dönüş yok | eKathimerini.com

12-13 yılımı ülkenin nereye gittiğini düşündüğüm konusunda tamamen parçaladım. Yunanistan’ın kelimenin tam anlamıyla cehenneme gittiğini hissederek uyandığım ve sonra aşırı tepki verdiğimi ve her şeyin yoluna gireceğini düşünerek yatağa gittiğim günler oldu. Arkadaşlarım ve tanıdıklarım bu vardiyalara alıştı ve bir süre sonra umursamayı bıraktılar.

Yunanistan ve Yunanistan, bu yıllarda tartışmasız olarak birbirini izleyen krizlerle sınandı. Her zaman “kırmızı” ya da bir felaketin eşiğindeyken bunu nasıl başardığımız şaşırtıcı. İflas, siyasi kaos, büyük sosyal kriz, toparlanma umudu, 2015’in fırsatçı ve son derece eğitici maceraları, yıkıcı yangınlar ve iklim değişikliğinin diğer etkilerinden geçtik. Türkiye ile savaşın eşiğine geldik ve toparlanma dönemine geri döndük, ancak pandemiyi ve şimdi daha fazla siyasi belirsizliği ve yeni seçim sisteminin bir sonucu olarak hükümetsiz kalmanın korkutucu olasılığını eleştirdik.

Şu anda baktığımız daha rahatsız edici senaryolardan biri, partilerin yardım vaadiyle destek için yarıştığı, toplumun artan yaşam maliyetlerinin baskısı altında ezildiği Balkanlar tarzı siyasi çatışma tarafından tanımlanan uzun bir seçim öncesi dönemidir. Bir de siyasi – ve maddi – hayatta kalma mücadelesi verirken Yunanistan ile sürekli bir “kaza” olasılığıyla flört eden Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan var. Bu iki faktörün birleşimi, seçime giderken bazı kötü sürprizlere yol açabilir. Çözüm, yapay bir apolitik hükümetin kurulmasında yatamaz ve olmamalıdır. Vatandaşlar, karar vermeden ve geleceğimizi belirlemeden önce gerçekleri tartmalı ve riskleri düşünmelidir.

Yani, karamsarlık ve iyimserlik arasındaki geçişe geri döndük.

İşin iyi yanı, bir ülke zaten çok şey yaşıyorsa, uçuruma bakıyorsa, geleceğe metafizik bir iyimserlik duygusuyla bakma eğilimindedir. Balkanlar ve hatta Ortadoğu gibi olmamızı sağlayan doğuştan gelen manyetik gücü sık sık hissediyorum ama şimdiye kadar olduğu gibi direneceğimize eminim. Ve kendimi kötü hissettiğimde her zaman kafamda beliren mini film vardır: 1980’lerde Elliniko’daki eski havaalanından Orta Doğu’da mücadele eden bir ulus gibi görünen bir ülkeden uçtuğumu ve sonra tekrar eski bir dünyaya döndüğümü hayal ediyorum. yeni ülke, Avrupa Yunanistan’ı yeni Atina Uluslararası Havalimanı’nda.

Daha çok bıçaklanabiliriz ama o günlere geri dönmeyeceğiz.