Uzun süredir Bölge koşucusu Bill Robinson,

“Bill’i 1980’lerin sonunda tanıdım. Eskiden Albany Eczacılık Koleji’nde çalışıyordum ve o köşeye yakın çalışıyordu, bu yüzden her gün çalışan bir grup vardı.” “Çok trajik bir şekilde hayatı değişti. bir saniyeden daha kısa sürede. Aziz Patrick Günü’nden önceki gün koşumuzu bitiriyorduk ve bu güzel bir gün olan uzun, sert bir kıştan sonraki bir Mart günüydü. Biraz daha uzun kaldık çünkü o sıcak günlerden biriydi. “

Dalton, o gün bir grup koşucunun arasındaydı ve bir başkasıyla birlikte bisikletinde, düşünülemez bir şey gerçekleştiğinde.

“Arkamızdan yaşlı bir adam geldi ve maalesef Bill’e vurdu. Yaralı olduğu için bisikletinde dört kişilik bir grup ve bir arkadaşımız vardı, o Rob Picot’du.” Dalton, “Arabanın ardından ona çarptı. Bill’e çarptı ve arabanın kaputuna düştü. ”“ Yol boyunca korkunç bir trajediydi. İşleri daha da karmaşık hale getirmek için, bence yaşlı adam bir tür yardım yaşıyordu, arabasını sürmemeli, bu sadece korkunç bir trajediydi.

Kargaşa sırasında Robinson ısrar etti ve hayata bakış açısı etrafındakileri etkiledi.

“Koşu arkadaşlarımız sık sık bunu Bill’in yaptığı gibi halledebileceğimizden pek emin olmadığımızdan bahsediyorlar” dedi Dalton. “Yeterince ilginç bir şekilde, yaşama iradesine sahipti. Sanırım kısmen harika bir aile destek sistemine sahip olduğu için. Bu olduğunda iki genç kızı ve bir karısı vardı ve bence bu onun yaşama arzusuydu.”

Ed Neiles, Robinson’u Hudson Mohawk Road Runners Club’da tanıştıktan yaklaşık 40 yıl sonra bir arkadaşına davet etti.

Niles, “Yüzde 85 kuadripleji ile sonuçlandı ve kollarını kaldırabiliyor, başını hareket ettirebiliyor ve ellerini hafifçe kullanabiliyor,” dedi. “لقد كان إنسانًا رائعًا. في كل السنوات ، انتقل من عداء من الدرجة الوطنية إلى رباعية في غضون دقائق ، لم يشتكي من ذلك أبدًا ، ولم ينبس ببنت شفة. لم يظهر قط “لماذا أنا؟” لم يكن ذلك أبدًا جزءًا من حواره ، ليس bir kere “.

Robinson’un ölümünden bu yana Niles, Robinson’un koştuğu görüntülere odaklanarak eski fotoğrafları araştırmak için biraz zaman harcadı.

“Kazadan önce ve sonra bir tür yaşam gibiydi,” dedi Niles. “O şiddetli bir rakipti. Benim bakış açıma göre, onu bir koşucu olarak hatırlamayı seviyorum ve onu tekerlekli sandalyede düşünmeyi sevmiyorum. Facebook sayfamda bir koşucu olarak onun bazı fotoğraflarını yayınladım. Sonuna kadar , Sanırım kendisini bir koşucu olarak görüyordu. “

Rekabet edememek, hatta yavaş koşmak, spordan çok fazla uzaklaşmanıza neden olabilir.

Bill Robinson için öyle değil.

Dalton, “Çok iyi idare etti, yalnız değildi ve yarışlardan çıkmaya çalıştı ve sandalyeye zincirlenmiş olmasına rağmen Trot Türkiye Trot’unda sık sık göründü.” “Onu orada ve orada görürdünüz. yarışta bir noktadır, yaklaşık yarım mil uzakta ve gerçekten orada olacak. Neredeyse her yıl göreceksiniz. “

Robinson’un sürdürdüğü diğer yarış, Robinson’un 1987 ve 1989’da kazandığı yıllık Masters 10k yarışmasıydı.

Gelderland Lisesi’nde düzenlenen yarış, 2003 yılında Robinson onuruna seçildi ve Dalton’un 2004’ten 2008’e beş yılda dört kez kazandığı bir yarış olan etkinlikte kilit bir oyuncuydu.

“Bu yarışı koştuğum ve birçok kez kazandığım için şanslıydım. Her zaman ödül törenine katıldı.” Yaşama arzusu vardı ve tekrar sürdüğü noktaya geri döndü, çalışıyor ve üretken bir yaşam sürüyor. .

Dalton, Robinson’la olan arkadaşlığının, kurdukları bağı ve seçtikleri sporun etkisini hatırladı.

Dalton, “Koşmakla ilgili olan şey, sporumuzda pek fazla değersiz konuşma yapılmamasıdır,” dedi. “Çoğunlukla, insanlar gerçekten rekabete sahipler ve Bill o çok rekabetçi insanlardan biriydi ama sonra seninle bira içmek istedi ve her zaman koşma hakkındaki bilgilerini paylaşmaya istekliydi. Çok rekabetçiydi ama bundan sonra olabilirdi en iyi arkadaşın senin “.

Geçtiğimiz Nisan ayında COVID-19 salgını nedeniyle ertelenen 40. yıllık Bill Robinson Masters 10K Yol Yarışı ne olurdu? Yarışın bu yıl devam edip etmeyeceğinden emin değil, ancak yarışta tekrar yarışmayı dört gözle bekliyor. yeniden diriliş. Aynı isim.

“Sanırım (bu yıl) olabilir ama çoğu şey gibi bunun da bir soru olduğunu düşünüyorum, gerçekten olacak mı?” Dalton dedi. “Dürüst olmak gerekirse, sanırım başka bir yarışa sahip olmamıza muhtemelen bir yıl kaldı. Sağlığım iyiyse oraya geri dönüp tekrar koşmaya niyetliyim. Sanırım bir dahaki sefere bu yarışı yapacaklar herkes, “Eminim gözyaşları ve kahkahalar olacaktır.”

Sevgili bir arkadaşın şerefine gözyaşları, kahkahalar ve belki de yarış sonrası bir bira?

“Elbette,” dedi Dalton.

Yerel bir serbest yazar olan Sean Martin, Times Union’a sık sık katkıda bulunmaktadır.