Türkiye’nin yıkıcı depreminin zihinsel bedeli

Antakya, Türkiye – Bazıları uykusuz. Diğerleri içeride vakit geçirmekten korkar. Birçoğu, rahatlık ve esenlik kaynağı olan dağlara karşı derin bir korku geliştirdi.

Türkiye’deki depremden sağ kurtulanlar, iki ay önce 50.000’den fazla insanı öldüren bir felaketin devam eden bedelini sessizce çekiyor.

Önsezileri, evlerinden ve sevdiklerinden sağlıklarına ve gelirlerine kadar her şeyi – kelimenin tam anlamıyla bir gecede – kaybetme travmasına katkıda bulunur.

Kuma Jobi bu duyguyu iyi bilir.

38 yaşındaki çevreci, Starrin Dağı’nın eteğindeki evine çarpan büyük kayalarla uyandı.

Küçük tuğla binanın eskiden kapının olduğu yerde artık kenarları tırtıklı bir delik var.

Şafak öncesi sarsıntı Türkiye’nin güneydoğusunu harap ettiğinde arabası gömüldü ve kanlar içindeki üç çocuğu zar zor kaçmayı başardı.

Devam eden yağmurlar ve depremler daha büyük kaya düşmelerine neden oldu.

Sophy harap olmuş binasının yanında, “Artık kimse eve girmeye cesaret edemiyor,” dedi.

Ama çadırda yatsanız bile düşünürsünüz, her şeyi hatırlarsınız, onun hakkında rüya görürsünüz” dedi.

“Bu korkuyu yenmek zor olacak.”

– hap dolu bir kutu –

Gönüllü psikiyatrist Earl Turk, arabasında bir kutu dolusu hap ve duyguları kaydetmek için bir not defteri ile afet bölgesinde hızla dolaşarak acıyı iyileştirmeye çalışıyor.

Türk, Türkiye’nin modern zamanların en kötü felaketinin sıfır noktası ortaya çıktıktan sonra, bir zamanlar Antakya olarak bilinen efsanevi şehir Antakya’ya koşan binlerce kişiden biriydi.

32 yaşındaki, yerel bir sosyal hizmet sevk listesinden günde yaklaşık 15 kişi görüyor.

Hayatta kalanlardan bazıları, yabancıyla tanışıp onu uzaklaştıramayacak kadar içine kapanıktır.

Hızlı sedanının direksiyonunun arkasından “Ben itmiyorum. Sadece teslim ediyorum,” dedi.

“En yaygın semptomlar şiddetli depresyon, keder ve depremin tetiklediği eski ruhsal bozuklukların tekrarlamasıdır.”

Ancak bunların sadece genellemeler olduğunu söylemekte gecikmedi.

“Her afet farklıdır. Her bölge ve vatandaşlarının kendine has özellikleri vardır.”

“Kültür ve gelenekler bir rol oynar.”

– ölümcül kayalar –

En sevdiği dağlara düşen ölümcül kayaların acısı Nuriye Dağlı’yı derinden etkiler.

67 yaşındaki, hayatının yarısını Starr Dağı’nın dramatik kayalıklarına hayran kalarak ve barışı sağlayarak geçirdi.

Afetten sonra yerel halkın çoğunun taşındığı bir çadırın içinde “Biz çok mutlu bir aileydik” dedi.

“Tepenin eteğinde oturduk, çocuklar oynadı, çiçekler, ağaçların kokusu,” diye içini çekti.

“Yalnızken bile korkmuyordum.”

Şimdi o – bununla nasıl başa çıkacağını bilmiyor.

“Bu çadırdan daha büyük kayalar üzerimize düştü” dedi.

Standart naylon çadırı, bir kilim ve kanepeye rahatça sığacak kadar büyüktü.

“Bir keresinde psikiyatr geldi. Sanırım bu yardımcı oldu,” dedi pek ümitsizce.

– travmatik stres bozukluğu sonrası –

Sosyal hizmet uzmanı Ayşen Yılmaz, Türkiye’deki çadır kentlerde danışmanlık yaptığı kişilerin travma sonrası stres bozukluğunun tüm belirtilerini gösterdiğini söyledi.

54 yaşındaki “Bazı insanlar bize uyku sorunları, iştah sorunları olduğunu, çok sinirli ve agresif olduklarını söylüyor” dedi.

“Bunların hepsi TSSB belirtileridir” dedi. “Çok fazla travma geçirdiler.”

Chewki Dagli, tüm enerjisini felaketten 15 gün önce mutlu dünyada doğan bebeğe odakladı.

22 yaşındaki, çadırından temkinli bir şekilde baktı ve duygularını nadiren paylaştığını fısıldadı.

Genç anne çocuğuna bakarak, “Bazı şeyleri kendime saklıyorum,” dedi.

“Ayrılmak zorunda kalabiliriz çünkü ne kadar çok enkaz kaldırılırsa o kadar çok toz oluşur ve bu da sağlığımız için iyi değildir” dedi.

“Yani sanırım bu iyi değil,” dedi bir anlık duraklamanın ardından. “Ne yaptığımızı bildiğimizi sanmıyorum.”