Açık havada rüzgar, soğuk ve yalnızlık

Wildside Sütunu: Türkiye Son Zamanlarda Güzel Manzaralar Gösteriyor, Ama Küçük Diğerleri

Yükselen güneş, Iowa’daki ikinci bahar hindi sezonunun ilk günü olan 15 Nisan’da Wapsipinicon Nehri Vadisi’ndeki bir çift hindi tuzağını aydınlatıyor. (Orlan Love/Muhabir)

Iowa, rüzgar enerjisi üretiminde 50 eyalet arasında boşuna ikinci sırada yer almıyor.

Mart ve Nisan aylarında rüzgar koşullarını tahmin eden hava tahmincisi, zamanın yaklaşık yüzde 95’inde doğru çıktı.

Beyaz kuyruklu bir geyik, 15 Nisan’da hindi avcısı Orlan Love’ın pusu kurduğu yere merakla bakıyor. (Orlan Love/Muhabir)

Rüzgar enerjisiyle çalışan üreticilerimden ne kadar mutlu olsam da, diğer tanıdıklarım gibi, kulağımda neredeyse sürekli uğultu, oltamdaki büyük yaylar, hindi kapanlarının tıkırdaması ve kovalamacadan biraz yorgunum. rüzgarın süpürdüğü manzara boyunca şapkamın

Dolunay, 16 Nisan’da Buchanan İlçesinde şafaktan önce sahneyi aydınlatıyor. (Orlan Love/Muhabir)

Rüzgar ve soğuk, Iowa’daki dört bahar mevsiminin ikincisinde (15-19 Nisan) özellikle sıkıntılıydı. Iowa Eyalet Üniversitesi Masonnet’e göre, yakındaki Independence’de ortalama düşük sıcaklık 24.3 derece ve bu beş günün ilk dördü için ortalama en yüksek rüzgar saatte 31 mil idi.

Orlan Love, 19 Nisan’da Buchanan İlçesinde bir hindi avı sırasında gün doğmadan önce ayın gölgesini takip ediyor. (Orlan Love/Muhabir)

Beşinci günün sonunda, Wapsipinicon Nehri kıyısındaki tarlalarda ve ormanlarda 36 saat geçirdikten sonra, lezzetli hindi yerine 28.50 dolarlık bir lisans yemesi gereken balıkçıların %78’ine katıldım.

Avım, beş günlük avın üçüncü gününe denk gelen Paskalya tarihini belirleyen göksel olay olan ilkbahar ekinoksundan sonraki ilk dolunaya denk geldi. Her sabah saat 5:15’te, resmi gün doğumundan bir saatten fazla bir süre önce, neredeyse aydınlatılmış bir manzara boyunca belirgin ayımın gölgesini pusu pozisyonuma kadar takip ederdim.

Ay ışığının soğuğundan yansıyan İskandinav mitolojik bir annenin, çocuklarının dışarıda oynamak için çok soğuk diye homurdanmalarına verdiği tepki üzerine çok düşündüm: Kötü hava diye bir şey yoktur; Sadece kötü giysiler.

Silahımın namlusundaki ve hindi tuzaklarının arkasındaki donun parıltısını izlerken bot, eldiven, şapka, uzun iç çamaşırı, hırka, kuş tüyü ceket ve montlarda titreyerek her ikisinin de olduğu sonucuna vardım.

Özellikle yeni işitme cihazlarımla ilk kez bu hindi sezonunu sabırsızlıkla bekliyordum çünkü yaşlanan hindilerin yenilenen netliğini duymayı bekliyordum.

Avımın ilk dört günü herhangi bir gurultu ya da tıkanıklık duymadım ama bu hindilerin sessizliğinden ya da yokluğundan kaynaklanıyordu. Doğanın diğer tüm sesleri yüksek ve net geliyordu.

Önce yakınlarda yüzlerce tüneyen karga sesi duyuldu, onların atışmaları muhtemelen hindi seslerini bastırıyordu. Ardından, potansiyel eşlere seslenen bir sülün sesi geldi. Nehirde uçan Kanada kazları tüm düşüncelerini dile getirdi. Ağaçkakanlar taze ölü dişbudak ağaçlarına vurur. Trompetlerin sürekli kaba fısıltıları, ötücü kuşların daha tatlı tonlarına odaklandı. Sonra direniş parçası geldi – yakındaki nehrin üzerinde narin siluet belirmeden çok önce duyulabilen yalnız bir kum vincinin benzersiz cesur tıklaması.

Hindileri cezbetme girişimlerim kıyaslanamazdı; bu, istediği herkesi elde edebilen bir tavuğun çekingen mırlamasından, kimsenin sevmediği çaresiz bir tavuğun melankolik çığlığına kadar uzanıyordu.

İlk sabahın ortasında, karşılıksız aramalarımı saatte iki kez türkiye’nin yalvarışlarıyla koordine ettim.

19 Nisan’da ikinci sezon sona erdiğinde, horoz hala yalnızdı ve ben yalnız ve üşüyordum.