Yurt dışında bir Kivi gezgini nasıl tespit edilir: Covid baskısı

Josh Martin, Londra’da yaşayan bir Kivi gazetecisidir.

Fikir: Kivi yoldaşlar nerede saklanıyordunuz? Gece otobüsleri, pansiyonlar, gözetleme noktaları, sörf plajları ve yapılması gereken aktiviteler, Antipod mahmuzlarından ve sesli harf çiğnemesinden çok uzun süre mahrum kaldı. Şimdi balonun dışındayım ve neredeyse unuttuğumuz için kaybettiğimiz zamanı telafi ediyorum.

Neyse ki, bu Covid zamanlarında bile, daha az fark edilen Kivi gezginleri için bazı hediye işaretleri var.

Maskelerde bayrak sallıyor

dandik eşantiyon. Auckland havaalanından dünyaya, virüsün her yerde olduğunu hatırlatmak için orada. Kendinizin, bizim ve seyahat sigortası şirketinizin hasar yönetimini arıyorsunuz. Bunun için teşekkürler. Maskemi ihmal ettikten, kulaklarımın arkasındaki bulanık gözlükleri ve yıpranan izleri unuttuktan çok sonra, maske sürülerine -boş yüzlere- bir parça suçluluk ve utanç vermeye hazır, içbükey, kapalı ağzını ve burnunu yuvarladı.

Devamını oku:
* Hediyelik eşya dükkanları salgında öldü sanılıyordu
* Küresel turizm savaşına tekrar hoş geldiniz, Yeni Zelanda. Geç kaldın
* Tatilde tasarruf mu yoksa savurganlık mı? Seyahatlerinizden en iyi şekilde yararlanmak için neleri ucuza ve ne zaman büyük harcamalı

Ancak tatilin beşinci ya da altıncı gününe gelindiğinde hastane çarşafları ve N95 maskelerinin otel odalarında ve restoranlarda rahatça bırakılabileceği görülüyor. bu komik.

Formlar, aşı sertifikaları ve seyahat sigortası sertifikaları çevrimiçi ve elinizin altında

Asla çok dikkatli olamazsın, değil mi? Ve akıcı bir şekilde yabancı dil konuşan Kivilerin sayısının çok düşük olduğu göz önüne alındığında, uzaktan resmi görünen herkesin önünde el sallamak için telefonunuzda basılı bir dizi resmi belge, QR kodu ve aşı sertifikası sallamak en iyisidir.

Bunlar hala bazı destinasyonlarda resmi olarak zorunludur, ancak sayılar azalmaktadır. Ve sert görünüşlü bir sınır muhafızı veya sağlık çantası sahibi, soru sorulmadan onu salladığında, genç bir Antipodlu gezginin gözlerinde her zaman bir çaresizlik belirtisi görür. Üzülmektense güvende olmak daha iyidir, değil mi?

Hala modern toplu taşıma sistemlerinin huşu içinde

Tayland. Hindistan. Portekiz. İtalya. Almanya. Vietnam. Fransa. Japonya. İngiltere. New York. Çin. Malezya. Bosna’nın (Bosna?!) tümü, Eski Yeni Zelanda’nın toplu taşıma ağlarından daha iyi toplu taşıma ağlarına sahiptir. İlk yurtdışı seyahatinden önce en az iki ya da üç arabası olan herhangi bir Yeni Zelandalı’nın, A noktasından B noktasına nispeten kolay, hızlı ve maliyetle gidebildiği zaman haklı olarak kutlama yapmasına şaşmamalı. Bu kadar kolayken özgüveninizi benzin fiyatlarına bağlamanıza gerek yok. Yapılabilir!

Bahşiş kültüründen kurtulun

bahşiş vermekten nefret ederim. Ucuz olduğum için değil (gerçi ben Bu da), ancak Yeni Zelanda ruhunda haklı olarak bahşişin eşitlik değerlerimize aykırı olduğunu bulan bir şey var: Hizmet çalışanlarının ücretlerini bu kadar açık bir şekilde sübvanse etmek çok adaletsiz görünüyor. İşçinin ücretini o gün kapıdan girenlerin cömertliği ile örtüşmesi için mi bırakmak gerekir? Asgari ücret ve daha adil sözleşmeler yapmak mümkün değil mi?

Neşeli gülümsemelerin, hızlı servisin, sohbetin ve genel ev sahipliğinin yiyecek ve içecek faturanızın üzerine %10’luk bir baskı yerine %20 veya %15’lik bir baskı oluşturduğunu fark ettiğinizde, bir şey sunucu-müşteri ilişkisini bozar. Sınırlar arasında görgü kurallarındaki farklılık daha da kafa karıştırıcı hale geliyor.

Birçok Batı Avrupa restoranı, faturada kişi başına küçük bir teminat ücreti alacak, ABD ek bir minimum %10 talep ediyor, ancak sınırın güneyi gerekli değil. Japon ev sahipleri bahşiş konusunda endişeli olacaklar, ancak %12,5 “isteğe bağlı” hizmet ücreti Londra’da norm haline geldi (ancak İngiltere’de nadiren başka bir yerde). Bu bir mayın tarlası.

Değere ve bütçeye odaklanın – sadece bize ucuz demeyin

Dünyadaki yaygın enflasyonu suçlayın. Tasarruf yapmayı zorlaştırdığı için yüksek maliyetli ekonomimizi ve düşük ücretlerimizi suçlayın. Kalıcı olarak zayıf Yeni Zelanda dolarını suçlayın. Durum ne olursa olsun, tatildeki Yeni Zelandalılar parayı bozamaz veya almayacak. Bu, dışarıda yemek yemenin, barlara atlamanın, uçuşların ve otellerde veya villalarda kalmanın eve kıyasla nispeten daha ucuz olmasına rağmen.

Buna değer bilincine sahip diyebilirim, ancak daha sık uzun mesafeli otobüslerde, ücretsiz yürüyüş turlarında, yürüyüşlerde veya pansiyonlar ve sırt çantalı gezginlerin çevresindeki kafe ve barları keşfederken şişe servis yapan plaj kulüplerinde (“ödeme yap) yaptığımdan daha sık bir Kiwi aksanı duyuyorum. gitmek” Sahile mi? İmkansız!”), beş yıldızlı bir otelin lobisine veya Michelin restoranlarına. Bu Avustralyalılar ve Amerikalılar için devasa ve sarsıcı kredi kartı faturalarından tasarruf edebilirsiniz ve buna saygı duyuyorum. Eve kıyasla indirimler üzerine salyalar akan yabancı süpermarketlerde görüşmek üzere.

kibirli kahve

Ve haklı olarak. Roma’daki jet lag’ı delen ilk kafein dozumun (tabii ki ayakta) beni ne kadar hayal kırıklığına uğrattığını anlatamam. Siparişe geldim – İtalyanca, İspanyolca, Portekizce ve Fransızca olarak başarısız oldu – denemek ve lezzetli bir şey bulmak için yanında biraz süt bulunan bir duble espresso. Bir latte veya kapuçino sipariş edin ve sonunda bir bardak süt elde edeceksiniz.

Durum eski kötü günlerden iyiye gidiyor. Sanırım 2014’te Londra’ya geldiğimde sadece birkaç iyi kahve dükkanı vardı. Her zaman Antipodeans tarafından desteklenmektedir. Holiday Kiwis, bunları arar ve Starbucks, Tim Horton’s veya Costa Coffee gibi zincirlerin neden başarılı olduğuna bakar. Yahudi olmayanlar.