İnsan durumu: bir aile için sevgili bir seyahat yatağının hikayesi | Eğlence / Yaşam

Her ailenin kendi gelenekleri vardır. Sevilen bir bamya tarifi, tüm Şükran Günü süsleri ile hindi veya Körfez Kıyısı’ndaki tatiller olsun, bu aile favorileri zamana direniyor.

Ailemiz de farklı değil. Belki de denenmiş ve gerçek geleneklerimizden biri, kardeşimin doğduğu yıl olan 1942’ye kadar uzanır. Büyükannem, aileme beyaz bambudan bir beşik hediye etti, şimdi benim de değer verdiğim pratik bir miras.

Yatak bu yıl 80 yaşına giriyor ve şimdi üçüncü neslinde. Yirmiden fazla bebek yeni doğan günlerini İkinci Dünya Savaşı sırasında bir zamanlar kardeşimi kucaklayan oval sepette geçirdi. Bu aile üyelerinin hepsi bugün hala yaşıyor.

Kardeşimin yanı sıra yatağı ilk kullanan kuşakta iki kız kardeş ve tabii ki ben de vardı. Küçük kız kardeşim 1956’da doğar doğmaz, Metairie evinin çatı katındaki bebek beşiği kesildi. 1969’da yeniden ortaya çıktı ve 1978’e kadar New Orleans bölgesindeki bebek sepetinde dönen iki yeğen ve iki yeğenle aktif kaldı.

Sevilen beşiğimizin belki de en ilginç yönlerinden biri taşınabilirliğidir. İlk kez 1980’de New Orleans’tan ayrıldım, Interstate 10 boyunca batıya, bebek kızımın sakinleştiği Beaumont, Texas’a doğru ilerledim. İki yıl sonra, I-10’da sırada yeğenimin olduğu New Orleans’a geri döndü. Beşiğe dönüşerek, ikinci kızımın doğumundan sonra Beaumont’a dönüş yolunu buldu. Yeniden köklerine dönen yatak, 1987 ve 1989’da iki yeğeni kucaklamak için pratik doğasını kanıtladı.

Ailemizin dokuz erkek ve üç kız çocuğunu ağırladığı ve (biri hariç) sıralarını popüler beşikte yeni doğan bebekler olarak alacağı yirmi birinci yüzyıla hızlı bir şekilde ilerleyin. Ama yolculuk bitmedi, sadece bu sefer beşik I-10’da doğuya, I-75’te kuzeye, yeni doğmuş bir bebeği beslemek için Atlanta’ya gidiyordu.

New Orleans’ta sıraya giren başkaları vardı ve şimdi üçüncü nesil hayatlarının ilk haftalarında evlerini aradılar.

Anneliğe yaklaşırken ilk çocuğumdan önce gelenlerin kullandığı etek çok eskimişti ve solmuştu. Yakındaki bir kumaş mağazasından birkaç metre beyaz delik açtım, portatif dikiş makinemi kurdum ve işe koyuldum. Bu kumaştan yaptığı şey sonunda şımarık bir elbise olacaktı, ailemizin bu güne kadar hala büyük saygı duyduğu bir elbise.

En büyük torunum için yatak yapma zamanı geldiğinde, başka bir eteğe ihtiyacı olacaktı. İhtiyacım olanı ölçüp değerlendirdim ve beyaz bir delikten başka bir etek yaptım. İlk torunumuzun kız olduğunu öğrenince koşup diker, esneyerek oval sepete sığdırırdım. Doğuş bu sefer Batı’ya başka bir ziyarette bulunuyordu – kızım, kocası ve üç çocuğunun yaşadığı Austin, Teksas’a. Orada, iki demet sevinç yeni doğan bebeklerinin günlerini beşikte geçiriyorlardı.

Bebek karyolası 2019’da bir aksamaya – teknolojiye – çarptı. Austin ailesi, mücadele eden bir bebeği tekrar uykuya daldıracak, elektronik olarak kontrol edilen kayma ve sallanma özelliklerine sahip “SNOO”yu seçti. Daha önceki yıllarda yataktan kalkmış olsak da, beş kişilik bir aile için uykunun önemli olduğunu saygıyla kabul ettik.

Ancak, yatak henüz seyahat etmeyi bitirmedi. Austin’den beşik, iki torunumuzu ağırladığı Baton Rouge’a döndü. Sonra tekrar iki yeğenimin ve yeğenlerimin 2018 ve 2020’de kucaklaştığı Metairie’ye geri döndüm.

Yatak şimdi kız kardeşimin Metairie’deki çatı katında oturuyor ve önümüzdeki yıllarda başka bir çocuk sahibi olma olasılığını bekliyor. Yatağın ayakucunda, yeni doğan bebeklerinin günlerini sıcacık kozalarında geçiren sevinç gruplarının adları ve doğum tarihleri ​​kazınmıştır.

Trick, Baton Rouge’da yaşıyor.

Profesyonel okuyucular, [email protected] adresinden Human Condition’a yaklaşık 500 kelimelik hikayeler gönderebilirler. Ödeme yoktur ve hikayeler düzenlenecektir. Yazarlar ikamet ettikleri şehri belirtmelidir.