yanan ev | açık demokrasi

Bu yine bir film hakkında – bu sefer 1991 Atom Egoyan filmi, subay.

Elias Kotias’ın oynadığı Noah, konut yangınlarının ardından sigorta taleplerinin ödenmesinden sorumludur. Müşterilerin yangında yok olan hayatlarını geri kazanmalarına yardımcı olur. Kanıt olarak yangından önceki evlerinin fotoğraflarını getirmeleri isteniyor.

Rose Sarkissian, Nuh’un karısının kız kardeşi Sita’yı, çiftle birlikte kalan sessiz bir kadını canlandırıyor. Sita her zaman evdedir. Oğlu olduğunu varsaydığımız bir çocukla meşgul olmadığında, resimlere bakıyor. Bunlar, pullarla dolu büyük Manila zarflarında aldığınız siyah beyaz fotoğraflardır. İnceleyin, tablolarda yayınlayın, sınıflandırın ve düzenleyin. Ara sıra birini seçer, inceler ve sonra kül tablasının üzerinde çakmakla yakar.

Film Kanada’da geçiyor. Seta’nın kıyafetleri tamamen modern, tamamen Kanadalı. Sizin yaşadığınız Noah’ın evi de oldukça Kanadalı; Mobilya, biraz nadir de olsa, Kanadalı ve batılıdır.

Sita’nın yaktığı fotoğraflar Kanadalı hiçbir şey göstermiyor. Seta’nın onlarla ilişkisi hakkında fazla bir şey bilmiyoruz. Uzak bir yerde bir hayat hayal edebiliriz; Kırsal manzaralar, tozlu köyler, mesafeli gülen yüzler, cana yakın hayvanlar. Başka bir kişinin uzak yaşamının parça parça kanıtlarını görüyoruz. Sita’nın ruhunda delikler açar.

Sita öne çıkıyor. Ne İngilizce ne de başka bir dilde tek bir kelime söylediğini duymadık. Oğlunun kulağına fısıldadığını görüyoruz. Çocuğun yüzünün tıpkı Sita’nın resimlerindeki yüzler gibi kökleri başka yerlerde.

*

Kanadalı bir film yapımcısı olan Atom Egoyan, adından da anlaşılacağı gibi Ermeni asıllı. Ayrıntıları bilmiyorum – bunu yazdığım için bir Google aramasından kaçınmayı seçtim – ama Sita’nın acısının bir kısmını paylaştığını hayal etmek kolay. Doğu Anadolu’daki atalarının toprakları, şimdi Türkiye’nin bir parçası, ziyaret edemediği topraklar. Ruhunda yanarlar.

*

Topraklarına ve köklerine erişimini kaybeden veya kaybedecek olanların acısını hayal etmek çok zor – bunlara tahliye edilenler, mülteciler, göçmenler deniyor. Neredeyse imkansız.

Sadece hayal etmeye çalış.

bunu hayal et Sen kim ayrılmalı. Yarın gitmelisin. Yanınıza küçük bir seyahat çantası alabilirsiniz. Birinin sizi gerçekten her şeyi geride bırakmaya zorlaması değil. Mantıklı: ne kadar az taşırsanız, o kadar fazla esnekliğe sahip olursunuz. Onu kurtarmak için neyi seçerdin?

Yanınızdaki oda rahmetli dedenizin odası. Şimdi daha çok biriktirmek gibi, tüm sandıklar ve sandıklar yoluna çıkan her şeyle doluydu ve o saklamayı seçti. Bütün bir hayatın parçalarıyla dolu bir odadır. Gerçekten karışıklık.

Bu odaya giriyorsunuz. Ne tutacaksın?

Etrafına bak. Belki de küçük bir çocukken seni desteklediğini, ilk adımlarını atmaya çalıştığını gösteren uzun zaman önceki o fotoğraf? Yoksa o tarihsiz aşk mektubu mu? Büyükannen olacak kadının o olduğuna inanmak istersin. aslında? tutacak mısın? 14 yaşındayken hediye olarak aldığı ve geleceğin hala mümkün olduğu o kitap? Ya da okulu bitirdiğinde çıktığı o meşhur gezinin bileti mi? Bu geziden bahsettiğini birçok kez duydum. kalacaksın kim? Hangi? O odada yığılmış sayısız başka şeyden başka bir şey saklar mısın?

Hiç bir şey saklayacak mısın?

*

Daha fazlasını hayal edin.

kimsin sen? sen kimdin sen kimdin

Doğu Anadolu’da ata topraklarınızda yaşayan büyük bir köylü müydünüz, köylü müydünüz? Yemeksiz ve susuz Osmanlı paramiliterlerine eşlik ederek köklerinden koparılıp Suriye çölüne mi zorlandınız? hayatta kaldın mı

O sen değil misin, o zaman belki de Halepli o genç doktordun? İnternette hakkında yazdığınız yerel tarihin hobi bölümü mü? Siz de ayrılmak zorunda kaldınız. Farklı zamanlar, farklı sebepler. Seni başkasıyla mı karıştırıyorum? Her şeyi geride bırakan sen değil miydin? Çaresizlik içinde Türkiye batıya geçti. Yunanistan’a girdiğinde yolun kesildi, değil mi? İnsanlar sana bağırdı ve senden faydalandı. Ama daha iyi bilen o yaşlı kadınlar sana içmen için ekmek ve su verdi.

nerdesin sen şimdi?

Başka kim olabilirsin?

Sita, belki? Nuh’un karısının kız kardeşi filmde mi?

Bak, eğer olmakAslında Sita, adını asla bilemeyiz. Kimse sana isminle hitap etmez. Sadece son başlıklarda okuyoruz. Bir adınız var ama aynı zamanda bir adınız yokmuş gibi.

*

Size gönderdikleri fotoğrafları yakıyorsunuz. Onları kim gönderiyor?

Onları neden yakıyorsun?

Kendi başınıza olabileceğiniz ve kaybınızı anlayabileceğiniz bir alan oluşturmak ister misiniz?

yas tutmak istiyorsun. Sen istiyor Kaybı anlamak için. Onu kendin yapmalısın. Bu ancak değiştirebildiğiniz zaman mümkündür. Doğu Anadolu’da bir köyün siyah beyaz fotoğrafı bunun kanıtıdır. Belki bir değiştirici için yararlıdır, ancak bir kılavuza ihtiyacınız yoktur. Sen O, yaşadığı rahat ama biraz boş Kanada dairesinde sessiz rehberlerdir.

Bir rehbere ihtiyacınız yok. İhtiyacın olan şey anılar.

Ev anılarınız olamaz.

Bu yüzden fotoğrafları yakıyorsun. Onları hatıralara dönüştürüyorsun.

siz evi yakmak.

Bu makale ilk olarak Splinters’ın Eylül sayısı.