Türkiye’nin 20 bin kişilik yeraltı şehri

Kapadokya’nın Aşk Vadisi’nde yürüyüş yaparken şiddetli rüzgarlar toprağı gevşetti. Pembe ve sarı yamaçlar, inişli çıkışlı manzarayı koyu kırmızı kanyonlarla renklendirdi ve uzakta baca kaya oluşumları belirdi. Kuru, sıcak, rüzgarlı ve yıkıcı bir şekilde güzeldi. Binlerce yıl önce, bu çalkantılı, volkanik ortam, doğal olarak etrafımdaki kuleleri konik, mantar başlıklı şekillerine dönüştürdü ve şimdi orta Türk bölgesinde milyonlarca ziyaretçiyi yürüyüşe veya sıcak hava balonuna çekiyor.

Ancak Kapadokya’nın ufalanan yüzeyinin altında, yüzyıllardır aynı derecede muazzam oranlarda bir harika gizlenmişti; Aynı anda 20.000 kişiyi barındırabilen bir yeraltı şehri.

Bugün Teringuyu olarak bilinen Elengubu antik kenti, dünya yüzeyinin 85 metre altında 18 seviyeden oluşan tünellerden oluşuyordu. Dünyanın en büyük kazılan yeraltı şehri, Friglerden Perslere, Bizans döneminden Hristiyanlara geçişle binlerce yıldır sürekli kullanımdaydı. 1920’lerde Kapadokya, Yunan-Türk Savaşı sırasında yenilgiye uğrayan Yunanlılar tarafından terk edildi ve aniden Yunanistan’a kaçtı. Sadece mağara benzeri odaları yüzlerce mil boyunca uzanmakla kalmıyor, aynı zamanda bölgede keşfedilen 200’den fazla küçük, ayrı yeraltı şehrinin bu tünellere bağlı olduğu ve geniş bir yeraltı ağı oluşturduğu düşünülüyor.

Rehberim Süleyman’a göre Deringuyu 1963’te tavuklarını kaybetmeye devam eden kimliği belirsiz bir yerel adam tarafından “yeniden keşfedildi”. Evini yenilerken tavuklar, tadilat sırasında yaratılan ve bir daha asla görülemeyecek şekilde küçük bir yarıkta kaybolurlar. Daha yakından araştırma ve biraz kazma üzerine Türk karanlık bir geçit keşfetti. Deringuyu yeraltı şehrine giden özel evlerin içinde bulunan 600’den fazla girişten ilkidir.

Kazılar hemen başladı ve karmaşık bir yeraltı konut ağı, kuru gıda deposu, sığır barınakları, okullar, şarap imalathaneleri ve bir kilise ortaya çıkardı. Güvenli bir şekilde yeraltına gizlenmiş koca bir medeniyet. Mağara şehir kısa sürede Türkiye’nin binlerce klostrofobik turisti tarafından tanındı ve bölge 1985’te ilhak edildi. UNESCO Dünya Mirası Listesi.