Görüş/Yorum: Türkiye NATO ile alaycı bir oyun oynuyor | Yorum

Erdoğan (RTE) iktidarda kalmak için büyük riskler alıyor. Devam eden fakir bir ekonomi, genellikle uzun vadeli bir görevdeki kişi için ölüm çanını çalmalıdır, ancak 2012’deki Başkan Obama gibi, olasılıklara meydan okuyabilir.

İsveç ve Finlandiya’nın NATO’ya katılmasına karşı durmak, Rusya’nın Ukrayna’daki saldırganlığı karşısında Baltık’taki NATO üyelerinin güvenliğini tehlikeye atmak, Erdoğan’ın bölgesel ve uluslararası sahnede imajını güçlendirmek için ödemeye hazır olduğu bedeldir. İsveç ve Finlandiya, Türkiye’nin Kürt ayrılıkçı aktivistleri barındırma iddialarına yanıt olarak egemenliklerini yeterince takas ettiklerini düşünürken, RTE onay veriyor.

Ancak, doğru bir şekilde, bu ülkeler, NATO ve Batı rahat bir nefes alırken, parlamentosunun bunu onaylamaması gerektiğini ilan ediyor. İsveç’te terörle suçlanan 73 kişiyi iade etme sözü karşılığında bunu yapıyorlar. Elbette İsveç bunu yapmayacak ve ABD, RTE’nin 20 yıl önce Türkiye’den ABD’ye kaçan Türkiye’deki başarısız 2016 darbesiyle suçlanan din adamı Fethullah Gülen’i iade etmeyi kabul ediyor.

Birçok devlet, parti, şirket ve siyasi lider Ukrayna’da devam eden savaştan kazanç sağlıyor. Bu listede bir numara Cumhurbaşkanı Erdoğan. Bu amaçla, her ikisinin de bir sonraki hamlesini tahmin etmesini sağlamak için tasarlanmış, dostunu ve düşmanını dengeleyen tüm kartlarını oynar. Bir sonraki seçimi kaybederse, büyüyen muhalefetin hesaplaşması gereken çok şey olacak.

RTE’nin oynadığı diğer önemli kart ise Türkiye’nin kuzeydeki tarihi düşmanı Rusya’yı uzak tutmak. Burada da Rusya’yı kontrol altında tutarken, Ukrayna’ya Rus birliklerine acı ve ölüm yaşatmak için Pyroctor II insansız hava araçları sağlarken, Putin’in desteklemesi gereken Rusya oligarklarına da güvenli bir liman sağlıyor. , birçok önemli iş ilişkilerinde.

Akıllıca, RTE, Türkiye’nin Rusya’ya karşı NATO yaptırımlarını kullanmayacağı ve aynı zamanda Ukrayna’daki çatışmayı sona erdirmek için her kampta bir vekil satıcısı rolü oynayacağı pozisyonunu inşa etti. Uluslararası ilgi odağında, NATO’nun taviz vermeye cesaret edemediği bir ipte ustaca yürüyor.

Erdoğan, Libya, Dağlık Karabağ ve Suriye’de Rusya’ya direnerek, Suriye savaşından yaklaşık 4 milyon mülteciye ev sahipliği yaparak, Türkiye’nin NATO’dan büyük ölçüde bağımsız hareket ederken etkili bir NATO müttefiki olarak rolünü yerine getirdiğini biliyor.

Türkiye’nin Ukrayna tahılını dünyaya taşıyan deniz çıkışı üzerindeki stratejik kontrolü ve Rusya’nın Akdeniz’e erişimi, NATO’nun en büyük ikinci ordusu ve toprakları Ortadoğu’nun kalbine ulaşıyor. , ne zaman oynamalı ve acelesi yok.

Bu kartları oynayarak hem yurtiçinde hem de yurtdışında ağırlığının üzerinde yumruklar atıyor. Şu anda, çok ihtiyaç duyulan yabancı yatırımı Türkiye’ye çekmeyi umarak, seçimler öncesinde Suudi Arabistan, Mısır ve ABD ile şurada burada duvarları onarıyor. Şey güçlü. Pazarlık fişleri bulur.

Kendi ülkesinde, NATO, Batı ve BM politikalarının, RTE’nin ülke içinde hukukun üstünlüğünü tiranca küçümsemesinin ve dış politikalarının aksine, yirmi yıldan fazla bir süredir yönetimde olmanın gururunun simgesi olarak konumlandırdı. Takipçilerinin zihninde Osmanlı İmparatorluğu. Kendisini, Türkiye’nin varlıklarını ülkenin stratejik uzun vadeli çıkarları için en iyi şekilde kullanan bir sonraki zaman padişahı olarak tasavvur ediyor.

NATO ortaklarına ve komşu ülkelere kızgın ve ilginç bir model ortaya koydu. Seçimi kaybederse, haleflerinin de benzer bir yol izlemesi pek olası değil. Çok kutuplu bir dünyada uluslararası ilişkiler, kuyrukları köpekleri sallamaya davet ediyor.

Türkiye cumhurbaşkanı kafası karışık ve yetenekli. Ancak, bazıları elini abarttığını iddia edebilir. Muhalefet seçimden önce yükselirken, görevden alınması uzun bir emir olmaya devam ediyor. Güçlü bir rakip/lider üzerinde anlaşmaya varılabileceğini varsayarsak, ironik bir şekilde, Türk Kürt oyu, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı sonunda çekilmeye zorlamanın anahtarı olabilir.