Üzüm Gazetesi – Martha’s Vineyard News

Martha’s Vineyard Museum’da tarih her odada konuşur. Yazılar, kayıtlar ve videolar aracılığıyla, uzun zaman önce gitmiş olan adalıların sesleri, eski bir yaşam biçimine tanıklık ediyor ve bağ olmanın ne anlama geldiğine ışık tutuyor.

Çiftçiler, balıkçılar, tekne yapımcıları, öğretmenler, Wampanoag’lar, Afrikalı Amerikalı yaşlılar ve adanın ilk Yahudi göçmenlerinin aileleri, müzenin sözlü tarihçisi Lynsey Lee’nin 40 yılı aşkın bir süredir röportaj yaptığı 1000’den fazla kişi arasında yer alıyor.

Geçen hafta Museum Gazette’e verdiği röportajda Bayan Lee, “Gerçek aşkım hazineleri keşfetmek ve bulmaktır” dedi.

Bayan Lee, ilk olarak 1970’lerin başında tam zamanlı olarak Martha’s Vineyard’a taşındı, vahşi yiyecekler için yiyecek aradı, garip işlerde çalıştı ve tanıştığı adalıların uzun hikayelerini dinledi.

Dönüştürülmüş bir hindi ahırında ve gölet kenarındaki bir kulübede yaşıyordu ve donmuş, karlı ormanlardan kayarak eve gittiği ve buzdaki bir delikten istiridye çektiği bir yılı hatırlıyor.

“O kış, doğrudan Quansoo’ya kayak yapabilirsiniz,” dedi Bayan Li, bir hatıra gülümsemesiyle.

Bayan Lee adada kalabilmek için evleri temizledi ve Scottish Bakehouse ve eski Mandala Kitabevi gibi yerlerde çalıştı. Daha kazançlı bir kış saçağı olan Everett Paul’un Menemcha’daki soyulmuş tarak, gelecekteki kariyerinin bir önizlemesini sundu.

Bayan Lee, “Beni sözlü tarihe gitmeye iten şey buydu” dedi.

“Herkes oradaydı – 90 yaşında, 15 yaşında – [because] Unutma, para kazanmanın harika bir yoluydu.

“O eski Avcılarla konuşuyordum. [and] Bana bu harika hikayeleri anlatıyorlardı. . . Bayan Lee, “Soğuk olması dışında bunu yapmayı sevdim” dedi. “Bütün bağ tarih kitaplarını okumuştum, ama bu hikayeler -bu kurgusal, çelişkili ve komik- kitapların yapamadığı şekilde bağı bana canlı getirdi.”

Bayan Lee ayrıca 1975’te yayınlanan Bağdaki Yenilebilir Yabani Bitkiler Üzerine adlı kendi kitabını yazdı ve çizdi.

“Yaklaşık iki yılımı adanın etrafında dolaşarak geçirdim… tüm hazineleri buldum, etrafta menekşelerin büyüdüğü eski bir ıssız kuyu gibi,” dedi Bayan Lee. “Bunu o zaman yapabilirsiniz.”

İrlanda folklor kursunda, Vineyard Haven’dan ada sakini ve çiftçi Craig Kingsbury ile röportaj yapmaya karar verdiğinde, kolej sırasında parmağını sözlü tarihin sularına daha resmi bir şekilde daldırdı.

Bay Kingsbury’yi, Ocak ayında Burns’ Night’ı kutlamak için haggisini yaparken İskoç fırın sahibi Isabella White’a koyun midesi sevkiyatlarından tanıyan Bayan Lee, “Craig beni biraz korkuttu,” dedi.

Ama Bay Kingsbury – Jaws oyuncu kadrosunda yıldız karakter olan ve köpekbalığı avcısı Quint için diyalog modeli olan Jaws oyuncu kadrosuyla ada dışında en ünlüsü – aynı zamanda Bayan Lee’nin araştırmayı amaçladığı bazı yerel şöhretin de konusuydu.

“Adaya hiç kokarca getirmedim” başlıklı Bay Kingsbury ile yapılan röportaj daha sonra, Bayan Lee’nin sözlü anlatımlarından alınan üç cildin ilki olan 1993 tarihli Üzüm Asmalarının Sesi adlı kitabında yayınlandı.

Bay Kingsbury, aynı zamanda “canım” ve “sevgili leydim” olarak da adlandırdığı Bayan Lee’ye “Gördüğüm ilk kokarca, kardeşim, 1962’deydi” dedi.

Kaplumbağaların nasıl avlandığından, kızılcıkların yetiştirildiğinden ve kabul edilebilir kaçak içkinin nasıl demlendiğinden ve diğer anekdotların yanı sıra ada hikaye anlatımının canlı bir örneği ve merkez kariyerinde önemli bir an olarak kalan şeylerden bahsetti.

Üniversiteden sonra Vineyard’a ciddi bir şekilde kendi sözlü tarih projesini başlatmak için dönen Bayan Lee, hayırsever Mary Wakeman’dan 5.000 dolarlık bir hibe ve şu anda Martha’s Vineyard Bank’tan profesyonel kayıt ekipmanı bağışı ile söyledi.

Genelde ünlülerden kaçınan Bayan Lee, “Odak noktam gerçekten duyulmamış insanlardan hikayeler almaktı” dedi.

“[Alfred] Eisenstadt, tanıştığım birkaç ünlüden biri.

Bayan Lee, 1980’lerin başlarında, adalıların bağın hala biraz tenha ve geleneksel bir yer olduğu eski zamanlara dair anılarını toplamak için iyi bir fırsat sunduğunu söyledi.

“Tarihe açılan bir pencere vardı” dedi. “İnsanlar hala yüzlerce yıldır kayda değer bir şekilde değişmeyen şekillerde çiftçilik yapıyor ve balık tutuyor.”

Bayan Lee, bazıları 19. yüzyılın sonlarında doğmuş olan adalılarla yaptığı ilk röportajlarda kitle iletişiminin etkisinin daha az belirgin olduğunu ekledi.

“İnsanlar… televizyonsuz, bazıları radyosuz büyüdü, bu yüzden yaptıkları şey konuşmaktı – konuş ve ziyaret et” dedi. “Sanki şarkı söylüyorlardı ve çok güzel konuşuyorlardı.”

Ancak bu ikinci bağ konaklamasından sonra, Bayan Lee film endüstrisinde çalışmaya başladı ve adaya sadece tatil için geri döndü. Ismael Merchant ve James Ivory gibi film yapımcılarıyla sahada seyahat etmek heyecan vericiydi, ancak Bayan Lee, Boston’da bulduğu işten daha az ilham aldı.

“Biraz yorgundum… o kadar da önemli olmayan şeyleri yapmak için harcanan para kadar.”

Odak noktası değiştikçe, Bayan Lee Cambridge’deki evsiz barınaklarıyla çalışmaya başladı, bir çiftçi pazarı işletti ve sosyal değişim için baskı yapmak için din adamlarına katılmayı düşündü.

The Vineyard’a başka bir taşınma planın bir parçası değildi, ama sonra önemli bir dönüş geldi: Boston bölgesinden California Divinity School’a gitmek üzere ayrılmanın eşiğinde olan Bayan Lee, ciddi bir beyin hasarına yol açan bir bisiklet kazası geçirdi ve rehabilitasyona aylar.

Rehabilitasyondan sonra, ailenin Vineyard Haven arazisinde, bir zamanlar yaşadığı hindi ahır-plajlı kulübesine dönen Bayan Lee, “Beni buraya geri getirdi” dedi.

Ayrıca hizmetlerini sunmak için Martha’s Vineyard Museum’a gitti – ilk başta “para istemeye cesaret edemedim”, diye itiraf etti.

1990’ların başında bir müze toplantısında, Bağları Koruma Derneği’nden Brendan O’Neill ile tanıştı. İkisi 1997’de evlendi ve Martha’s Vineyard Bölge Lisesi’ndeki Maya O’Neill’in ebeveynleri.

Müzedeki ilk yıllarında, Bayan Lee’nin Röportajları, sergiler için duvar resimlerine dönüştü. Ancak teknolojik gelişmeler, adalıların gerçek seslerini kayıtlar ve videolar aracılığıyla müze ziyaretçilerinin kulağına getirmesini sağlamıştır.

Dikkate değer bir örnek, 1895 yılında bir denizci hastanesi olarak hayata başlayan ve daha sonra bir yüzyıl ortası spor kampına ev sahipliği yapan müze binasının tarihine ilişkin küçük sergidir. Kayan metinli video yerleştirme, ziyaretçilerin eski kamp üyeleri olarak bu tür yaz şakalarını ve ritüellerini iç çamaşırı ağacı gibi mutlu bir şekilde anlattıklarını duymalarını sağlıyor.

Müzenin başka yerlerinde, kulaklıklar ve hoparlörler gemi enkazları, deniz fenerleri ve bağ yaşamının diğer yönlerini anlatıyor.

Son zamanlarda, Bayan Lee ve küratör Bonnie Stacy, Bayan Lee’nin röportaj yapmaya devam ettiği Martha’s Vineyard’daki Yahudi yaşamı hakkında yeni sergi üzerinde çalıştı.

Hedefleri şimdi eskisinin ötesine geçiyor

Mevcut ve gelecek nesiller için adanın seslerine ve hikayelerine hizmet etmek. İşinin yapmasını istediği şeylerden birinin, insanlara, özellikle de yaşlılara, hayatlarındaki değeri keşfetmelerine yardımcı olmak olduğunu söyledi, ki bu genellikle bir sürpriz olarak geliyor.

“Bazen birini röportaj vermeye ikna etmekte zorlandığımda, [say]Bayan Lee, “Hayatım o kadar ilginç değildi,” dedi.

Belki de röportajın 30. dakikasında durup ‘Tamam, belki hayatım ilginçti’ diyorlar. Bu benim için önemli bir nokta.

Bayan Lee’nin kalbine yakın olan bir başka görevin, disiplinin emekleme döneminde olduğu 1970’lerde onun için mevcut olmayan sözlü tarih teknikleri ve en iyi uygulamalar konusunda başkalarını eğitmek olduğunu söyledi. Bayan Lee ve asistanı Laura Noonan, Covid vurduğunda eğitimi geliştirmeye yeni başladıklarını ve projeyi canlandırmak istediğini söyledi.

Ayrıca, senaryoda arşivlenmemiş yüzlerce sesli ve görüntülü röportajı yazıya dökmesine yardımcı olması için daha fazla müze gönüllüsü işe almayı umuyor.

“bunlar

. . . Göç, kadın hakları, ırksal adaletsizlik, eşitlik, savaş vb. hakkında küresel hikayeler ama bizim ilişki kurabileceğimiz yerel bir perspektiften anlatılıyorlar.”

Müzenin sözlü tarih projesi hakkında daha fazla bilgi için mvmuseum.org/stories/ adresini ziyaret edin, [email protected] adresine e-posta gönderin veya 508-693-6309 numaralı telefonu arayın.