Salgını geçmişte bırakın, her seferinde bir akşam yemeği partisi

Gala yemeğinin nedeni oldukça basitti: Türkiye’den kilim satıcısı arkadaşımız Hakan Zur ziyarete geliyordu. Ancak yankıları daha ciddiydi.

Hakan, kasabada olduğunu mesaj attığında, “Daha fazla kilim almak için pazarda değiliz, ama seni görmeyi çok isteriz” diye yazdı. Haberini duyunca çok rahatladım.

Birçok işletme gibi, pandemi sırasında mücadele etti. Halı dükkanının güvendiği yolcu gemileri Türkiye’de durduruldu ve o da öyle. İşinin geri kalanının temelini oluşturan müşterilerle tanışmak için Amerika’ya seyahat edemedi.

“Birkaç arkadaşımı davet edeceğim,” dedim, sanki bu normalmiş gibi.

Birkaç gece sonra, mahalledeki bir çift de dahil olmak üzere yedimiz yemek masamın etrafında oturuyor, yemek yiyor, konuşuyor ve gülüyorduk. Göğsümde bir süredir hissetmediğim garip bir his fark ettim: neşe.

15 aylık kış uykusundan sonra, gerektiğinde dışarı çıkıp yüz maskesi ve el dezenfektanı ile silahlanmış, insanlıktan çıkarıcı, her zaman kasvetli önsezi duyguları eşliğinde, bir akşam yemeği partisine ev sahipliği yaparken delicesine yüzsüz hissettim.

Ve bunu cezasız bir şekilde yaptı.

Hepimiz tam olarak aşılandık, rahatladık ve bu dönemi geride bırakmaya hazırız. Ayrıca, 15 ay önce bile kabul ettiğimiz şey için – sadece toplama eylemi için – minnettardık.

Kanadalı tarihçi Keith Johnston yakın tarihli bir radyo röportajında, “Bu dönem bize sanat yaratmanın, birlikte olmanın ve ritüellere katılmanın insanların her zaman yapması gereken bir şey olduğunu hatırlatıyor.” Dedi. “Bunu iyi yapmanın yollarını bulduğumuzda iyi bir iş çıkarıyoruz.”

Johnston, son pandemiyi 1656’da İtalya’nın Napoli kentini kasıp kavuran vebayla karşılaştırıyordu. “Napolililer sosyal yaşam ve sivil geleneklerle bağlantılarını kaybettiler.” Ancak salgının ortak deneyiminden sonra şehir 10 günlük bir festivali kutladı. “Sanat bu dönemde Napolililerin hayatında sadece estetiğiyle değil, insanları iyileştirme yeteneğiyle de önemli bir rol oynadı.”

Gerçekten iyileş. Belki de bu yüzden ilham gibi eski bir sanat formuna sahip doğaçlama bir akşam yemeği partisi böyle hissettirdi ve tam olarak pandeminin sonunda bir nokta koymanın yolu.

Masayı alıp etrafımdayken mumlar sihirli bir şekilde parladı. Kristal daha parlaktı. En sevdiğim arkadaşlarımın saçları. Tabii ki, aynı zamanda sanattan – bu durumda alan kilimlerinden – ev dekorasyonu olarak söz ediyor olmamız, akşamı aklımda mükemmelliğin zirvesine getirdi. (DC kocam bu noktada aynı fikirde olmayabilir.)

Başkent şarap döktü. Kadehlerimizi kaldırdık ve sırayla arkadaşlara, sağlık, özgürlük ve neşeye kadeh kaldırdık.

Akşam yemeğinden sonra her zaman bir kamyon dolusu halı getiren Hakan, eşyalarından bazılarını açar ve eski Türk kilim sanatından bahseder. Dokumanın inceliklerini, desenlerin ardındaki incelikleri ve mitleri, boyaların kökenini ve her küçük düğümü bağlayan eğitimli eller hakkında bilgi edindik. Aramaya aç, hepimiz yakından dinledik.

Akşam sona erdiğinde, küçük bir kilim bir şekilde ön kapımızın yanında kalıcı bir yuva buldu ve kilim dünyaya ön kapımızı bir kez daha açtığımız anın simgesiydi.

Bir salgının günümüzden geçmişe geçtiği an kişiden kişiye değişir. Bazıları için bu, okula veya işyerine dönüş ilk günü olabilir. Bazıları için salgın hala oradaymış gibi görünebilir. Ama bu benim anımdı. Bunu yaparken kendinizi rahat ve güvende hissettiğinizde ve aşı olduğunuzda – size ne yapacağınızı söyleyeceğim için değil – işte o zaman geçmişinize bir salgını sevinçle yerleştirmenin ve onu 1656 gibi kutlamanın birkaç yolu: