Şimdi dünyanın Türkiye halkına destek olma zamanı | Türkiye ve Suriye depremi

6 Şubat’ta, göz açıp kapayıncaya kadar, güçlü depremler Türkiye’nin güneyindeki geniş bir alanda şehirleri enkaza çevirdi. Etkilenen bölge – Belçika’nın üç katı büyüklüğünde – yaklaşık 15,7 milyon kişiye ev sahipliği yapıyor.

Bu muhtemelen ülkeyi vuran en kötü doğal afet ve son 30 yılda dünyadaki en ölümcül beşinci deprem. Sivil binalara verilen insani kayıp, hasar ve yıkım dehşet verici. Yaklaşık 49.000 kişi öldü ve 272.860 bina çöktü, ağır hasar gördü veya yıkılma tehlikesiyle karşı karşıya kaldı. Antakya antik kenti gibi özellikle afetten en çok etkilenen yerlerde manzara korkunç, beş binadan sadece biri ayakta kalacak.

Depremlerden sonraki ilk günlerde dünya büyük bir sempati ve yardım seli ile tepki gösterdi. 88 ülkeden arama kurtarma ekipleri ve sağlık personeli yardıma koştu ve dünyanın dört bir yanından acil durum malzemeleri gönderildi.

Ancak Türkiye’nin toparlanma ve yeniden inşa etme konusunda adil bir şansa sahip olması için çok daha fazla kaynağa ihtiyaç var.

Birleşmiş Milletler Kalkınma Programı, Türk hükümetine afetin mali etkisini hesaplamada ve iyileştirme ve yeniden inşa için öncelikleri belirlemede yardımcı oldu. Bu ortak çalışma sonucunda; Türkiye Deprem İyileştirme ve İmar Değerlendirmesi (TERA), Şok edici: felaketin yol açtığı hasar ve kayıplar 103,6 milyar doları, yani Türkiye’nin GSYİH’sının yüzde dokuzunu buluyor.

Sadece 650.000 yıkılan konut birimini yenilemenin maliyetinin 66 milyar dolar olduğu tahmin ediliyor.

Ama bu büyük rakamlar bile Türk halkının uğradığı kaybı anlatamıyor.

En az 3,3 milyon kişi enkaz altında evlerinin ve eşyalarının kaybolmasına tanık oldu. Birçoğu ailesini ve arkadaşlarını kaybetti ve yaklaşık iki milyon insan şu anda çadırlarda veya konteynırlarda kalıyor. Hem geçici hem de kalıcı daha iyi tesisler hızla inşa ediliyor, ancak depremzedelerin çoğu hala ilkel koşullarda güvencesiz hayatlar yaşıyor.

Afet ve sonrasında milyonlarca kişi şokta kaldı. Türkiye’nin 1960’larda ağırlıklı olarak kırsal bir ülkeden bugün yüzde 77’si kentsel bir ülkeye hızlı geçişinin ana itici gücü olan ikonik konut kulesi, popüler zihinde bir başarı sembolünden bir kabus kaynağına kaydı. Hasarlı bölgenin bazı kısımları, yerçekimine ve geometriye meydan okur gibi görünen açılarda sallanan çok katlı binalarla korku filmlerinden fırlamış bir manzaraya benziyor. Panjurlar, sahiplerinin geri döndüğünü asla göremeyecek olan paramparça pencerelerden dalgalanıyor.

Kaygılar, deprem hasarından doğrudan etkilenen 11 il ile sınırlı değil. Pek çok kişi, bir sonraki “büyük darbenin” aynı zamanda tehlikeli fay hatlarının üzerinde bulunan 15 milyondan fazla nüfusa sahip, hareketli İstanbul şehrini vuracağını tahmin ediyordu. Güneydeki yıkım beklentisi, binlerce yüksek riskli binanın depremlere dayanması gereken kuzeyde çok daha kötü korkuları artırdı. Takas herkes için açık: güncellemeyi değiştirmek için şimdi para bulun veya kayıplardan sonra pişmanlık duyun.

Ancak deprem yıkımının yürek acısı burada bitmiyor. Türkiye bir tarih hazinesi ise, güneydoğu, Hitit, Roma, Bizans, Hıristiyan ve Osmanlı medeniyetlerinin mirasının iç içe geçtiği, özellikle çeşitlilik ve hoşgörü ile tanınan hareketli bir şehir olan Antakya’da benzersiz bir parlaklığın mücevheridir. Hatay ilinin başkenti.

Şimdi çok şey gitti. Antakya’nın antik hazinelerinden bazıları depremden sağ kurtuldu. Diğerleri geri yüklenebilir. Ama şehir merkezi tamamen harap ve yaşanmaz, büyüleyici arka sokakları gömülü ve yaşamdan yoksun; Nüfusu ya öldü – Hatay ilinde 21.000 kişi öldü – ya da gitti. Fiziksel yapıları yeniden inşa etmek mümkün olabilir, ancak şehrin eşsiz atmosferini yeniden yaratmak daha zor olabilir.

Bu, etkilenen bölgenin etrafındaki yerler için geçerlidir. Yeniden yapılanmaya başlarken, “daha ​​iyi yeniden inşa etme” ruhunu yansıtmalı ve yeni binaların kesinlikle imar kurallarına ve sismik riskli yapı standartlarına uymasını sağlamalıdır.

Ancak evler tek başına toplumu oluşturmaz. ne münasebet. Bu nedenle, insanların istikrarlı bir gelir elde etmek için güvenli bir işe ihtiyacı vardır; sağlık, eğitim ve diğer kamu hizmetlerine ihtiyaçları var; Rahatlamak ve başkalarıyla bağlantı kurmak için fırsatlara ihtiyaçları var. Bölge, depremlerden önce bile ülke ortalamasının yüzde 31’i ile yüzde 82’si arasında değişen kişi başına GSYİH ile Türkiye’nin en az müreffeh bölgelerinden biriydi. Ayrıca son on yılda Türkiye’ye sığınma teklif edilen 3,7 milyon Suriyelinin yarısına ev sahipliği yapmıştır.

Şimdi, tahmini olarak üç milyon insanın kitlesel olarak yerinden edilmesiyle karşı karşıya. Birçoğu için, bu dışa göç muhtemelen geçicidir. Ancak her yerdeki patronlar, işçilerin geri dönmeyeceğinden ve her şeyi kaybetmenin yarattığı şokun yerel bağlılıkları sarsacağından endişe ediyor. Dondurma ve tekstil ürünleriyle ünlü bir sanayi kenti olan Kahramanmaraş’ta işletme sahipleri, kapasitenin ancak yüzde 10’unda çalıştıklarını bildirdi. Hem fabrikalar hem de çiftçiler ciddi bir işçi kıtlığı olduğunu bildiriyor.

Zorluklar gerçekten çok büyük ve Birleşmiş Milletler Kalkınma Programında bizler, çözüm üretirken geliştirme araçlarını uygulamanın önemini görüyoruz. Hasar gören bölgeleri yeniden hayata döndürmek için büyük yatırımlar ve bölgenin güçlü yanları ve varlıkları üzerine inşa edilen net bir vizyon gerekecektir. kaybedecek zaman yok; En başından itibaren, acil durum müdahalesinin “erken iyileşme” fikrini içermesi gerekir, böylece yardım fonu yerel halkı işe almak ve yerel ürünler satın almak için kullanılır.

Türk hükümeti bölgeden vazgeçmeme sözü verdi. Bununla birlikte, TERRA’nın da gösterdiği gibi, normale dönmek için gereken kaynaklar neredeyse her ülkenin bütçesini aşacaktır. Avrupa Birliği, dünyayı toparlanma davası için bir araya getirmek için Brüksel’de düzenlenen bir bağışçılar konferansında destek sözü verdi. Daha fazlasına ihtiyaç var.

Eşi görülmemiş ölçekte bir felaket karşısında, uluslararası toplumun cömertliği emsalsiz olmalıdır. Yeniden inşa sadece tuğla ve harçla ilgili değil, yaşamlar ve geçim kaynakları ile ilgili ve küresel bir çaba gerektiriyor.

Bu makalede ifade edilen görüşler yazara aittir ve Al Jazeera’nın editoryal konumunu yansıtmayabilir.