Söylendiği gibi: Kabil’den uçuş

İki hafta önce Kabil’de avangard kısa filmler için bir film festivalimiz vardı. Dört yüz kişi vardı. Avrupalı ​​sanatçılar gibi rahat bir şekilde kot pantolon, sutyen ve tişört giyiyorlardı. İnsanlar güldü, şarkı söyledi, sigara içti ve film izledi. Birkaç gün içinde birdenbire her şeyin alt üst olacağını bilmiyorduk.

Gerçekten normal bir hayattı: kızlar sokaklarda özgürce yürüdü ve kafelere gitti. Kabil ile ilgili en güzel şeylerden biri, kızların okula yürümesini izlemek. Üniformaları beyaz bir başlık ve elbise siyah. Hep derim, keşke bu resmi sonsuza kadar görebilsek, anlıyor musun?

Taliban, Kandahar ve Mezar-ı Şerif gibi diğer büyük şehirlerdeydi, ancak Kabil’de değildiler. Ordumuzun bizi koruyacağını düşündük. diye slogan atıyorduk”Allahü ekberTanrı büyüktür “Taliban’ı protesto etmek için. Ordu güçlerimizi desteklemek için ilahiler söylüyorduk. Taliban’ın geleceğine inanmadım. Belki de safım. Bilmiyorum.

Ben otuz yedi yaşındayım. Kabil’de doğdu, İran’da büyüdü ve okumak için Slovakya’ya göç etti. Doktoramı bitirdiğimde. Film endüstrisinde Afganistan’a dönmeye karar verdi. Avrupa’da olmaktan ve bana çok yakın olmayan hikayeler yapmaktansa ülkemden hikayeler anlatmanın daha iyi olduğunu düşündüm. Kabil’deki üç kadının hikayesini anlatan filmim “Hafa, Maryam, Aisha” 2019 yılında Venedik Film Festivali’nde gösterildi.

Pazar günü bankaya gidip nakit almak istedim. Kahvemi yaptım ve kendim hazırladım: Ruj ve çok kısa bir elbise giydim. bir taksi tuttum. Trafik kötüydü. Bankada belki beş yüz kişi gördüm. Yaklaşık elli kadın. Bir şeyler olduğunu anlayabilirsiniz: banka korkuyla dolmuştu. Veznedar dedi ki: Para yok.. Merkez Bankası’nın bize para göndermesini bekliyoruz. Birden silah sesleri başladı. Ve banka müdürü bana dedi ki: “Taliban şehrin içinde. Etrafımızı sardılar. Eve gitmelisin.” Dedi ki: Seni tanısalardı öldürürlerdi. Orada iyi tanınırım. Bana arka kapıyı gösterdi ve koşmaya başladım.

Koşuyordum ve koşunun ortasında bazı insanlar, özellikle erkekler bana güldü: “Ah, Afgan film yönetmeni çalışıyor! Taliban’dan korkuyor! Ha-ha-ha!” Şaşırmıştım. Bazı kızlar sadece yürüyorlardı. Onlara dedim ki: Neden yürüyorsunuz? Taliban geliyor! Ve onlar da koşmaya başladılar.

Evde, penceremden dışarı baktım ve her şey sessizdi. Yine de, havaalanına gidiyorum dedim. Slovak Film ve Televizyon Akademisi başkanı arkadaşım Wanda Adamek Hrekova ile görüştüm ve bana Ukrayna hükümetinden yardım isteyeceğini söyledi.

Bazı eşyalarımı topladım – kıyafetlerim, iPhone, diş fırçası ve yedi kitap. Resimlerime bakmamaya çalıştım çünkü onları alamayacağımı biliyordum. Onları, kitaplığımla, üç bin filmlik bir sabit diskle, tüm makyaj malzemelerimle, dört kuşla birlikte geride bıraktım. Geride bıraktığım her şey.

Kuzenim, bizi havaalanına götürmek için siyah bir Amerikalı pikapla geldi. On iki kişi, sekiz çanta: iki meslektaş, kardeşimin ailesi. Beş çocuk, hepsi kız – yirmi, on dört, on bir, yedi ve iki. Onlara, “Çok ilginç bir yolculuğa çıkıyorsunuz. Çok güçlü olmalısınız” dedim. Ağlıyordum.

Havalimanında çok sayıda insan uçak bekliyordu. Yüzlerinde bir şey görebiliyordunuz: korkuyorlardı. Uçağa binmek istedik ama insanlar ilerledi. Pasaportları kontrol eden olmadı. Uçak havalandı ve onu yakalayamadık.

Arkadaşım Wanda’yı aradım ve Ukrayna hükümeti başka bir uçak olduğundan emin olmak için Türk hükümetiyle temasa geçti. Ama bize havaalanında dediler ki: “Artık uçuş yok. Amerikalılar için tek uçuş.” Çocuklar çok yorgundu. saat 5 civarında NSTürk hükümeti bizi aldı ve havaalanının askeri kısmına götürdü. Bu yetkililerin hepsini gördük – hükümetimizin neredeyse tamamı buralardaydı! Uçağı üç saat bekledik, ardından uçağın içinde üç saat daha bekledik. Dışarıda uçağın kalkmasına izin vermeyen bir kalabalık, bin kişi vardı. Havaalanı tamamen açıktı çünkü orada çalışan herkes gitmişti. Havalimanının sivil kesiminde insanlar uçak kanatları, tekerlekleri ve yol ile uçtu. Artık popüler bir fotoğraf.

Onlar normal insanlar. Sonunda ABD Ordusu onları bu büyük makineyle, savaşta kullandıkları silahlı bir araçla dışarı attı. Sadece insanları dışarı atıyorlar. Biz gittikten sonraki gün üç dört kişi öldü. Bu adamlar da uçağa binmek istiyor.

Gittiğim an ağlıyordum. Afganistan’ı seviyorum. Kardeşim uçakta yanımda çok hastaydı. Panik atakla titriyordu. Ben taşıyordum. Şehrimizi çok uzaklarda gördüm. ♦