Sporcuya dönüşen bağımlı yıldız, hapishane izninden ‘nadir bir insan anını’ paylaşıyor

sTutuklanmam Aralık ayı sonlarında olduğu için, Şükran Günü 2011, Türkiye’de parmaklıklar ardındaki ilk günümdü. Şükran günü hapishanede geçirilecek en kötü tatildi, ama belki de en üzücülerinden biriydi.

Genellikle iç mekanlardaki en iyi tatiller, İşçi Bayramı, Anma Günü ve Pazar gibi özgür dünyada en az heyecan verici olanlardı ve bunlar, biz olmadan bütün bir kutlama mevsimi gibi hissetmediğimiz zamanlardı. Yokluğumuz Aile toplantılarındayken daha az belirgindi.

Pek çok insanın hapishanede aileleri vardı – dışarıdaki biyolojik akrabaları değil, parmaklıklar ardında annelerini, kız kardeşlerini ve amcalarını anlatan insanlar, geride bıraktığımız dünyayı taklit eden bütün yapılar. İstismarcılar erkek rolleri üstlendi, kardeşler ve babalar için evlat edinilen soyadları ve tıpkı dışarıda olduğu gibi, annenizin erkek kardeşi de amcanız olacaktı.

Bayram ve doğum günlerinde arkanızı kollayacak, birlikte ekmek yiyebileceğiniz, hediye bekleyeceğiniz kişiler bunlar. Bende yoktu – çok yeniydim, zaten ilgilenmiyordum – ama Şükran Günü’nde hala şanslı olanlardan biriydim: Bir ziyaretçim vardı.

Lee ailesiyle vakit geçirmeyi atladı ve beni görmeye gitti. Kutlamamız gereken tek şey, misafir odasındaki otomattan aldığımız şekerlerdi, ama tam bir şölenmiş gibi davrandık. Bir ataş alıp Snickers’ın arkasına hindi kelimesini kazıdık ve Reese’in arkasına patates püresi yazdık.

Sonra kitap okumak için yurda döndüm ve bizi küçük ya da hayali suçlar için bizi cezalandırmaktan hoşlanan karbonmonoksitin köşelerinde durmamızı sağlayan pislik karbon monoksit ile yakalanmama umuduyla parmaklarımı çapraz yaptım. okul kızları gibi bir anda saatlerce yurt.

Ama o gün, iyi bir subayımız vardı.

Vardiyasına döndüğünde, Washington ve birkaç arkadaşının ortak bir odada birlikte yemek pişirdiklerini, başka kimse yemek yapmasın diye sıcak tabaklar çaldıklarını gördü. Ve bir emir verdi: “Bu Şükran Günü. Yemek yaparsan, tüm kahrolası birim için pişirirsin.”

Öyle yaptılar. Geri kalanımız bir araya geldik ve lüks şeyler bağışladık. Malzemeler sınırlıydı ve baharatlara izin verilmiyordu – hapishane karaborsasından aldığımız, yemekhaneden denetim eldivenleriyle kaçırdığımız şeyler dışında. Her şey bittiğinde, “Bulaşıklarınızı alın! Bulaşıklarınızı alın!” diye bağırdılar.

Birkaç alet ve malzeme karışımına rağmen sonuç şaşırtıcıydı: makarna salatası, marine edilmiş lahana, pirinç, patates, hindi, kızılcık sosu, yeşil fasulye, makarna ve peynir ve on veya on beş farklı kek ve turta.

Çoğunlukla biraz turuncuydu çünkü sazón hapishanedeki bir numaralı baharattı, ama tadı çok güzeldi, kimse savaşmadı, kimse soymadı, kimse SHU’ya gönderilmedi.

Bu kadar fırtınalı günden sonra, bu sıradan insanlık için ender bir andı. Sonra her şey eski haline döndü.

Bu yeni bir başlangıç ​​ya da yeni bir sayfanın açılması değildi. Ama geriye dönüp baktığımda, hala değişimin her gün böyle olduğunu düşünüyorum, insanlar bireysel anları bir araya getirerek sonunda farklı bir kişi oluşturuyor.

O anlar parmaklıklar ardında çok nadir hissedilirdi, ama benim gözümde onlar unutulmak istemeyen umutsuz bir zihinle cesur renklerle parlak ve parlaktı.

çıkarılmışmürekkep düzeltmeleri Keri Blackinger tarafından. St. Martin’s Press tarafından 7 Haziran 2022’de Amerika Birleşik Devletleri’nde ve 7 Haziran 2022’de Birleşik Krallık’ta yayınlandı.