15’ten fazla ülkeden iki çocuk, bir koca. Nasıl hayatta kaldık

Michelle Vernal, Christchurch’te yaşayan bir romancıdır.

Okuyucu raporu: Çocuklarımızla seyahat edin. Başka bir deyişle – en iyi zamanlar biraz “ne düşünüyorduk?” yol boyunca anlar.

Dördümüz, kocam Paul ve şimdi 19 yaşında olan oğlumuz Josh ve 17 yaşındaki Daniel birlikte 15’ten fazla ülkeyi ziyaret ettik.

Her yolculukta farklı zorluklar, önemli noktalar ve garip kötü zamanlar vardı ama iyi zamanlar kötülere ağır basıyordu ve ailemiz için kendimize ait benzersiz anılar yaratmayı çok seviyorduk.

İlk büyük maceramız 2008’de üç ve dört yaşındaki çocuklarımızla Şili’nin Santiago kentine gittiğimizde yaşandı.

Arkadaşlara ve aileye şeref, onlara Şili üzerinden Arjantin ve Uruguay’a otobüsle seyahat etme konusundaki belirsiz planımızdan bahsettiğimizde hiçbiri ne yaptığımızı düşündüğümüzü sormadı.

Önceden rezerve ettiğimiz tek şey, Santiago’daki ilk gecemiz için kalacak yerdi ve Buenos Aires’ten eve dönmeden önce yedi haftamız vardı.

Akıllı telefonlar henüz yaygınlaşmadığı için ikimizin de birer ağır sırt çantası, iki bebek arabası ve bir Lonely Planet rehber kitabı vardı.

Örneğin, küçüklerle hava yolculuğu gibi başlangıçta birkaç aksaklık oldu, ama her şey gibi, eninde sonunda sona ermek zorunda ve bittiği zaman, Daniel gümrük hattındaki tüm yerini boşalttı!

En iyi başlangıç ​​değildi ve dış banliyölerde gözlerimiz buğulu bir şekilde çarpışırken Santiago’yu ilk kez görmemiz de biraz rahatsız ediciydi.

Ancak şehir merkezine yaklaştıkça başıboş köpekler, teneke barakalar ve taşan çöpler yerini geniş, yemyeşil sokaklara bıraktı ve eski dünyanın cazibesini taşıyan zarif evlere dönüştü ve kendimizi daha özgüvenli hissetmeye başladık.

Üçüncü gün, kendimizi olumlu bir şekilde cesaretlenmiş ve keşfettiğimiz kozmopolit ve gösterişli şehre veda etmeye hazır hissediyorduk.

Böylece, pusetlerinde oturan ve evlerimiz sırtımızda kaplumbağa gibi hisseden çocuklarla, kıyı kenti Valparaiso’ya giden bir otobüse bindik.

İlk görüşte aşktı.

Limanın arkasındaki tepeler, dolambaçlı Arnavut kaldırımlı sokaklardan oluşan dik bir labirentti.

Oyalandık ve bir bahçe barakasına benzeyen bir yere tırmandık ve Yükselişçi, birincil renkli evlerin lapa lapa çekiciliği arasında konaklama yerimizin bulunduğu yere at sürdü. Aile odaları ve yatak odaları sağlayan bir misafirhaneydi.

Çamaşırları topladım, kuruması için odaya astım ve sonra akşama döndüğümüzde işler armut gibi gitti.

Oğlanlar ışık gibi sönmüştü ve Paul ve ben sessiz zamanımızın avantajını kullandık, bir kadeh şarap içtik ve sonra yattık.

Saat gece yarısını vurduğunda kıyamet koptu.

Hangisi diğerini uyandırdı bilmiyorum ama bir “haydi bu partiyi başlatalım” durumuydu.

Zaman farkı, çocukların sirkadiyen ritimlerini mahvetti ve piskopostan sekiyorlardı.

Yerleşmelerini sağlamaya çalıştık. Yalvardık, tehdit ettik, rica ettik, rüşvet verdik. İşletme.

Sonra Avustralyalı bir çift olan komşularımız olaya karıştı ve duvara vurmaya başladı.

Giyinmek, çocukları bebek arabalarına bindirmek ve sisli sokaklarda yürümekten başka yapacak bir şey yoktu.

Eve dönüş yolunda ilerleyen gece eğlencelerinden birkaç tuhaf bakış aldık ve şunu söylemek yeterli: Paul ve ben, en başta bu gezi olan büyük fikri hakkında sözler söyledik (e, ben).

Sonunda şafağın parmakları gökyüzünü boyamaya başladığında çocuklar uykuya daldı. Kısa bir süre önce biz de öyleydik.

Uyku tatlıdır ve uyandığımızda dünyamızda yine her şey yolundaydı.

Arjantin’e gitmek için muhteşem And Dağları’nı otobüsle geçerken harika zaman geçirdik.

Uruguay, Buenos Aires’ten bir feribot yolculuğuydu ve canımız istediğinde hareket etme özgürlüğü ya da bulduğumuz gizli mücevher kasabalarından birinde biraz daha uzun kalma özgürlüğü harikaydı.

Unutulmaz bir gezide eşsiz bir tarih ve farklı bir kültür keşfettik. Hatta Uruguay’ın liman kenti Piriapolis’te köhne bir otel satın alıp eski ihtişamına kavuşturmak için oynadık.

Her şeyin mümkün olduğu bir dönemdi.

Çocuklarınızla seyahat etmek için günlük hayatın yürüteçlerinden çıkmak ve konfor alanınızın dışına çıkmak çok faydalı olabilir. Ve o pek de hoş olmayan zamanlar, komik seyahat hikayelerine dönüşür.

Peki bazı ipuçlarına veya işaretçilere ne dersiniz? Pekala, başlangıç ​​olarak şunu unutmayın, çocuğunuz bıktığında ve işler yolunda gittiğinde, o adamlardan hiçbirinin size bir daha baktığını görmeyeceksiniz!

İşler ters giderse, McDonald’s’ı bulun. Sana o altın kemerlerin bir ebeveynin kız arkadaşı olduğunu söylüyorum. Çocuklarınızın yiyeceği yiyecekler, oyun alanı olasılığı ve hepsinden önemlisi tuvalet sözü veriyorlar!

Akışa bırakın ve rahatlayın çünkü beş artı bir gün, yıpranmış bir tişört ve bozuk bir uyku planı olmadan birkaç gün hayatta kalacaklar.

Son olarak, hayatta kalmanızı sağlamak için şarap öneriyorum. Ne de olsa, genel kültürel deneyimi kucaklamanın bir parçası.

İyi yolculuklar!