat” ile tanıştı.

1980’de, 35 yıllık savaşın ardından, Hollanda’nın direniş işçilerine hizmetleri onurlandıran madalyalar verdiğini ancak üç kural olduğunu keşfetti.

“Kanlı bir rezaletti. Dürüst olmak gerekirse, kuralları saygısız ve dehşet verici buldum. Bir kural, alıcının madalyayı şahsen talep etmesi gerektiğiydi, ki bu çok saçma, babam 1971’de öldü. İkincisi, bir direniş göstermeniz gerekiyor, peki bu ne anlama geliyor? Sonra madalya için 5 yıllık bir süre belirlediler, bu yüzden 1985’ten sonra çok geçti.”

“Hiçbir yere varamadım ve birdenbire Canberra’daki Hollanda Büyükelçiliği’ndeki askeri ataşe beni aradı ve babama madalyayı alacağını söyledi.”

Tony, babasının sonunda cesaretinin takdir edilmesinden gurur duyuyor.

Ülkemize ve diğer ülkelere hizmet etmiş insanlara her zaman saygı duymuşumdur. 27 yıl polislik yaptım ve zabıta hizmeti aldım. Savaşta olduğu gibi poliste de iyi bir asker olduğun için ödül almazsın, hizmetinin karşılığında sana sunabilecekleri tek şey bir madalyadır. Babama ve onun ülkesi için yaptıklarına derin ve kalıcı bir saygı duyuyorum. Tanınması bizim için önemliydi, bu bizim için bir bağlantı.”

Savaştan sonra Tony’nin babası bir hemşire olan Anke ile tanıştı ve evlendi. Yedi çocukları oldu ve aile, 1953’te Tony bir yaşındayken Yeni Zelanda’ya göç etti. Bu çok büyük bir ayardı.

“Zor bir yetişme dönemi geçirdik ve göçmen bir aileden geliyorsanız, en iyisini anne babalar yapar, bundan yararlananlar çocuklardır. Annem, Roma yolları olan Amsterdam’da büyüdü ve Maunganui Dağı’na yerleştiğimizde toprak yollar ve uzun yokuşlar vardı.”

Paul, Hollanda’da uzun bir fotoğrafçı soyundan geliyor ve VTBook’u kurdu.

Tauranga Boys College’dan ayrıldıktan sonra Tony, Waikato’da bir mandıra çiftliğinde çalıştı ve bu, ondan bir meslek seçmesini isteyen babasını hayal kırıklığına uğrattı.

Paul, ölümünden önce oğlunu, ona disiplini öğreten Yeni Zelanda Polisine katılmaya teşvik etti.

Babası hayatının büyük bir bölümünü “hasta” olarak geçirdi ve 52 yaşında öldüğünde ailede bir “boşluk” bıraktı. Annesi üniversiteye gitti ve bir Anglikan papazı oldu. Sonunda Hollanda’ya döndü.

Tony, babasının savaş hakkında pek konuşmadığını ama bozduğunu söylüyor.

Tony, “En büyük delikanlıydım. Biraz sinirliydi ve bana karşı biraz kaba bir adamdı. Sanırım bu muhtemelen Hollanda tarzıydı. Onu çok kısa buldum, bence esas olarak onun beklentilerini karşılayamadığım için, bu kadar basitti,” dedi Tony.

Paul, 13 Nisan 1944’te “yasal” olarak tanımlanan bir kayıt hizmetiyle “Bölüm Komutanı” olarak İç Ordu’ya atandı.

Askeri sicili boş bir sayfa çünkü izole edilmiş gizli hücrelerde çalışırken herhangi bir bilgi elde etmek zordu.

“Direniş işçilerinin büyük örgütleri vardı ama sonra işbirlikçiler harekete katılacak ve ardından hücreleri açığa çıkaracak ve Almanlar onları tutuklayıp infaz edecekti.”

Bir yıl sonra, 1 Ağustos’ta Paul ordudan serbest bırakıldı.

Tony, babasının ona güçlü bir topluluk duygusu ve cömert bir ruh aşıladığını söylüyor.

“Babam mazlum için savaştı. Sanırım bugün hayatta olsaydı, onun tüm beklentilerini karşılardım.”

Caroline Ming-Yi, Auckland’da yaşayan bir araştırmacı gazetecidir. 2007’den beri Herald için çalışıyor ve daha önce 60 Minutes, 20/20 ve Sunday için TVNZ komisyon üyesi ve güncel olaylar yapımcısıydı.