Erdoğan III ve Avrupa: Türkiye’nin Avrupa Birliği’nde bir geleceği var mı?

geri adım atmak?

Ayrıca, katılım sürecinin Avrupa Birliği’ne katılmak kadar önemli olduğu fikri de var. Ankara, AB perspektifine sadık kaldığı sürece hukukun üstünlüğü, demokratikleşme ve düzgün işleyen bir piyasa ekonomisi gibi önemli konularda ivme kazanacaktır.

Türkiye, Avrupa ile mülteciler arasında bir tampon bölge olarak kalacaktır.

Ancak bugün bu görüşün doğru olmadığını görüyoruz. Ankara’nın AB’yi gözden kaçırdığı için geride kaldığı iddia edilebilir – ne olursa olsun eski haline dönmek mümkün değil. Türkiye demokratikleşme ve düzgün işleyen bir ekonomi için adımlar atsa bile sırf Avrupa’yı memnun etmek için bu yola girmesi inandırıcı olmayacaktır.

Muhalefetin son Türkiye seçimlerini kazanması durumunda sürecin devam edeceğine inanan biri varsa, bundan da şüpheliyim. Muhalefet partilerinin zaferi bu “Gordion düğümünü” de çözmeyecek – çünkü sorun yalnızca Türkiye’nin iç dinamiklerinden değil, aynı zamanda Avrupa politikalarının Türkiye’nin çıkarlarından daha da sapmış olmasından kaynaklanıyor.

Mülteci sorunu Avrupalı ​​seçmenlerin ana konusu haline geldi ve durgunluk baş gösterirken ve güvenlik kaygıları yabancı düşmanlığını körüklerken halkı iltica sisteminde herhangi bir artışı desteklemeye ikna etmek zor görünüyor. Sağcı popülist partinin bu anlayışa görece dirençli olduğu Almanya’da bile bu açıkça görülmektedir. AfD yüksekte. Türk hükümetinin dostu olarak bilinen Macaristan Başbakanı Viktor Orban, Türkiye’deki seçim sonuçlarından memnun olduğunu, yani demek Türkiye’nin Avrupa ile mülteciler arasında bir tampon bölge olarak kalmasından memnundu. Ankara’ya daha yakın görünen siyasetçiler bile Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne girmesini istemiyor, kapılarındaki kitlelere karşı ülkeyi bir tampon olarak görüyor.

Açıktır ki, Türkiye’nin değeri sadece mülteci meselesiyle sınırlı değildir. Türkiye’yi tamamen dışlamak mümkün değil, çünkü Avrupa ekonomisine çok entegre olmuş durumda ve jeopolitik önemi – Ukrayna’daki savaşla daha da belirgin hale geldi. Türkiye’nin istikrarı Avrupa’nın bütünlüğü ile doğrudan ilişkilidir. Geçenlerde dile getirdiği Emmanuel Macron’un hayalini de ekleyin. Avrupa bağımsız bir siyasi aktördür Bütün bunlar için, Türkiye’yi tamamen devre dışı bırakmanın akılcı bir hareket olmayacağını görüyoruz. Avrupa Birliği, savaş nedeniyle Rusya ile geçici olarak köprüleri yaktı. Türkiye’ye sırt çevirmek çok maliyetli olur.

Sağlam çerçeve yok

Avrupa Parlamentosu raportörü Sanchez, tüm bu gerçeklere dayanan alternatif bir mekanizmayı savunuyor.

Bir yandan Ukrayna veya Birleşik Krallık gibi Avrupa Birliği üyesi olmayan ancak kıtaya entegre olmuş ülkeler için bir çerçeve hazırlanmasına ihtiyaç var. Elbette, AB’nin karar alma süreçlerine katılmayan ülkelerin kendi çıkarlarını gözetmeyi tercih ederek kendi politikalarını koordine etme konusunda isteksiz olmaları da bir gerçektir.

Öte yandan siyaset, mümkün olanı yapma sanatıdır. AB genişleme süreci öngörülebilir bir gelecekte sona ererse yaratıcı çözümlere ihtiyaç duyulur, ancak yine de iki taraf arasında uyuma ihtiyaç vardır. Sanchez’in dediği gibi, askıya alınan üyelik süreci AB ile Türkiye arasındaki olası işbirliği fırsatlarını engelliyorsa, bu engellerin kaldırılması gerekiyor. Belki de süreç üyeliğin kendisi kadar önemli değildir. Aksine çıkmazın bir parçasıdır.

Elbette, sağlam bir çerçeve olmadığı göz önüne alındığında, iyimser olmak için henüz çok erken. Gümrük birliği ile ilgili sorunlar ve Türk vatandaşlarının Schengen vizesine başvururken karşı karşıya kaldıkları artan ret oranları da dahil olmak üzere Türkiye’nin pratik talepleri henüz yanıtlanmadı. Hem Türkiye’nin AB’den beklentilerini hem de Türkiye’nin demokratikleşme, siyasi ve ekonomik reform gündemini tatmin edecek bir mekanizma bulunursa çok büyük bir gelişme olur. Aksi halde iki taraf arasındaki işbirliği fırsatlarını heba etme yolunda ilerlediğimiz ve tıpkı son 20 yıldır olduğu gibi yine kalitesiz bir demokrasi ve Türk tarzı bir ekonomiye saplanıp kaldığımız görülüyor.