Düşmanın aniden bir saldırı başlattığı ana kampta sakin bir gün. Ana karakter, gelen yangına müdahale etmek için çabalıyor, büyük ölçüde kendi kontrolleri dışında olan bir tehlikeye nasıl tepki verileceği konusunda hızlı kararlar alıyor.
Araştırmanın ilk yazarı Amas, “Bunu hastaneye koyduğunuzda, sağlıktaki ani değişiklik, annem veya babamın dün iyi olması ve şu anda yaşam desteği için yoğun bakım ünitesinde olmaları” dedi.
Sevilen birini yoğun bakım ünitesine kabul etmenin her zaman doğası gereği stresli ve genellikle acı verici bir süreç olduğunu, ancak Covid-19 salgınının araştırmacıları etkilere daha yakından bakmaya teşvik ettiğini söyledi.
Amas ve ekibi, sevilen birinin ülke genelindeki 12 hastanede Covid-19 ile yoğun bakım ünitesine alınmasından sonraki aylarda aile üyeleriyle anket yaptı. İncelenen deneklerin çoğu sınırlı ziyaret ve hasta temasına sahipti.
Çalışma, ankete yanıt veren ailelerden 316 aileden 201’inin (yaklaşık %63) önemli TSSB semptomlarına sahip olduğunu buldu.
Ayrıca California San Diego Üniversitesi’nde seçkin bir psikiyatri ve halk sağlığı profesörü olan Stein, ekledi.
Ailelere odak ekleyin
Amas, sağlık camiasının ailelerin deneyimlerini iyileştirmeye yardımcı olmak için iki önemli adım atabileceğini söyledi: Amas, onların risk faktörlerine dikkat edin ve onları güçlendirmek için daha fazla çaba gösterin.
“Edebiyatın gerçekten önerdiği şey, birini başucuna ne kadar çok dahil ederseniz, ihtiyaçlarını ve sevdiklerinin ihtiyaçlarını ifade etme konusunda kendilerini o kadar güçlü hissedecekleridir” dedi.
Araştırmada, ankete ek olarak, aileler için fark yaratan faktörler hakkında daha fazla ayrıntı elde etmek için anlatı görüşmeleri de kullanıldı.
Bazıları, orada olmadıklarında bile kendilerini bağlı ve ilgili hissettirmek için ekstra yol kat eden çalışanları deneyimlemeyi başardı.
Araştırmaya göre bir aile üyesi, “Görüntülü ziyaretler, görüntülü aramalar ve günlük güncellemeler bunu kolaylaştıran şeydi. Her gün hemşireleri aradım ve konuştum ve doktorla konuştum” dedi.
Ancak diğer anket katılımcıları, kurdukları temasın sınırlı olduğunu hissettiler ve kendilerini çaresiz ve korkmuş hissettiklerini bildirdiler.
“Bizi aradılar ve fişi çekmemizi ister misiniz?” dediler. …eve gitmekten fişi çekmeye nasıl geçtiğini söyledin? … Ağzının hareket ettiğini ve gözlerinin hareket ettiğini söylediler ama öldüğünü söylediler… Yani, yine de devam ettiler ve fişi çektiler” dedi.
Özellikle pandeminin başlangıcında hastaneler bunalmıştı ve personel mümkün olan en iyi bakımı sağlamak için uzun saatler çalıştı. Amas, ailelerin kendilerini ilgili hissetmeleri ve ihtiyacı olan sevdiklerine bakmaları için genellikle küçük nezaket eylemleri olduğunu söyledi – örneğin hastane personelinin bir hastayı mutlu etmek için asabileceği bir resim istemek gibi.
Amas, “Bir ailenin sağlık ekibinden gelen küçük bir empati eylemi bile, bu aile üyeleri ve bu[PTSD]semptomlarını geliştirme riskleri üzerinde gerçekten güçlü bir etkiye sahip olabilir.” Dedi.
Stein, sağlık hizmeti sağlayıcılarının yoğun bakımda kaldıktan sonra aileleri en iyi şekilde nasıl idare edebileceğini anlamak için daha fazla araştırmaya ihtiyaç duyulabilir, ancak bu son çalışma daha sağlam hizmetlere ihtiyaç olduğunu gösteriyor.
Amas, “Bu anketlerdeki sonuçlar o kadar yüksekti ki, sağlayıcıların tedavi alabilmeleri için aile üyelerini depresyon, anksiyete ve TSSB için klinik olarak aktif olarak taramasını savunuyorum” dedi.
More Stories
Yeni bir okyanus atlası, yapay ışığın geceleri denizleri nasıl kirlettiğini gösteriyor
NASA’nın Webb Uzay Teleskobu, Kayalık Gezegen Oluşumu bölgesinde su buharı tespit etti
Ölü bir balinanın leşiyle beslenen düzinelerce köpekbalığını izleyin: ScienceAlert