FIFA’nın Rusya’yı askıya alması nadirdir – ancak sporun apolitik olabileceği fikrini ortadan kaldırır

FIFA’nın 28 Şubat 2022 tarihli kararı Rusya’nın uluslararası rekabete ilişkin yorumu – Milli takımda bir hamle görebilir 2022 FIFA Dünya Kupası’ndan men edildi Üye devletlerin etik kusurları konusunda dünya futbolu yönetim organının eyleme geçmemesi geleneğini bozar.

ondan başka Güney Afrika ve Rodezya hariç tutulmuştur. Apartheid döneminde, milli takımların rekabet etmesinin engellendiği örneklerine rastlamak zor. Nazi Almanyası 1938 Dünya Kupası’na katılmakFransa’nın ellili Dünya Kupası’nda yaptığı gibi, kendisine karşı kanlı savaşlara rağmen Cezayir’de bağımsızlık hareketleri Çinhindi.

Arjantinli askeri cuntaya, sakinlerini futbol stadyumlarında tutuklayıp infaz eden herhangi bir spor yaptırımı uygulanmadı. ev sahipliği yapmaya gitti 1978 Dünya Kupası Finalleri, Nijerya’nın hükümetine rağmen 1970 Dünya Kupası elemelerinde yarışmasına izin verildi. Biafrance’a karşı savaş açSonuçlanan 2 milyona kadar ölüm açlıktan.

Ve liste uzayıp gidiyor. Ancak mesele şu ki, FIFA genellikle ülke hükümetinin eylemleri için milli takımları cezalandırmıyor. Otoriter devletlerin FIFA tarafından yasaklandığı durumlarda bile, bunun nedeni devlet eylemleri değildi. Myanmar, ülkenin acımasız askeri diktatörlüğü nedeniyle değil, 2006 Dünya Kupası’ndan ihraç edildi. İran’a karşı bir Dünya Kupası eleme maçı oynayamamak Dört yıl önce. suriye idi 2014 Dünya Kupası’na katılmasına izin verilmedi Uygun olmayan bir oyuncuyla anlaşmak ve Beşir Esad hükümetinin yaptığı zulümler yüzünden değil.

istisnai durumlar

FIFA’nın mantığı, sporun politik olmaması arzusundan kaynaklanıyor. Nesiller boyu FIFA yetkililerinin arkasına sakladığı bir incir yaprağıdır.

ama olarak Spor ve siyaset hakkında çok şey yazan bir bilim adamıDünya futbolunun apolitik olabileceğini iddia etmenin saçma olduğunu düşünüyorum. Uluslararası spor, ulus devlet kavramı etrafında organize edilmektedir. hükümetler vardı Herhangi bir zaferi kutlamak için hızlı ülkelerinin spor takımlarının büyüklüklerinin kanıtı olarak – hatta Takımı kötü performans nedeniyle cezalandırmak.

Peki Rusya örneğinde ne fark var?

Ukrayna işgalinin FIFA’nın milli takımları apolitik görme politikasını bozmasının birçok nedeni var. bu Rus saldırganlığının vahşeti Bir, Ukrayna’nın bariz masumiyeti başka.

yol açtı Hayranlar arasında ortak bir sempati patlaması ve oyuncular Avrupa genelinde. Buna yardımcı olan gerçek şu ki Ukraynalı futbolcular dağıldı Avrupa’nın en popüler gruplarından bazılarında.

Kabul etmek gerekir ki, Avrupa’da bu sempati, sizin en iyi ihtimalle kültürel yakınlık diyebileceğiniz şeyle bağlantılı görünmektedir. Filistinliler, Yemenliler, Afganlar, Iraklılar ve Suriyeliler, acılarını Ukraynalılarınki kadar acil hale getirmek için ne yapmaları gerektiğini merak ediyor olmalı. Gerçekten de, FIFA’nın Filistinlilere yönelik muamelesi nedeniyle İsrail’i askıya almaya yönelik ısrarlı çağrıları, sağır kulaklara düştü. benzer şekilde, Çin’in Uygur nüfusuna yönelik muamelesine karşı futbol protestoları Çin takımını suçlamaya yol açması pek olası değil.

Ancak, FIFA dahil olmak üzere spor kuruluşları Bir hoşgeldin protestosundan biraz daha fazlası son zamanlarda oyuncular tarafından. En azından bazı spor otoritelerinin, oyuncuların ırk ayrımcılığına yönelik kamuoyu protestolarına göz yumma istekliliği – Avrupa’nın büyük futbol liglerinde maç öncesi diz çökmek yaygın bir görüş haline geldi – sporun siyasi boyutunun daha fazla tanınmasının yolunu açtı.

Olimpiyat Ateşkesi

Rusya dışından çok az kişi FIFA’nın kararını alkışlamaktan başka bir şey yapmaz. Ancak, FIFA ve diğer spor liglerinin kamuoyu baskısı altında geçici bir tepki vermek yerine uzun vadeli politikalar geliştirmesinin zamanının geldiğine inanıyorum.

Spor kuruluşları, ortaya çıkan mevcut kararın yasal dayanağına bakarak başlayabilir. İtiraz edilecek Rusya Futbol Federasyonu tarafından.

FIFA’nın kararı, Rusya’nın sahip olduğunu kabul ettikten sonra diğer spor kuruluşlarını harekete geçmeye çağıran Uluslararası Olimpiyat Komitesi’nden geldi. “Olimpiyat Ateşkesi”nin ihlali. “

Bu, son zamanlardaki bir canlanmayı temsil ediyor. antik yunan konsepti Şehir devletlerinden, sporcuların Oyunlar sırasında rekabet edebilmeleri için güvenli geçişe izin vermek için herhangi bir düşmanlığı durdurmaları istendi. Ateşkese uymayan şehir devletleri cezalarla karşı karşıya kaldı.

1990’lardan bu yana, bu geleneği canlandırmak için çeşitli girişimlerde bulunuldu ve Birleşik Krallık, Birleşmiş Milletler’in tüm üyelerini ikna etmeyi başardı. 2012 Olimpiyatları için Olimpiyat Ateşkesi İmzalandı Londrada. Birleşmiş Milletler, Kış Olimpiyatları ve Pekin’deki son Kış Olimpiyatları’na benzer bir ateşkesi destekledi ve 20 Mart 2022’de sona ermesi planlanıyor. Bu ateşkesi ihlal ettiği için dünya spor kuruluşları Rusya’ya yaptırım uyguladı.

Putin Ukrayna’yı işgal etmeden önce ateşkesin sona ermesini beklese bile FIFA, elbette aynı baskıyla karşı karşıya kalacaktı. Avustralya, Amerika Birleşik Devletleri ve Hindistan da dahil olmak üzere birçok büyük spor ülkesinin Çin’in iddia edilen insan hakları ihlalleri nedeniyle ateşkesi imzalamayı reddettiğini belirtmekte fayda var.

Yeni bir etik ilkeler dizisi mi?

Spor, güncel olaylara hızlı tepki vermek yerine etik ilkeler etrafında örgütleniyorsa, etik standartlar ve katılım konusunda bir tür fikir birliği gerektiğini düşünüyorum.

Bu konsensüs, egemen devletleri işgal eden, kendi ülkelerinde insan hakları ihlalleri yapan veya yasa önünde eşitliği sağlayamayan ülkelere yönelik yasakları içerebilir – bunlardan sonuncusu Güney Afrikalı ekiplerin apartheid’ı yasaklaması için ahlaki bir temel sağlamıştır.

Bu şartlar altında katı yaptırımlar geçmişte sık sık istisnalar gerektirmiştir. Rusya ve Çin’i hariç tutmanın yanı sıra, ABD ve İngiltere’yi de bunlardan dolayı cezalandırmak için dava açılabilirdi. Irak’taki Prosedürler; Aynı şekilde Suudi Arabistan Krallığı Yemen’e müdahaleTürkiye Kürtlere muamele Ve Brezilya var yerli halkın tedavisiÖrneğin, ancak bunlarla sınırlı değildir.

Gerçek şu ki, FIFA yetkilileri sporu her zaman “gerçekçi bir politika” olarak gördüler, bu da spor müsabakasının prestijini zayıflatma korkusuyla hiçbir milli takımın dışlanamayacağı anlamına geliyor.

Sonuç olarak, FIFA ve Uluslararası Olimpiyat Komitesi gibi kuruluşlar iyiyi, kötüyü ve çirkini büyük ölçüde benimsediler.

Rusya askıya alındığında, spor kuruluşları artık etik kaygılara göz yummayı daha zor bulabilir. Uluslararası sporun apolitik olduğu fikrinin, şimdiye kadar sahip olduğu az da olsa güvenilirliğinden nihayet sıyrıldığını düşünüyorum. Ve eğer sporun zorunlu olarak politik olduğu fikri şimdi daha geniş bir kabul görüyorsa, o zaman yetkililerin “etik” ile tam olarak ne demek istediklerini tanımlamaları gerekecek.