Bellefonte genci, yıkıcı depremlerin ardından Türkiye’deki zamanı anlatıyor | Haberler, spor, işler

Haber muhabirleri ve gazeteler Türkiye (Türkiye olarak da bilinen) hakkında şok edici haberler verdiler… Devasa Antakya şehri şiddetli bir depremle yerle bir oldu. Her şey yıkıldı ve binaların çoğu yıkılıp yeniden inşa edilme sürecinde. İnsanlar yıkımdan dolayı travma yaşıyor.

Antakya’daki okullar depremin ardından tatil edildi ve yakında yeniden açılması beklenmiyor. Pek çok insan, okul yılını bitirmek için başka şehirlerdeki akrabalarının yanında yaşamak için taşınır. Yıkımdan havaya toz yükseldikçe hava kalitesi bozulur.

Yeni elektrik kabloları döşenirken sokaklar trafiğe kapatıldı. Antakya’nın büyük çoğunluğu için hayat durma noktasına geldi.

6 Şubat 2023 sabahı erken saatlerde, Türkiye’de Antakya ve çevresini 7,8 büyüklüğünde büyük bir deprem salladı. Binalar uyarı yapılmadan çöktü ve anında binlerce kişiyi öldürdü. Aileler ayrıldı, kaos ve panik hüküm sürdü. Hayat bir daha asla eskisi gibi olmayacak.

Bellefonte’de ailesiyle birlikte yaşayan ev okulu mezunu 17 yaşındaki Hosanna Young, Mart 2023’te Türkiye’nin Antakya kentine seyahat etme fırsatı buldu. Hosanna, toplu ölümden sağ kurtulanlara günde üç öğün yemek servisi yapan bir mutfakta çalışıyordu. 6 Şubat’ta depremler.

Ve bütün o sabah molozların altından çıkabilenler, ama çoğu çok katlı binaların altında çaresizce mahsur kaldı ve yardımın gelmesini beklemek zorunda kaldı. Boş gibi görünen şehirde inlemeler, ağlamalar ve feryatlar yankılandı. Ardından, gün ortasında, terör ve korku zirveye ulaşırken, 7.7’lik başka bir deprem şehri vurur ve hayatta kalan pek çok kişiyi bir daha asla görülmeyecek şekilde enkazın altına gömer. Tam bir umutsuzluk ve yenilgi hikayesiydi.

Bu kasabada, İsa’yı seven Bellefonte genç Osanna Young, depremlerin ortalığı kasıp kavurmasından sadece bir ay sonra ekibiyle birlikte devreye girer.

Aynı genç, üç hafta boyunca evi haline gelen yeri kasıp kavuran kalp ağrısı, öfke ve korku hakkında hiçbir şey bilmiyordu. Uçağı bekleyen Ousanna, Türk halkına yardım ederken karşılaşacağı stres ve yorgunluğu, bizzat yaşayıp hissedene kadar fark etmemişti.

Hosanna’nın tek düşüncesi, böylesine trajik ve korkunç bir sıkıntıdan muzdarip olan bu insanlara hizmet etmek için dünyanın diğer ucuna seyahat edebildiği için ne kadar şanslı olduğuydu. Hâlâ hayatlarına yeniden başlamak için mücadele eden aynı insanlar. Elbette bu, 17 yaşındaki birçok çocuğun eline geçen bir fırsat değildi ve ben de katılmaktan heyecan duydum.

Aşağıda, Hüsna’nın Türkiye’de üç hafta kalırken gerçekleştirebildiği insani yardım çalışmalarını ve seyahatinin genel deneyimini anlatıyor.

Yukarıdaki görüntü, Hosanna ve ekibinin Türkiye’de bir dağın tepesinden kamp yaptığı kampı göstermektedir. Gönüllülerden oluşan ekipler, depremden etkilenenlere insani yardım ulaştırırken çadırlarda kaldı.

Hoş geldin! (“Hoş geldin!”)

9 Mart’ta kampa vardık ve yeri gezdik. O zamandan beri kampta aralıksız çalışıyor. Ekibimde beş kişi vardı ve Hatay ili Antakya’da kaldık. Takım liderim, ailenin ve sadece ismen tanıdığım diğer üç kişinin iyi bir arkadaşıydı. Hosanna, “Diğer kız, biz oradayken ortağım ve arkadaşımdı” dedi.

Ozna ve ekibindeki diğer tek kadın mutfakta çalışırken, üç adam bir nakliye konteyneri büyüklüğünde 15 ev inşa etti, çadırlar kurdu ve sera gibi görünen ancak su geçirmez metal çatıları olan yuvarlak evler inşa etti.

Adamlar yardım kampına elektrik ve akan su getirmek için çalıştı. İşçiler genellikle ilerlemelerini engelleyen malzemelere ihtiyaç duyar veya malzemeleri biter. Erzak almak için en yakın yer bir saatten fazla uzaktaydı. Kampla ilgili sistemler ve programlar sonunda gelişecek ve kamptan ayrılana kadar daha sorunsuz çalışmaya devam edecek.

“Mutfakta Ramazan öncesi günde yaklaşık 4.000-6.000 kişiye günde üç öğün yemek hazırlamaya yardım ediyorduk. Ayrılmadan beş gün önce Ramazan başladığında bu sayı orijinal seyircinin yaklaşık üçte birine düştü. Kaldım” Bu şekilde,” dedi Ossana. Birkaç gün, ama sonra insanlar tekrar akın etmeye başladı.

Kamptaki liderlerden biri ekibe, insanların zaten üşümüş ve yorgun oldukları ve aç kalmak istemedikleri için yemek için gelmeye devam edeceklerini açıkladı. Ramazan, insanların maneviyatlarını geliştirmek için yemek yemekten kaçındıkları (veya oruç tuttukları) zamanlarını ibadete ayırdıkları kutsal bir gelenektir.

“Yiyecek artıkları stoklamakta sorun yaşamak yerine sürekli tükeniyordu. Orada bulunduğumuz her gün kamp liderleri kamp çevresinde yeni iyileştirmeler yapıyordu, ancak kaldığımız sürenin çoğunda sahip olmadığımız bir şey vardı. Hatay yemek servisi için bir programdı.Bu nedenle, yiyeceklerimiz bitene kadar bize sürekli servis yapıldı.Kahvaltı genellikle sabah 8-11 arasında, öğle yemeği genellikle öğleden sonra ikiye veya üçe kadar, akşam yemeği genellikle 17:00-19:00 civarında, insanların gelmesinin bittiğini düşündüğümüzde yemek, ancak mutfak gereçlerini mutfağa taşır taşımaz, daha fazla insan yiyecek istemek için ortaya çıkacak.” . “Onlara yemeğin bittiğini söylemeye çalışsak, bizi bir istisnaya ihtiyaç duyanların kendileri olduğuna, çocukları, arkadaşları ve komşuları olduğuna, çalışmaları gerektiğine ya da her ne sebeple olursa olsun güneş altında olduklarına ikna etmeye çalışırlardı. yiyecek alacaklarını söyleyebilirlerdi ve biz onları her zaman bitene kadar beslerdik.”

Genellikle işçiler ve çalışanlar önce yemeklerini yerlerdi, yoksa geriye hiçbir şey kalmazdı. Bazen çalışanlar ve işçiler, yemeklerini huzur içinde yeme şansı bulana kadar yemek için saklanırlardı. İnsanlar yeterli yiyecek olmayacağından korkuyorlardı ve çoğu zaman yiyeceklerin tayınlanması gerekiyordu çünkü o gün ne kadar yiyecek geleceğini kimse bilmiyordu.

“Yemek servisi yapmak gerçekten çok yoğun bir işti, özellikle de bazı temel kelimeleri oldukça hızlı bir şekilde öğrenmeme rağmen dili anlamadığım için. Nihayet oturup birkaç dakika dinlenebildiğimizde hepimiz kendimizi bitkin hissettik. Bazen şefleri buluyorum. Yapmadıkları için yemekhane kantinin arkasına saklanıyorlar. Huzurları olamaz.”

Hosanna ile mutfakta çalışan insanlar, dünyanın dört bir yanından Türkiye’de yaşayan misyonerler, Türk Hıristiyanlar, kampa yakın mahallelerden Türkler ve dünyanın her yerinden gönüllülerdi.

“Hepimiz oradaki insanlara hizmet etme amacında birleştik. Çadırlarda yan yana yattık ve her gün elementlerle uğraşırken ilkel tesislerle uğraştık.

“Oradayken meşgul olmadığımız tek zaman, tam bir boş zamanımız olduğu zamanlardı. Çarşamba günüydü, bu yüzden önce yardım kampımızdan yaklaşık iki mil uzaktaki bir dağa tırmanmaya gittik. Çok dik ve kayalıktı. ve üzerinde büyüyen sadece birkaç Ağaç vardı, çoğu çalı. Dağ, erken Hristiyan kilisesinin başladığı yerdi ve ilk Hristiyanların saklandığı mağaralardı. Nasıl olduklarını görmek için birkaç tanesinin arasından sürünerek geçtik. Antakya, İncil’de Antakya’dır. Bu nedenle Elçilerin İşleri kitabını (İncil’de) okumak ve üç hafta boyunca evimiz olan şehrin adını görmek ilginç,” dedi Hosanna.

Dağda bulunan Aziz Petrus Kilisesi’ni gören grup, yüksek bir yere çıkarak şehre baktı. Ekip daha sonra aşağı indi ve öğle yemeği yemek için bir kebapçı buldu.

Osana, “Kebap benim en sevdiğim Türk yemeğiydi” dedi.

Hosanna’nın ekibi ve kamptan gönüllülerden oluşan başka bir ekip, depremin yarattığı 100 fit derinliğinde, 300 fit uzunluğunda bir uçurum olan “şasiyi” keşfetmeye gitti. Bir zeytinliğin ortasındaydı ve toprak sanki bir karıştırıcıya konup karıştırılmış gibi görünüyordu. Kayaların çoğu kolayca kırılabilen çamur benzeri topraktan yapılmıştır. Grup ayrıca kampa dönmeden ve işe dönmeden önce bir kilise ayinine katılabildi.

Depremden üç ay sonra, Türk halkı hayatları için yeni bir “normal” durum yaratmaya yeni başlıyor. Şimdi Bellefonte’ye geri dönen ve evinin konforunun tadını çıkaran Ossana, Türkiye gezisini hatırlanması gereken bir macera olarak görüyor.

“Türkiye gezim çok ilginç ve ilgi çekiciydi. Özellikle kendime gelecek için biraz deneyim kazandırmak amacıyla bu geziye gitmek istedim. Ağustos’ta Lock Haven Üniversitesi’nde tıp öncesi çalışmalar bölümünde lisansa başlıyorum. Bir taşra doktoru olmayı umarak, En sonunda bir misyoner doktor olarak yurtdışına seyahat edin. Bu gezi, gerçekte nasıl olacağını görmeme yardımcı oldu,” diye paylaştı Hosanna.

“Orada hala görüştüğüm arkadaşlar edindim ve burada, Bellefonte’de olmama rağmen Antakya’da koşullar düzeldikçe iletişimimi sürdürebiliyorum. Bir ara geri dönmeyi umuyorum ama bu yaz gideceğim. üniversiteye hazırlanmaya odaklan. Antakya’da çalışmaya devam eden arkadaşlarım ve gönüllü ekiplerim için hala dua ediyorum. Ayrıca ülke olarak Türkiye ve orada yaşayan insanlar yeniden inşa ederken ve bundan kurtulurken dua ediyorum. felaket.”