Masanızın etrafına bakın | Haberler, spor, işler

On yıl önce, ilk Post Journal köşemi yazdım. Tatil sezonunun başlangıcıydı ve Şükran Günü hakkında bir makale yazdım. On yıl uzun bir zaman ve bu köşeye dönüp baktığımda ne kadar değişmediğimi görmek ilginç. Sanırım derinleştim ve tatillere daha düşkün, sosyal olarak daha muhafazakar ve zaman konusunda daha tutkulu biri oldum. Bugün o ilk köşe yazısını yazabilir ve her kelimede o zamanlar olduğundan daha fazla anlam ifade edebilirdim.

Buna rağmen, o ilk sütun belki bugün olduğumdan çok daha derindi. Bir gün yeğenime, beni dünyanın en büyük düşünürleri hakkında bir sohbete davet ettikten sonra, hayatın büyük sorularından vazgeçtiğimi söyledim. “Çok fazla düşünmekten emekli oldum” Ona söyledim. Yakın gelecek için en büyük entelektüel hedefim, bu kadar çok şeye sahip olmanın ve bunların parçalanışını izlemenin saçmalığını düşünmek.

Bu sütun:

Üç yıl önce, Şükran Günü’nde masamda on yedi kişi vardı.

Davetli listesi, hepsi farklı yaşlardan, yerel arkadaşların yanı sıra uzaktan aileleri de içeriyordu. Bütün bir ayı hazırlamak için harcadım. Sandalyeler kiraladım, bir uzatma masası aldım, masa örtümü badanaladım ve her masa düzenini uyumlu peçeteler ve dekoratif yer kartı tutucularla dekore etmeyi planladım. Dergilere baktım ve onlarca tarif düşündüm.

Kocam bana bir düğün değil, bir yemek düzenlediğimi hatırlattı. O ay ellerim alışveriş torbaları ve kuponlarla dolu olarak kapıdan çıkıp içeri girmemi izle; Nane kabuğu dolu kutular. Un ve şeker dolu çantalar. Sanırım bir gece uyanık kalıp su bardaklarımın üzerine koymayı planladığım turuncu cam süslere isimler çizdiğimde akıl sağlığım için endişelenmişti.

Pilgrim’in gururlu Şükran Günü’nü geçirmeye yönlendirildim. Arkadaşlarımın ve ailemin ağızları kapalı olarak yemek odasına girmelerini ve masamın çok güzel olduğunu söylemelerini istedim. Onları sevdiğim için günlerinin tadını çıkarmalarını istedim.

Muhtemelen size bir felaket hikayesi anlatacağımı düşünüyorsunuz: hindi kuruydu, köpek karides yedi ya da soba alev aldı. Birinin mükemmeliyetçi olduğu hikayeleri hepimiz severiz ve feci bir şey olduğunda böyle bir şeyin olmadığını her zaman öğrenirler. Ama senin için böyle bir hikayem yok. Mükemmel bir gündü.

Ve şimdi, sadece üç yıl sonra, size şunu söylemek isterim ki, her şeyi yeniden yapabilseydim, hiçbir şeyi değiştirmezdim. Bütün bu çalışmaya, endişeye, ortalıkta koşturmaya, bir öğünü planlamak için saatler harcamaya değdi. İşte nedeni: O harika günün üzerinden üç yıl geçti ve misafirlerimden ikisi artık başka bir Şükran Günü yemeğinin tadını çıkarmak için bu dünyada değiller.

Kuzenim kısa bir süre önce 33 yaşında vefat etti ve bu yıl elinde bir tabak karides dolması ve bir şişe soğutulmuş beyaz şarapla kapıdan o efervesan adımlarıyla girmeyecek. Onu masada özleyeceğim.

Ailenin sevgili bir arkadaşı – harika ve parlak bir yaratıcılığa sahip bir kadın – da vefat etti.

O gün hindiyi servis ederken, günün sonunda hayatın adil olduğuna, sevdiğim insanların her zaman burada olacağına ve her zaman başka bir Şükran Günü olacağına dair inancımı pekiştiren bir tür pembe parıltıya sahiptim.

Bu yıl, masanızın etrafına bakın ve şükredin. Ellerinde sebze kaseleri ve balkabağı turtalarıyla evinize giren herkese minnettar olun. Onlar soğuktan titrerken onlara sımsıkı sarılın.

Evimde bir Şükran Günü geleneğimiz var: Herkes neye şükrettiğini bir kağıda yazar ve yemek sırasında yüksek sesle okunur. O gün kuzenim masadaki herkese, ailesiyle geliştirip yeniden alevlendirdiği tüm ilişkilere ne kadar minnettar olduğunu yazdı.

Minnettar tavrını bu sene soframıza taşıyacağım. Bugün hak ettiği tüm neşeyi ve sevgiyi vereceğime söz veriyorum.