Türkiye’de yağlı güreş festivali ve somut olmayan mirasın neye benzediği

Dünyanın en uzun soluklu spor yarışması bu hafta sonu 660. yıllık baskısını gerçekleştirdi.

Altı asırdan fazla bir süredir Türkiye’nin dört bir yanından sporcular Kırkpınar Yağlı Güreş Şampiyonası için ülkenin en kuzeybatısındaki Edirne’de toplanıyor.

Egzotik ve muhtemelen egzotik bir spor olan yağlı güreş bugüne kadar binlerce katılımcı ve seyirciyi cezbetmektedir. Ancak izleyiciler sadece güreşin kendisine değil, Kırkpınar’ı çevreleyen festival havasına da kapılır. Bu nedenle UNESCO’nun somut olmayan kültürel miras listesine spor değil, festival dahildir.

güreş

Her türlü güreşin zor bir spor olduğu açıktır. Herhangi bir alet kullanmadan ve herhangi bir yumruk, tekme veya darbe olmadan rakibinizi ortadan kaldırmanızı gerektirir. Muazzam konsantrasyon, sabır ve rakibin sürekli gözlemini gerektirir.

Pehlivanlı pehlivanların maç öncesi vücutlarının her yerine zeytinyağı döktüğü yağlı güreşler ise dünyanın en zorlu müsabakalarından biri olabilir.

Güreş, güreş merkezli bir dövüş sporudur, ancak yağlı güreşte rakibinize tutunmaya çalışmak çok yıldırıcı bir iştir. Kalın bir yağ tabakasıyla kaplandıklarında rakibinize hükmetmeye çalışırken iyi şanslar. Bu “kaygan” koşullar, bir maçı kazanmanın ya rakibin en küçük faulüne hızlı tepki vermek ya da agresif olmak için mükemmel anı seçmek anlamına geldiği yağlı güreşte odaklanmanın neden daha önemli olduğudur.

Üstelik Kırkpınar’da yarışmacılar, haziran sonu kavurucu güneşi altında yüzlerinden ve gözlerinden akan yağ ve terle boğuşmak zorunda kalıyor.

Bu nedenle, birçok maç sürelerinin %99’u için bir bakıma önemsizdir. Yaklaşık 20 dakika veya daha uzun bir süre boyunca, güreşçiler çoğunlukla sadece iter, iter veya birbirlerine hükmetmek için başarısız bir şekilde çalışırlar, ancak daha sonra tüm bunları, güçlü kaslar, atışlar ve uzantılar şeklinde birkaç saniyelik parlaklık izler.

Bu sporun tüm zorluklarına rağmen güreşçiler arasında ilgi hala yüksek. Bu yıl Kırkpınar’a 2,160 sporcu katıldı – 2019 edisyonunda rekor kıran katılımdan sadece 220 daha az.Yüzlerce çocuk arasında bazıları 11 yaşında.

Bunlardan biri Kocaeli’den 12 yaşındaki İlkır’dı. Babası ve amcası da pehlivan olan çocuğun ilk çıkışı bu oldu.

İlker dokuz yaşından beri haftada beş kez antrenman yapıyor ve bir gün Kırkpınar’ın en büyük şampiyonu “Bash Pehlivan” olmayı hedefliyor.

Yarışmaya ilk adımı ne yazık ki umduğu gibi gitmedi.

“Bu benim ilk seferim. Dün bir maçım vardı ve hemen kaybettim,” dedi biraz hüsrana uğrayarak, ancak bu yıl doğu ilçesindeki güreş takımı arkadaşlarının çoğu gibi deneyim kazanmak için her şeyden önce geldiğini belirtti. İstanbul.

festival

Yağlı güreş tabii ki zorlu bir spor olarak harika ama Kırkpınar’ı bu kadar özel yapan şey müsabakayı çevreleyen atmosfer.

Kırkpınar, bir pandemi dönemi de dahil olmak üzere her yıl yerel konaklama sektörünün sınırlarını test eden binlerce ziyaretçiyi kendine çekiyor. 2021’deki etkinliğin ölçeği önemli ölçüde azaltılsa da, Edirne’deki oteller hafta sonuna kadar rezerve edildi.

Her ne kadar birçok ziyaretçi otellerde kalmasa ve bunun yerine şehirde bir yerde kamp yapmayı tercih etse de, ünlü Selimiye Camii’nin çevresi özellikle popüler bir yer. Bazıları ayrıca, tüm festival eyleminin gerçekleştiği ya da eskiden olduğu güreş arenasının çevresindeki bölgede yaşıyor.

Kırkpınar’a binlerce hayran gelebilmiş olsa da, bu yıl “festival” kısmı ne yazık ki tamamen eksik olduğu için salgın hala festivali kasıp kavuruyor.

Herkes 2021’in “eski gibi” değil, gerçek “Kırkpınar” olarak adlandırılmasından yakındı.

Bazıları on yıllardır festivale gelen kıdemli seyirciler, geleneksel olarak sayısız yemek tezgahı, fuar, müzisyen, konser ve meydanın yakınında arkadaşlarla gece buluşmasını içeren geçmiş etkinlikleri hatırlattı.

Kırkpınar yağlı güreşçisi dışında son yirmi yılda neredeyse her edisyonu ziyaret eden ellili yaşlarındaki İsmail için birçok arkadaşıyla geleneksel bir geziyi temsil ediyor. Bu yıl sadece bir arkadaşı vardı ve geleneksel hiç bitmeyen bir davul ritmi eşliğinde şenlik atmosferini görmek biraz hayal kırıklığına uğradı, ancak geri döneceğinden emin.

Bu gelenek (Kırkpınar Festivali’nin) devam edecek çünkü bekliyoruz ve (her yıl) bekliyoruz” dedi.

İsmail’in arkadaşı Sharif, yaklaşık 20 yıl önce ilk kez arkadaşlarıyla eğlenceli bir gezi için ziyaret ettiğini ve hayal güçlerine çarptığında bunun yıllık bir şey haline geldiğini söyledi.

Şerif, “Yılda bir kez yapılan bir etkinlik. Bulgaristan ve Yunanistan’dan bile insanlar buraya her yerden geliyor. Bu zamanı burada geçirmek güzel.” dedi.

Dünyanın dört bir yanındaki insanlar umutlarını 2022’de normal hayata dönmeye bağlarken, Kırkpınar hayranları da öyle. Pandemiyi yenebilirsek, ne hayranlar ne de Pehlivanlar bu büyüleyici asırlık geleneği terk etmeye niyet göstermediğinden umutları kesinlikle gerçekleşecek. Bu terkedilemeyecek bir mirastır.