Bilim adamlarının 1969’da Niagara Şelalesi’nin sularını tıkadıktan sonra keşfettiği tuhaf şeyler

Yüzyıllar boyunca Niagara Şelalesi bazı tuhaf olaylara tanık oldu. 1827’de bir hancı bir yük gemisiyle bir antilop sürüsünü şelalelere gönderdi ve yalnızca bir kaz hayatta kaldı. Ancak 12 Haziran 1969’da ABD Ordusu Mühendisler Birliği şelalenin akışını durdurduğunda daha da tuhaf bir şey oldu. New York Times’ın bir raporuna göre bilim insanları araştırma için Niagara Şelalesi’nin suyunu çekti. Ticaretle ilgileniyorum.

Niagara Şelalesi, Kanada’da Ontario ve Amerika Birleşik Devletleri’nde New York sınırında, Niagara Boğazı’nın güney ucunda üç şelaleyi birbirine bağlayan muhteşem bir şelaledir. Üç su kütlesine boyutlarına göre Horseshoe Şelalesi, American Şelalesi ve Bridal Veil Şelalesi adı verilir. Horseshoe Şelalesi iki ülke sınırında yer alırken, diğer şelale ABD sınırları içerisinde yer alıyor. Keçi Adası, Keçi Adasını Bridal Veil Şelalelerinden ayırır ve iki ada, New York’ta American Falls’tan bulunur.

Göre Aydınlık tarafNiagara Şelalesi ilk kez yaklaşık 12.000 yıl önce, son buzul çağından sonra oluştu. Şelaleler, buz tabakalarının Ontario’nun güneyini kaplayıp güneye doğru hareket etmeye başlamasıyla ortaya çıktı ve yollarında Büyük Göller havzaları oluştu. Eridi ve havzalara büyük miktarda su saldı. Buz eridikçe ortaya çıkan su, Niagara Nehri, Erie Gölü ve Ontario Gölü olarak bilinen yerden aşağı akmaya başladı.

17. yüzyılda Niagara Şelalesi turistik bir destinasyon olarak popülerlik kazanmaya başladı. 1842’de yazar Charles Dickens bölgeyi ziyaret etti, güzel manzarayı anlattı ve şöyle yazdı: “Yaratıcıma ne kadar yaklaştığımı hissettiğimde, bu muazzam gösterinin ilk etkisi ve kalıcı – kalıcı – etkisi barıştı.” Şelaleler sadece doğa harikası değil, aynı zamanda bol miktarda doğal kaynaktı.

Kral C. Gillett’in Niagara Şelalesi’nin Metropolis adlı bir şehrin parçası olabileceğini tahmin etmesinden birkaç yıl sonra Nikola Tesla, şelalenin yakınında ilk hidroelektrik santrallerinden birini tasarladı. Bunu insanlık tarihinde önemli bir başarı olarak değerlendirdi. Smithsonian DergisiYıllar geçtikçe şelalenin dibinde kaya yığınları birikti. Business Insider’a göre 1931’de yaklaşık 76.000 ton kaya tabana kaydı ve 1954’te 185.000 ton düştü. Böylece kayalar hem çirkin bir görüntü oluşturuyor hem de şelalenin kısa sürede akıntıya dönüşme riskini de oluşturuyordu.

1969 yazında bazı bilim adamlarına bu kayaları kaldırıp incelemekle görev verildi. Amaçları şelaleleri erozyondan nasıl kurtarabileceklerini analiz etmekti. Bunu yapmak için ABD Ordusu Mühendisler Birliği binlerce kamyona yüklenen 27.000 ton kayayı getirdi ve bunları suyu tıkayan bir baraj oluşturmak için kullandı. Bright Side’a göre bu su, akan nehri özenle emen Horseshoe Şelalesi’ne yönlendirildi.

Şelalenin suyu kuruduğunda, araştırmacılar şelalenin kuru tabanında buldukları şey karşısında şaşırdılar. Şelalenin dibine dağılmış, insanların bir dilek dilemek için şelaleye atmış olabileceği çok sayıda para buldular. Madeni paraların dışında iki kişinin de cesedi bulundu. Sonraki birkaç hafta içinde 100.000’den fazla kişi susuz şelaleleri çıplak bir uçurumdan görmek için burayı ziyaret etti. Çoğu kişi suyun neden durduğunu ve ne kadar süre kapalı kalacağını merak ediyordu. Bu arada, sonraki beş ay boyunca mühendisler kaya yatağını incelemek için durmaksızın çalıştılar ve 1974’te kayaların şelalenin durumunu korumak için gerekli olduğu sonucuna vardılar. Uluslararası Amerikan Şelaleleri Konseyi Bir raporunda bunların görevden alınmasına karşı olduğunu açıkladı.

25 Kasım 1969’da Niagara Şelalesi’ne bir vinç geldi ve barajda bir delik açtı. Delikten sağanak akıntılar halinde su akmaya başladı. Amerikan Şelaleleri yeniden özgürce akıyor. Ancak bilim insanları, şelaleleri çevreleyen köprülerin onarılması için bir noktada yeniden baraj yapılması gerekebileceğini tahmin ediyor.