Tarihi, modaya uygun ve canlı: Türkiye her zaman bir bolluk ülkesidir | Yaşam tarzı

Bir dünya gezgini olarak, üç şey hizalanana kadar bir varış noktasını beklemeye almıştım: finans, zamanlama ve motivasyon. Ancak ufukta seyahat yasağı söylentileri varken, paranın yandığı, zamanın eridiği ve hatıraların zihnimizde damgalayabildiğimiz tek izlenim olduğu gerçeğini kabul ediyorum.

Maskeli gülümsemeler ve dirsek darbeleri uluslararası bir iletişim biçimi haline gelmeden önce, kocam Benjamin ve ben Türkiye’ye el koyduk ve 18 ay boyunca son seyahatimiz olacak olan her şeyi yaptık. Yolculuğumuzu şehir, ülke, kıyı olmak üzere üç bölüme ayırarak Türkiye’nin alt rosa tarafının özlemini çekiyorduk. Bu, “Ye, Dua Et, Sev” in ruhumuzu araştırmadan kendi coğrafi versiyonumuzdu.

LAX’ten, Türk Hava Yolları ile kesintisiz seyahat ettik ve beş saatin üzerindeki konaklamalar için ücretsiz şehir turları ve otel konaklamaları sunduk. Bizim için “hepsi bir arada” olmanın bir parçası, bunun uçuş uçuşları da dahil olmak üzere ilklerin (ve muhtemelen sonların) bir yolculuk olacağı anlamına geliyordu. Lokum, yatak açma hizmeti ve Versace olanakları dahil her şeyi denemek zorunda kaldım. On beş saat sonra, 12 milyar dolara mal olan dünyanın en büyük havalimanı olan İstanbul Havalimanı’na indik.

Kamyonumdan büyük mermer sütunlar ve avizelerle süslenmiş Çırağan Palace Kempinski İstanbul’a uğradık. İstanbul Boğazı’ndaki tek Osmanlı saray oteli olarak bizi Avrupa ile Asya arasındaki bu dar boğazla tanıştırdı.

En iyi su manzaraları otelin restoranı Tuğra’dandı. Siyah kravatlı garsonlar, mumlarla aydınlatılmış masalar ve Fausto Zonaro’nun tabloları, kocamın mali korku içinde gözlerimi kamaştırdı.

Kuzu incik ve ördek tandırından oluşan Osmanlı ve Türk yemekleri, yağlı zeytin, humus, patlıcan, beyaz peynir ve diğer mezelerle servis edildi. Benjamin eğilip fısıldadı, “Nefes al. Bir girişin fiyatı 30 dolardan az.”

Pişman olmadan büyük yaşayarak tam Sultan moduna geçmeye karar verdik. Gündüzleri gezerdik, geceleri püsküllü yastıklara gömülür ve temizlikten gelen tatlıları yerdik: kuru meyveler, pul pul baklava ve çiğnenebilir lokum küpleri nar, portakal ve bal.

İstanbul’da geçirdiğimiz dört gün boyunca Deniz Şarkısı Turları ile kalori yakıldı. Düşünceli Süleymaniye Camii’nden Bizans Hipodromu’nun Konstantin sütununa kadar tarih bu somut ders kitabında canlandı.

Benjamin din ve mimari üzerine içgörüleri özümserken, şehirde dolaşan 250.000 sokak köpeği ve kedisinden bazılarının büyüsüne kapıldım. Bu sağlıklı görünen kürklü bebekler her yerdeydi, karınları göğe doğru kaldırımda bayıldılar. Yerel yönetim yiyecek ve tıbbi bakım sağlıyor, bu yüzden teknik olarak 16. yüzyıldan kalma bir caminin kapılarında “ev” konumundalar.

Nasıl olmasınlar? Ayasofya’nın mozaikleri ve kubbeleri arasında biz de bu mimari şaheserin rahatlatıcı hürmetini hissettik. MS 537’de inşa edilen bu Ortodoks katedralinden Osmanlı’ya dönüşen cami, yaratılan en önemli Bizans yapılarından birine bir övgü olarak hem Hıristiyan hem de Müslüman inançlarını onurlandırıyor.

Din özgürlüğü İstanbul’da neredeyse kutlanıyor gibiydi, çalkantılı bir ulus hakkındaki önyargılı fikirlerimi barıştan birine dönüştürdü. Boğaz’ın Asya yakasında, zencefilli kurabiye balkonlu rengarenk konaklarıyla tanınan esnaf mahallesi Kuzguncuk’ta adeta duvarları paylaşan camiler, sinagoglar ve kiliseler vardı. Uzaklardaki 3.000 camiden İslami ezan sesi duyulurken, Hıristiyan kiliselerinden İngiliz ibadeti kuşandı.

15 milyonluk bir şehirde, dini çoğulculuğun ve çok kültürlü kimliğin bu vasiyeti, bir arada yaşama ve refah duygusunu tetikledi. Boğaz’ı çevreleyen yalılar Beverly Hills’i utandırdı, ancak zenginliğe rağmen, yerliler özellikle Bomonti’de iddiasız ve davetkardı.

Türkiye’nin bu Brooklyn’i, herkesin komşusunu tanıdığı bir topluluk havasına sahiptir. House Hotel’de bizi Halisunasyon’da Türk kahvesi ve Batard’da akşam yemeğine davet eden yerlilerle bağlantı kurduk. Kuşburnu ve limonlu trüfleri tatmak için çiftçi pazarlarına, Ara Güler Müzesi’ne ve Glories Çikolata’ya rastladık.

Burkalardan, kaslardan ve gürültüden yoksun olan İstanbul, Avrupa oyunuyla kentsel bir duruşa sahip, ışıl ışıl bir şekilde canlıydı. Bir deniz ticaret merkezi olan ve son moda sanat, moda ve yemek semtine dönüşen Karaköy’e takılmıştım. Arnavut kaldırımlı sokakları çerçeveleyen korkak kafeler ve kanca barlar, sanki Marsilya ve San Francisco’nun yenilikçi çocukları gibi sarmaşık ve grafiti ile damarlanmış büyük eski apartmanların altına yerleştirilmişti.

Paradoksal İstanbul, bizi Şerefiye Sarnıcı’nda sakinleştirdi, Kapalıçarşı’da uyandırdı. Bakır ve halı pazarlığı yapan tüccarlar arasında kaostan kurtulmayı sağlayan avlular vardı. Deri, kahve, tütün ve baharatların keskin aromaları, karanlık ve tek renkli bir şehrin yanlış algılarını ortadan kaldıran bir canlılık tarafından düzenlendi.

İkinci otelimiz kesinlikle yardımcı oldu. Beşiktaş semtindeki Zorlu Center’da bulunan Raffles İstanbul, yaklaşık 3.000 butik, restoran ve galerinin çekirdeğini oluşturuyor. Bu kozmopolit mülk, etkileyici bir sanat koleksiyonuna, Michelin Yıldızlı şeflere ve İstanbul’un en büyük spasına sahiptir.

El yapımı avizelerden her odadaki özel duvar resimlerine kadar Bizans ipekleri, Türk tekstilleri ve altın mozaiklerle tasarım detaylarda. Isokyo’daki Pan-Asya füzyonundan sonra geleneksel bir hamam tedavisi için kaplıcaya gittik.

Mermer bir levhanın üzerinde çıplak yatmak yeterince yabancı değilse, saçlarımızı yıkatır, bedenlerimizi ovuşturur ve baldırlarımızdan kovalarca su döktürürdük. Zımpara eldiveni tam hareket halindeyken yuvarlanıp Benjamin’i bir köpük dağına gömülmüş olarak buldum. “Sanırım bir köstebeğim eksik,” diye fısıldadım.

Peeling sonrası cildim tereyağ, saçlarım ipek gibi oldu. Yine de Kapadokya gezimizin “ülke” kısmına girerken bir kez yetti.

Orta Türkiye’nin Anadolu bozkırlarında peribacaları, uçurumlara oyulmuş güvercinlikler ve Dr. Yüzyıllarca süren rüzgar ve yağmurla şekillendirilmiş Seuss benzeri kaya oluşumları. Bu ay manzarasının altında, Kaymaklı da dahil olmak üzere MÖ 3.000’e tarihlenen 36 yeraltı şehri var. Depolar, ahırlar ve mahzenlerle tamamlanan Arap-Bizans savaşları sırasında 2.000 kişiyi barındıran bu insan karınca çiftliği.

Deneyimimizi en üst düzeye çıkarmak için Travel Atelier’den İsmail’e güvendik. Göreme Milli Parkı’ndaki kaya sığınaklarından Aravan Evi’ndeki tandır kuzusuna kadar İsmail, sabah 4’te son dakika sıcak hava balonu yolculuğu da dahil olmak üzere tüm cephelerde teslimat yaptı.

Rose Valley’in 1500 fit üzerinde süzülen, gökyüzünü süsleyen 100 sıcak hava balonundan biri olduk.

Balon kolonisinin belki de en etkileyici seyir noktası otelimiz Argos in Cappadocia’dandı. Tepedeki Uçhisar köyünde, bu iddialı dönüşüm projesi 51 mağarayı okuma köşeleri ve süit içi dalma havuzları olan lüks odalara dönüştürdü.

SEKI Restaurant’tan üzüm bağları, kayısı bahçeleri ve topraktan yükselen taş kuleleri ile Güvercin Vadisi’nin panoramik manzarasını seyredebilirsiniz. Bu tarihi sessizlik beşiğinde keşişlerin yalnızlığa çekildikleri ve bugün gezginlerin yalnızca bülbüllerin ve güvercin kanatlarının şarkılarıyla karıştırılan bir sessizlik manastırına girdikleri yer.

Yolculuğumuz orada mutlu bir şekilde sona erebilirdi ama doğuya doğru Türkiye’nin Çeşme Yarımadası’ndaki Alaçatı’ya gittik. İzmir yakınlarındaki bu deniz kenarındaki oyun parkı, plajları, bağları ve taş evleri ile ünlü ama bizi cezbeden butik otel Alavya oldu.

Altı ev, beyaz dut ve zeytin ağaçlarıyla dolu açık bir avluya bakıyor; burada bir kulvar havuzu, bahçe restoranı ve yoga köşkü, gölgeliklerin altında gölge buluyor. Zarif odalarda kirişli tavanlar, keten bornozlar, patchwork kilimler ve Carrera mermerli banyolar vardır. İncir, erik, zeytin ve bala batırılmış peynir yığınlarıyla kahvaltımız neredeyse günahkârdı.

Kasaba, bizi begonvillerle kaplı beyaz badanalı vitrinlerle baştan çıkaran, kazanan baştan çıkarıcımız olmasaydı, otelimizden asla ayrılmazdık. Tembel köpekler, yalnızca öpüşen çiftler, sarı sundressler ve parlak Vespalarla mükemmelleşen Instagram’da mümkün olan anlarda Yunan mavisi panjurların altında poz verdi.

Akşam yemeğimizi şef Ayşe Nur’un mutfağına davet ettiği Asma Yaprağı’nda yedik. Akdeniz ve Türk yemeklerinin piramitleri arasında kızarmış enginar, kabak çiçeği dolması ve güneşte kurutulmuş domatesli fırında balkabağı vardı.

Sabahları beach-lounge isteğimize rağmen Alaçatı’dan şarap bölgesini gezmeden çıkamadık. Vitis vinifera’nın (üzüm asmasının) doğum yeri olan Türkiye’nin Ege Bölgesi, ülkenin şarap üretiminin %20’sini karşılamaktadır. Bir saatlik bir yolculuktan sonra Urla’ya vardık ve burada Urla Vourla ve Nero D’Avola gibi ödüllü karışımların döküldüğü yedi üzüm bağının izini sürdük.

Son olarak, Türkiye’nin güneybatı kıyısındaki Bodrum’da güneşin altında günümüzü aldık. Sahil kasabalarına ve 5 yıldızlı tatil yerlerine açılan bu kapı bizi Mandarin Oriental’e getirdi. Golf arabaları konukları dokuz restoran, özel bir plaj ve Paradise Bay manzaralı odalar arasında sıkıştırdı.

Sıcak hava balonları Kapadokya’ya ne ise, Bodrum’a giden yelkenliler de odur. Kitlelere katılarak, büyüleyici yarımadayı, üst güneşlenme terasından turkuaz denizine çıktığımız beşik koylara doğru yol aldık. Beş saat boyunca şnorkelle yüzerek, floresan mercanların üzerinde uçarak ve parıltılı okulların peşinden koşmuş olmalıyım. Kavrulmuş ahtapot, ton balığı tartarı ve ıstakoz tagliolini ile öğle yemeği yedik. Sonra pruvaya uzandım, uyuyakaldım ve Türkiye’yi hayal ettim.

Rüyamda birçok yüzü olan birleşik bir metropolün ütopik vizyonları vardı. Gizemli mağaralar, saten yastıklar ve uyum içinde yaşayan köpekler ve kediler vardı. Mavinin beş tonunda sıçrayan bir sahil şeridi gördüm. Zaman içinde oyulmuş taş duvarların üzerinde yüzen yüzlerce sıcak hava balonu vardı. Ve uzaklarda, vadiler ve kanyonlar boyunca yankılanan duaların çınlayan çığlığı vardı.

Düşlerim tanıdık bir sesle sona erdi.

Uyan uykucu, dedi Benjamin. “Eve gitme zamanı.”