Dayak yolu kapalı seyahat, çocuklar bulutlarda

Çocuklarım seyahat ederken iyi yemek yemeyi sever. Özbekistan’da bir at yediğimiz zaman büyük oğlumun çok güzel olduğunu kabul ettiği bir at vardı. En küçük oğlum Beijing Alley’de kızarmış akreplerin tadına baktığını hatırlıyor. Kenya’da kurutulmuş bir zürafa mı? En küçük kızım bunun ölü bir sığır eti sarsıntısı olduğunu söylüyor.

Uzak yerlerde egzotik sokak yemeklerini denemek, ailemizin kendilerini yabancı bir kültüre sokmanın bir yolu haline geldi. Toplam? bazen. tatma? sık sık. Ama bir anne olarak en çok gurur duyduğum şey çocuklarımın macera duygusu.

Buraya gelmek biraz zaman aldı. On yıl önce, en büyüğüm sekiz yaşındayken, quesadillas çocuklar kadar eğlenceli bir mutfaktı ve Meksika, bir aile olarak keşfettiğimiz en uzak ülkeydi.

Babalığın böyle olacağını hiç düşünmemiştim. Doğum yapmadan önce, kocam ve ben sırt çantasıyla Hindistan’dan geçiyor, Güney Amerika’yı boydan boya geçiyor, Sahra altı Afrika’da kamp yapıyor ve her ucuz ulaşım aracıyla Asya’yı geçiyorduk. Bir şekilde bu yolculuk tutkusu hamile kaldığımda ortadan kayboldu. 6 yaşından küçük üç çocuğumuz olduğunda, her şey dahil tatil köylerinin bu yorgun ruhların toparlayabileceği kadar iyi bir aile tatili olduğunu istemeden kabul etmiştik. Yeni, roman, beklenmeyen arayışında pasaportları tam olan o şekerlemelere ne oldu?

Sonsuza kadar gitmedi, 2012’de, çocuklarımızı bir Mandarin daldırma okuluna kaydettirdiğimiz Pinky’ye söz verildi. En küçüğümüz beş yaşına geldiğinde ve biraz kültürü takdir ettiğinde, gençliğimizin cesur ruhunu çocuklarımızla birlikte geri almaya yemin ettik. Çin, 2013 yazı takviminde olacak ve Akrep de listede olacak.