Zor zamanlarda başkalarından destek, genetik depresyon risklerinin etkisini azaltabilir

özet: Stresli zamanlarda sosyal destek, depresyona genetik yatkınlığı olan kişilerde semptom geliştirme riskini azaltmaya yardımcı olur.

Kaynak: Michigan üniversitesi

Stres altındayken birinin desteğine ulaşmak her zaman iyi bir fikirdir. Ancak yeni bir çalışma, desteğin özellikle genetik yapısı onları depresyon geliştirme olasılığını artıran biri için önemli olabileceğini düşündürmektedir.

Çalışma, stres altındaki çok farklı iki insan grubundan alınan verileri kullanarak genel olarak depresif belirtiler geliştirme riskini azaltmada sosyal desteğin önemini gösteriyor: en yoğun eğitim yıllarında yeni doktorlar ve eşleri yakın zamanda ölmüş yaşlı yetişkinler.

Ancak en büyük etki, depresyon riskini artıran en fazla miktarda genetik varyasyona sahip olanlarda görüldü.

Makale, depresyon riskiyle ilişkili belirli genlerdeki küçük farklılıklar üzerine onlarca yıllık araştırmalara dayanan Poligenik Risk Puanı adı verilen bir genetik risk ölçüsü kullanıyor.

Çalışmadaki düşük poligenik depresyon risk puanına sahip bireylerle karşılaştırıldığında, risk puanı daha yüksek olan hekimler ve dullar, sosyal desteği kaybettikten sonra daha yüksek depresyon oranlarına sahipken, stresli zamanlarda sosyal destek aldıklarında daha düşük depresyon oranlarına sahipti.

yayınlanan çalışma Amerikan Psikiyatri Dergisi Michigan Üniversitesi’nden bir ekip tarafından, en çok fayda sağlayabilecek olanlara sosyal desteği hedeflemek için daha fazlasının yapılabileceğini öne sürüyor.

Genler, stres ve sosyal bağlantı

UM’de psikoloji alanında doktora öğrencisi olan ve kıdemli bilim adamlarıyla araştırmasını yürüten MS birinci yazar Jennifer Cleary, “Verilerimiz, bireylerin bu zor zamanlarda aldıkları sosyal destek düzeyinde büyük farklılıklar ve bunun zaman içinde nasıl değiştiğini gösteriyor” dedi. yazar Srijan. Sen, MD, PhD, UM College of Medicine’den.

“Genetik risk puanlarının yanı sıra sosyal destek ve depresif belirtiler ölçümlerini içeren bu bulguların, gen-çevre etkileşimlerine ve özellikle sosyal temasın depresyon riskindeki önemine ışık tutacağını umuyoruz.”

Eisenberg Aile Depresyonu Merkezi’nin direktörü ve psikiyatri ve nörobilim profesörü olan Sen, genetik araştırmalar depresyon savunmasızlığıyla ilişkili daha fazla DNA varyasyonu ortaya çıkarsa da, bu varyasyonun depresyona nasıl yol açtığını öğrenmenin kritik olduğunu ekliyor.

“Sosyal destek kaybı, yetersiz uyku, aşırı iş stresi ve diğer risk faktörlerine duyarlılıkla ilişkili farklı genetik profilleri anlamak, depresyonun önlenmesi için kişiselleştirilmiş kılavuzlar geliştirmemize yardımcı olabilir” dedi.

“Bu arada, bu bulgular, sosyal bağlantıların, sosyal desteğin ve bireyin sosyal çevreye duyarlılığının refah ve depresyonun önlenmesindeki faktörler olarak önemini yeniden teyit ediyor.”

Farklı popülasyonlar benzer kalıplara sahiptir

Yeni çalışma, her ikisi de katılımcı birey gruplarından genetik, mizaç, çevre ve diğer verileri yakalayan iki uzun vadeli çalışmanın verilerini kullandı.

Bunlardan biri, Sen’in yönettiği, Amerika Birleşik Devletleri’nde ve yurtdışında birinci sınıf tıbbi asistanları (stajyer olarak da adlandırılır) kaydeden Dahili Sağlık Çalışmasıdır.

Diğeri ise UM Sosyal Araştırmalar Enstitüsü’ne dayalı Sağlık ve Emeklilik Çalışması.

Yeni makalenin verileri, ülke genelindeki hastanelerde eğitim görmüş ve yaklaşık yarısı kadın olan 1.011 stajyerden ve eşlerinin doğumundan önce ve sonra yapılan anketlerden elde edilen verilere sahip, %71’i kadın olan yakın zamanda dul kalmış 435 kişiden geldi. ölüm. .

Kursiyerlerde, Sen ve ekibinin önceki çalışmasında gösterdiği gibi, uzun ve düzensiz çalışma saatlerini içeren stresli eğitim yılı boyunca – genellikle arkadaşlardan ve aileden uzak ortamlarda – depresif belirtiler önemli ölçüde arttı (% 126).

Dullarda ve dullarda, depresif semptomlar dul öncesi skorlardan %34 daha yüksekti. Cleary, bunun eş kaybetmenin bir kişinin hayatındaki en büyük stres faktörlerinden biri olabileceğini gösteren önceki araştırmalarla bağlantılı olduğunu söyledi.

geçiş etkisi

Daha sonra araştırmacılar, depresyon semptomları puanlarını, her bir kişinin depresyon için poligenik risk puanı ve arkadaşlar, aile ve diğer sosyal destekçilerle ilişkiler hakkındaki sorulara verdikleri bireysel yanıtlarla birleştirdi.

Asistanların çoğu, eğitim öncesi günlerinden gelen sosyal desteği kaybetti – bu, tıp fakültesine gittikleri yerden ayrılıp kimseyi tanımayabilecekleri yeni bir ortama girme deneyimine çok iyi uyuyor.

Sosyal desteği de kaybeden en yüksek poligenik risk puanlarına sahip kursiyerler, stresli kursiyer yılının ilerleyen dönemlerinde depresif semptom ölçümlerinde en yüksek puanları aldılar.

Sosyal desteğe erişimi olan aynı yüksek genetik risk düzeyine sahip olanlar, önemli ölçüde daha az depresif semptom gösterdi. Aslında, sosyal desteklerine ne olursa olsun, düşük genetik riskli akranlarından daha düşüktü. Araştırmacılar buna “çapraz etki” diyor.

Stajyerlerin aksine, bazı dul kadınlar kocalarını kaybettikten sonra, belki de arkadaşları ve aileleri yardım teklif etmek veya sadece dinlemek için uzandıkları için sosyal desteğin arttığını bildirdi.

Ancak crossover’ın etkisi onlarda da belirgindi. Genetik olarak depresyon riski yüksek olan ve sosyal desteğe erişimi olan dullar, eşini kaybettikten sonra sosyal desteği kaybeden benzer genetik riske sahip akranlarına göre depresif semptomlarda önemli ölçüde daha düşük bir artış gösterdi.

Ayrıca sosyal desteğini kaybeden veya desteğinde değişiklik yaşamayan ve depresif belirtileri değişmeyen dul kadınlar da vardı. Cleary, gelecekteki çalışmalarda, bu grubun geçmişine, uzun süreli bir hastalıktan mustarip bir eşe göstermiş olabilecekleri bakım ışığında bakmanın önemli olacağını belirtiyor.

Ayrıca bakınız

Ekip ayrıca, diğer araştırmacıların diğer popülasyonlarda genetik risk, stres ve sosyal destek arasındaki aynı etkileşimi inceleyeceklerini umuyor.

Bu arada, Cleary ve Senn, zor zamanlar geçiren veya bir arkadaşının veya akrabasının zor zamanlardan geçmesini izleyen herkesin mesajının, sosyal bağlantılara ulaşmak ve bunları sürdürmek veya güçlendirmek olduğunu söylüyor.

Bunu yapmanın hem stres altındaki kişi hem de onlarla iletişim kuran kişi için fayda sağlayabileceğini belirtmişlerdir.

İster işte, ister okulda, kişisel bir kayıptan sonra veya ailevi durumlarda olsun, bir kişinin yaşadığı devam eden stres düzeyini azaltmak kritik olabilir.

Ve çalışma, ruh sağlığında profesyonel yardımın rolünü incelememiş olsa da, depresyon veya diğer akıl sağlığı sorunları geliştirmiş olanlar için bireysel ve grup terapisi önemli bir seçenektir.

Bu haber hakkında genetik ve depresyon

yazar: basın ofisi
Kaynak: Michigan üniversitesi
Temas: Basın Ofisi – Michigan Üniversitesi
resim: Resim kamu malıdır

Orijinal arama: Kapalı erişim.
“Stres altında depresyonu öngörmede poligenik risk ve sosyal destekJennifer L. Cleary ve diğerleri tarafından yazılmıştır. Amerikan Psikiyatri Dergisi

Özet

Stres altında depresyonu öngörmede poligenik risk ve sosyal destek

amaç:

Majör depresyonla ilişkili genetik varyasyonun tanımlanmasındaki önemli ilerlemeye rağmen, genomik ve çevresel faktörlerin ortaklaşa depresyon riskini etkilediği mekanizmalar belirsizliğini koruyor. Sosyal çevreye genomik olarak verilen duyarlılık, genetik çeşitlilik ile depresif semptomları birbirine bağlayan mekanizmalardan biri olabilir. Yazarlar, önemli yaşam stresi yaşamış iki örnekte sosyal desteğin depresyona yatkınlığı genomik risk spektrumunda farklı şekilde etkileyip etkilemediğini değerlendirdiler: 1011 birinci yıl (stajyer) IHS sağlık çalışması stajyeri ve yakın zamanda dul kalmış 435 sağlık gönüllüsü. ve Emeklilik Araştırmasına (HRS) katılanlar.

Yöntemler:

Depresif belirtiler ve katılımcıların sosyal desteği, yaşam streslerinden önce ve sonra doldurulan anketlerle değerlendirildi. Majör depresif bozukluk için poligenik risk skorları (PRS) her iki örnek için hesaplandı.

Sonuçlar:

Depresif semptom puanları, IHS örneğinde eğitime başladıktan sonra %126 ve HRS örneğinde dul kaldıktan sonra %34 arttı. Her iki IHS örneğinde de depresif semptomları yordamada depresyon PRS ile sosyal destekteki değişim arasında bir etkileşim vardı (insidans oranı oranı). [IRR]= 0.96, %95 CI = 0.93, 0.98) ve HRS örneği (IRR = 0.78, %95 CI = 0.66, 0.92), sosyal destekteki değişikliklere karşı daha fazla hassasiyetle ilişkili daha yüksek depresyon PRS ile. Johnson-Nieman dönemleri, sosyal destekteki kayıp ve kazanımların, PRS’nin depresif belirtiler üzerindeki etkisini hafiflettiği bir geçiş etkisi gösterdi. (IHS örneğinde Johnson-Nieman aralığı, 0,02, 0,71; HRS örneğinde, -0,49, 1,92).

Sonuçlar:

Çalışmanın sonuçları, olumsuz sosyal koşullar altında artan depresif belirtiler geliştirme konusunda yüksek genetik riske sahip bireylerin aynı zamanda besleyici sosyal ortamlardan en çok yararlandığını göstermektedir.