Film rulosu bir başyapıt içeriyor

1980’lerde ve 1990’larda Beyaz Saray yakınlarındaki Corcoran Sanat ve Tasarım Okulu’nda fotoğrafçılık okudu. Öğrenciler fakirdi ve film pahalıydı. Bu nedenle, bir meslektaşımız eğitim gördüğünde çok şaşırdık. National Geographic Bize bir fotoğrafçının keşif gezisinden altı yüz elli rulo açık filmle döndüğünü söylüyor. Rulo başına otuz altı karede, bu yirmi üç bin dört yüz poz demekti. Bu aşırı üretimde bir mantık vardı: önemliydi Coğrafi Fotoğraf editörleri tüm bu kareleri yalnızca on beş ya da yirmi çekim içerebilecek bir makaleye damıttı ve editörler çok sayıda seçenek istedi. Az sayıda görselle sonuçlanabilmeleri için – örneğin bir barda kovboylar veya bir yangında demir ticari markalar – daha büyük bir sayı ile başlamaları gerekiyordu ve her düşünce için birkaç alternatif değil, yüzlerce seçenek istediler. .

Kaba kuvvet, iyi fotoğraflar çekmenin bir yoludur. Bir diğeri kontroldür. Mezun olduktan sonra bir DC fotoğraf stüdyosunda çalıştı. Bu Photoshop’tan önceydi, bu yüzden resimlerimizdeki her şeyin kontrol edilmesi gerekiyordu. Bir keresinde başımızın üzerinden atmak zorunda kaldık, iki modele, bir erkek ve bir kadın, şişirilebilir sallar üzerinde, çarpıcı mavi bir yüzme havuzunda yüzen, zıt yönlere bakan ama el ele tutuşan iki modele baktık. Test çekimlerimizi yaparken hava bulutluydu ve flaş ünitelerimizin yeterli yoğunlukta suya giremediğini fark ettik. Çekim gününde, havuzun dibini aydınlatmak için güneşe bağımlı olacağız. Başkan rahatsız ve stresliydi. Tüm harcamalar, tüm planlama, sadece bizim başarımız için doğanın eylemlerine mi bağlı? Kendine saygısı olan bir kontrol manyağının üstesinden gelebileceğinden daha fazlasıydı.

Her iki yaklaşım da aynı fotoğraf problemini çözmeyi amaçlar. Sorun, fotoğrafçılığın yıkıcı olmasıdır. Niyetlerimizi, arzularımızı ve beklentilerimizi her fırsatta, bin şekilde altüst eder ve ardından tuhaflık ve sükûnet armağanlarını bahşeder. Her zaman şaşırtıcı olan nedenlerle bazı resimler çalışıyor, bazıları çalışmıyor. Daha doğrusu, biraz çalışır ve çoğu yapmaz. Magnum’un eski başkanı rahmetli Eric Hartmann bir keresinde bana arkadaşı Henri Cartier-Bresson’un ünlü New York fotoğraf ajansının ofislerinde raflara dizilmiş üç halkalı klasörler halinde saklanan negatiflerini ve iletişim kağıtlarını göstermişti. . Sayfa sayfa tanıdığım tek bir resim içermiyor. Bazıları işe yaradı, çoğu yaramadı – HCB için bile

Neyse ki, denklemin başka bir tarafı var. Yeterince fotoğraf çekerseniz, anlayamayacağınız nedenlerden dolayı, sonunda alışılmadık bir fotoğraf çekmeniz neredeyse kaçınılmazdır. Cartier-Bresson gençliğinde bir balıkçıydı ve sokak fotoğrafçılığı markası fotoğrafçılar tarafından genellikle bir tür “avlanma” olarak tanımlanıyordu, ancak bunun avcılık gibi olduğunu söylemek daha doğru olur. şansınızı artırın ama yine de ne alacağınızdan emin değilsiniz. Fırsat her zaman çok fazladır. Bazen her şey merceğin önünde bir araya gelir, görsel dünya kendini çerçeveye dizer ve küçük bir hediye alırsınız. Sihrin gerçekleşip gerçekleşmeyeceğini hiçbirimiz kesin olarak bilmiyoruz.

Bugün elbette dijital fotoğrafçılık çağındayız. 1980’lerde, her yıl altı milyar fotoğraf çekildiğini okuduğumu hatırlıyorum; bu sayı bir okyanus büyüklüğündeydi; Şu anda, kesin sayılar bilinmemekle birlikte, dünya muhtemelen her üç buçuk günde bir bu kadar fotoğraf topluyor. Harika fotoğrafları gözden kaçırmanın yeni bir yolu var: dijital bir tsunamiye sonsuza kadar gömülebilirler.

Çoğumuz artık böyleyiz National Geographic fotoğrafçılar. Neredeyse hiç denemeden kendimizi yirmi üç bin görüntüyle film rulolarında bulabiliyoruz. Ne yazık ki, eleme, ayırma ve yansıtma işlerini yapacak fotoğraf editörlerimiz yok. Hiç kimse hangi çekimlerin “bacakları olduğunu” anlamamıza yardımcı olmuyor ve onlara ne zaman baksak eğleniyoruz; Kimse bize ne demek istediğimizi anlatan resimler göstermiyor; Ve kimse bize neyin en iyi olduğuna nasıl karar vereceğimizi ve gerisini bir kenara bırakacağımızı söylemiyor. Birçoğumuz fotoğraflarımızı basmayı da bıraktık. Fiziksel fotoğraf albümlerimizle sınırlıydık ve hangilerini tutacağımızı ve hangilerini bırakacağımızı seçmek zorundaydık. Fotoğraf eleştirmenleri kitapları. Coleman bir keresinde şöyle demişti: “Rötuş, bir yığın görüntüyü bir yığından böbreğe dönüştüren şeydir”. Bulut büyük, bu yüzden onu iyileştirmiyoruz. Yığınlarımızla yaşıyoruz.

İyileştirme süreci zaman alır. Düşünerek fotoğrafları düzenleyemezsiniz. Bakarak yapmalısın. Ne kadar çok resim alırsanız, o kadar çok bakmanız gerekir. Herkes farklıdır, ama benim film günlerimde işler böyle yürüyordu. Her gece, mutfak lavabosunun yanında duran üç rulo Kodak Tri-X filmi geliştirirdim. Işıklı bir büyüteç kullanarak, her biri otuz beş çerçeve içeren üç temas kağıdını dikkatle incelerdim. Küçük resimlere baktığımda, her birinin yüzde kaça mal olduğunu biliyordum. Aralarından belki on beş resim seçeceğim ve on tanesine sekiz baskı yapacağım. İlk başta, hepsinin aynı vaadi gösterdiğini düşünüyorum. Ama sonra onları beş gün duvara asar, bakardım. Gün geçtikçe gizemli bir şey olacak. Fotoğraflardan üçü muhtemelen beni o kadar çok çeker ki onlara bakmayı severim. Diğer on ikiyi bir daha görmem gerekmeyecek.

[Support The New Yorker’s award-winning journalism. Subscribe today »]

Hangi karelerin tutulacağına karar vermek beş gün sürüyor – İnternet çağında, herhangi bir şeye harcanan zamanın her zaman başka bir şeyden çalınmış gibi hissettirdiği şimdi neredeyse akıl almaz görünüyor. Böyle bir süreç için dijital bir eşdeğer bulmak zordur. iPhone film rulom, kronolojik olarak düzenlenmiş, ara sıra fotoğraf ve videolardan oluşan bir karmaşa. Telefonumu bir fotoğrafçı olarak “ciddi” işler için kullanmıyorum, ancak diğer her şey için ona güveniyorum: Kamerasını anlık iletişim, not almak, aile anıları oluşturmak ve blog yazılarım için illüstrasyonlar için kullanıyorum. Bazen sadece büyüleyici bulduğum bir şeyi yakalamak için fotoğraf çekiyorum – yağmurdan sonra arka bahçemdeki şelale, gökyüzünde aynı anda hareket eden bir düzine hindi akbabası. Hepsi orada.

Neyin iyi olduğuna nasıl karar veriyorsunuz – neyi saklayacağınıza ve neyi sileceğinize? İlk adım, taze gözlerle dikkatlice bakmaktır. Her resme nefes alması için zaman verin. Kamera uygulamalarımızı duygusal nedenlerle (sevimli köpek yavrusu!), durumu belirtmek için (kim olduğumuza bakın!), güvensizliklere karşı kolaylık sağlamak için (bu gömlek uyuyor mu?) başlattık. Ama en başta neden fotoğraf çektiğinizi unutmaya çalışın. Çekildikleri amaca indirgenen rahatsız edici görüntüler arayın. Bazı resimler ruhunuzu harekete geçirecek ve bir tanınma hışırtısına neden olacaktır. Diğerleri daha derin bir şeye dokunuyor gibi görünecek – bir gizem, bir anlam, gizli bir zarafet. (Bir keresinde bir Çin kataloğunda sanat eseri gibi bir durağan görüntü buldum.) Fotoğraf hareketi dondurabilir, bir jest yapabilir veya görmeye alışık olduğunuzdan farklı görünebilir. Neden belli bir renk, uzun zamandır unutulmuş bir koku kadar tanıdık geliyor? Hangi resim sizi durdurup en uzun görünmenizi sağlıyor?

İsterseniz, her türlü görsel şeyi seven iyi bir arkadaşınızla telefon değiştirmeyi deneyin. Birbiriniz adına bakın. Arkadaşlarımdan biri eskiden “kibrit çöpü defter tutucuları” yapardı – fotoğraflarının küçük 2 x 3 inç baskıları, yaklaşık bir kart boyutunda bir yığın halinde düzenlenmiş ve mutfak maçlarında olduğu gibi açık uçlu ev yapımı bir kutuya doldurulmuş . Sanatçılarla ya da ilgilenen herhangi biriyle sohbete girdiğinde, “Portföyünüzü görmeyi çok isterim” dediğinde, onlara orada gösterirdi. Yorumlarını dinledi ama aynı zamanda vücut dillerini de izledi. İnsanların durduğu resimler nelerdir? Hangisi yüz ifadelerinde veya duygusal mırıltılarda değişikliklere yol açtı? Birkaç dakikalığına başka biri fotoğraf düzenleyiciniz olabilir.

Araştırma, bir görüntünün görsel niteliklerini gözlemlemekten daha fazlasıdır. Aynı zamanda, bunu hissetmek için kendinize zaman tanımakla da ilgilidir. Çok uzun zaman önce, altın için benim olan film rulomu kontrol etmeye karar verdim ve bazı fotoğraflar çektim. Birinde, koyu renk kıyafetli bir kadın Pasifik Okyanusu’nda denize bakıyor; Gri bulutlar ışıkla incidir ve gökyüzünün, denizin ve kumun renkleri maviden yeşile ve kahverengiye açık tonlarda değişir. Fotoğrafta göremeseniz de plaj her iki yönde de kilometrelerce ıssızdı. Hava ve su soğuktu. Ailesiyle tanışmak ve büyüdüğünden beri hayatının dönüm noktalarını görmek için California’ya gittik. Bu sahili sevdim çünkü normalde orada kimse yoktu. Yürüyüş yapmamız gerekiyordu.

Kabul etmekten utanıyorum ama fotoğrafı çekme eylemi benim açımdan biraz zıttı: Fotoğrafının çekilmesinden hoşlanmadı. Resim de sonu gösteriyor. Nasıl ki bir fotoğrafı çalışmadığında çalışmaya zorlayamazsınız, çalışmadığında da insanları sizi sevmeye zorlayamazsınız ve fotoğraf çekildikten kısa bir süre sonra ayrıldık. Yaşım ilerledikçe yeni bir numara öğrendim: Üzülmek yerine şükret. Hayallerimin kızı olan bir kadınla özel bir yıl geçirdim. Bu ne kadar harika?

Google Görseller’e “denize bakan kadın” ifadesini koyun, çok sayıda isabet alırsınız. Bu pek de benzersiz bir görsel fikir değil. Ama fotoğrafçılık asla genel değildir. Görüntü birçok kişi tarafından yapılana benzer olsa bile, inatla spesifik kalır. Sonuç olarak, mahremiyet fotoğrafın vandalizminin bir parçasıdır; İmge asla alegorik olamaz. Siz sizsiniz, fotoğraflarınız sizin ve fotoğrafa getirdiğiniz şey ondan ayrılamaz.

Aradığınız şey bu. İlerleyin ve gözünüze hoş gelen, kalbinize dokunan ve duygularınızı harekete geçiren görüntüleri bulun çünkü sizsiniz. Fotoğraf kitaplığınız yeterince büyükse, o fotoğraflar orada olacaktır. Arada sırada bir hediye bulacaksınız – en azından sizin için bir başyapıt.