Çin’in yatırımı büyük altyapıdan yerel işletmelere kayıyor

12 Mayıs 2021 18:40 tarihinde gönderilmiş tarafından

Lowe tercümanı

ABD Dışişleri Bakanı Anthony Blinken Nisan ayı sonlarında bir grup Afrikalı öğrenciyle varsayımsal bir toplantıda Çin hakkında örtük bir soru sordu: “İşçilerini yanlarında mı getiriyorlar yoksa bulundukları ülkedeki insanlara iş mi veriyorlar? yatırım yapmak mı? “

Blinken, kıtadaki Çin projelerinin ve yatırımlarının yerel halka fayda sağlamadığını öne sürüyor gibi görünüyor. Bu görüş medyada ve yorumlarda yer aldı. Elbette, Çinli işçileri sevk eden ve yerel topluma katılmayan Çin projelerinin bireysel örneklerini bulmak mümkün.

Bununla birlikte, mevcut kanıtlar, Çin’in yurtdışındaki ekonomik katılımının daha yerel hale geldiğini gösteriyor. Çinli şirketler istihdam, ihracat, bütçe geliri (vergiler yoluyla) ve teknik uzmanlık sağlıyor. Çinli işçiler tarafından inşa edilen devasa altyapı projelerinin Çin’in Hint-Pasifik’teki veya başka herhangi bir yerdeki ekonomik katılımının bel kemiğini oluşturduğu günler geride kaldı. Kısacası bu projeler gelişmekte olan ekonomilere istediklerini veriyor.

Çinli şirketlerin küresel gelişmekte olan ekonomiler genelinde yerelleştiğine dair önemli araştırma kanıtı var. Geçen yıl bir gazetede Kırgızistan ve Tacikistan’daki her büyük Çinli şirketin son on yılda işgücünü yerelleştirdiğini gösteren bir makale yayınladım. Kırgızistan o zamanlar bir demokrasiydi ve Tacikistan, opak bir otoriter devletti – her iki ülkede de yerelleşme, daha ucuz yerel ücretler ve hükümetler ve toplumdan gelen baskı nedeniyle meydana geldi. Yerelleştirme hızı, projenin türüne bağlı olarak değişir. Firmalar, uzun vadeli yatırımlara odaklananlardan daha yavaş tercüme edilen kısa vadeli yapılara odaklandı.

Çin sadece gelişmekte olan pazarlara karşı fedakarlıktan ibaret değil. Bu, kasıtlı olarak Çin’e bağımlılık oluşturmanın yanı sıra Çin’in iç ekonomisini güçlendirmenin bir oyunudur.

Dünya çapında benzer modeller gösterilmiştir. McKinsey, sekiz Afrika ülkesinde 1.000’den fazla Çinli şirkette saha araştırması yaptı. Anketler, “çalışanların% 89’unun Afrikalı olduğunu ve bu da Afrikalı işçiler için yaklaşık 300.000 iş eklediğini” ortaya koydu. Antoine Kiernin ve Katie Lam benzer şekilde 2014 yılında Gana’daki Çinli KİT’lerin “mümkün olduğunca çok sayıda yerel çalışanı istihdam etmek” niyetinde olduklarını keşfettiler. Johns Hopkins’ten bir araştırmacı ekibi Nijerya’daki 20 Çinli imalat şirketini araştırdı ve yerel çalışanların ortalama% 85’ini bildirdi. Başka bir araştırma, Peru’da Çin’e ait büyük bir madende, birkaç yabancı dışında neredeyse tüm çalışanların yerel olduğunu ortaya çıkardı.

Yukarıda bahsedilen çalışmalar ayrıca ücretlerin ve yerel ve yerel yönetim baskısının yerelleşmenin ana itici güçleri olduğunu ve yerelleşmenin zamanla artma eğiliminde olduğunu buldu. Gelişmekte olan birçok ekonomide, daha fazla yerel çalışan istihdam etmenin önündeki en büyük zorluk, kalifiye işgücü sıkıntısıdır. Araştırmaların bolluğu, Çinli şirketlerin bunun üstesinden gelmek için Çin’de ve yerinde önemli eğitimler verdiğini de ortaya çıkardı.

Sorunlar devam ediyor. Dil ve kültürel farklılıklar birçok işyerinde sorun teşkil etmektedir. Yerel halk ile Çinli işverenler arasında genellikle büyük bir ücret eşitsizliği vardır. Orta Asya’da bu konuyu takip ettiğim yıllarda, büyük Çinli işletmelerin bulunduğu toplumlarda yerel iş eksikliğinden Çinli şirketler tarafından işe alınan yerlilerin haklarını güvence altına alma ihtiyacına doğru tartışmalar değişti.

Açık olmak gerekirse, hem ev içi hem de Çinli işçiler Çinli işverenler tarafından istismara maruz kalabilir. Sihanoukville’deki Çin projelerinde Kamboçyalı ve Çinli inşaat işçilerinin 2019’da yaptığı bir anket, Çinli işçilerin her iki işçi grubu için de zor koşullar altında Kamboçyalı meslektaşlarının dört buçuk katını kazandıklarını ortaya koydu. Araştırma, yerel işçilerin yüzdesini belirtmedi, ancak çok sayıda vardı. Başka bir makale, “Kamboçyalı işçilerin çalışma koşulları ve çalışma hakları açısından Çinli ve Çinli olmayan şirketler arasında çok az fark olduğunu” belirtiyor. Hepsi yerel işçilere kötü davranıyor.

Elbette, yerel istihdamın istisnaları vardır. Örneğin, Laos’ta Kunming-Vientiane Demiryolunu inşa edecek taşeronlar birçok yerel insanı işe aldı, ancak proje mali sorunlarla karşılaştığında, yerel halkın maaşlar ödenmeden çalışmaya devam ederken Çinli çalışanlara göre daha az olası olduğunu gördüler. Bununla birlikte, istihdamın yerelleştirilmesine yönelik genel eğilim açıktır.

Genellikle başka yerlerdeki Çin ekonomik eğilimlerinin öncüsü olan Orta Asya’da, 2015’ten bu yana Çin tarafından finanse edilen karayolları, demiryolları veya hidrokarbon santralleri için büyük bir anlaşma imzalanmadı. Bunun yerine, İhracata yönelik endüstriyel kapasite oluşturmak için ortak projeler var. genellikle Rusya ve Türkiye’ye (Çin pazarı genellikle bu tür ürünlere doymuştur). Bu, Çin tarafında tedrici piyasaya erişim imtiyazlarıyla birleştiğinde – Kazak ve Rus arpasına, Çin’in Avustralya arpasını yasakladığı gibi pazara erişim izni verildi.

Bu eğilim başka yerde tersine döndü. Boston Üniversitesi’nden bir ekip, diğer ülkelere yönelik yeni China Policy Bank kredi taahhütlerinde 2016’dan bu yana önemli bir azalma gösterdi. Tüm projelerin verilere dahil edilip edilmediği konusunda tartışmalar yaşandı – bu, Çin’in denizaşırı kredi veri tabanı için ortak bir zorluk. Benim görüşüme göre, veri zorlukları olsa bile trend çizgileri doğrudur. Rhodium Corporation, Çin politika bankalarının diğer ülkelere verdiği küresel kredilerin azaldığını, Çin ticari bankalarının uluslararası kredi vermesinin Covid-19 salgını tarafından durdurulduğunu tespit etti.

Bu değişimin çoğu organiktir çünkü şirketler Çin’de giderek daha rekabetçi ve pahalı koşullar bırakmaktadır. Pekin ve alıcı hükümetler buna bağlı kaldı ve Kazakistan gibi yerlerde ortak sanayileşme politika planları üzerinde çalışıyorlar. Bu, üçüncü ülkelerdeki ortak projeler için Çin ticari finansmanı ile desteklenen Kuşak ve Yol Girişimi’nin bir sonraki aşamasıdır. Bu tür projeler doğal olarak yerel istihdam ve ihracat üreten işletmelerle uyumludur.

Çin sadece gelişmekte olan pazarlara karşı fedakarlıktan ibaret değil. Bu, kasıtlı olarak Çin’e bağımlılık inşa etme (gerçek faydalar sağlayarak, borç tuzakları yaratmadan) ve Çin’in iç ekonomisini güçlendirmeye yönelik bir oyundur.

Bunların hiçbiri Çinli şirketler için kolay olmayacak. Gelişmekte olan birçok ekonomideki yerel ekonomik ve politik koşullar, büyük ihracat sanayilerinin gelişimini zorlaştırmaktadır. Ancak Çinli ve Çinli şirketler yerel talepleri dinliyor ve faaliyetlerini buna göre ayarlıyor.

Ve bu Blinken’in biraz kısa sorusuna uzun bir cevap.

Burada ifade edilen görüşler yazara aittir ve The Maritime Executive’e ait olmayabilir.