New Zealand First, diğer ülkelerden iklim eylemi satın almayı destekleyip desteklemeyeceğini söylemeyi reddediyor

Hükümet koalisyonu ortağı NZ First, Yeni Zelanda’nın diğer ülkelerden iklim eylemi satın almasını destekleyip desteklemeyeceğini söylemeyi reddediyor.

İklim Değişikliği Bakanı Simon Watts, Yeni Zelanda’nın Paris Anlaşması kapsamındaki yükümlülüklerini dış yardım almadan yerine getirmenin mümkün olmadığını kabul ediyor.

Bunun koalisyonda bir anlaşmazlık konusu olup olmadığı sorulduğunda doğrudan yanıt vermedi.

Küresel iklim anlaşması uyarınca tüm ülkelerin yıl sonuna kadar yeterli ilerleme kaydettiklerini gösteren raporlar sunmaları gerekiyor.

Yeni Zelanda’nın taahhüdü, 2030 yılına kadar 2005 emisyonlarının %41’ini azaltma taahhüdü, ancak bu taahhüt, ülkenin yalnızca 2030’daki hedef rakama ulaşmakla kalmayıp, 2021-2030 dönemi boyunca tutarlı emisyon azaltımları yapması gerekecek şekilde tasarlandı.

Bu toplam tasarrufların üçte ikisinin diğer ülkelerle yapılan anlaşmalardan, örneğin kömürle çalışan bir fırının hizmet dışı bırakılmasından kaynaklanması bekleniyor. Yurt dışından yardım satın almak, ardı ardına gelen hükümetlerin hedeflerine ulaşma planlarının eski bir parçası ve bunun nedeni, ülkelerin yardımdan yararlanabileceği doğrulanana kadar Paris Anlaşması’ndaki taahhütlerine uymayı reddeden John Key hükümeti. Yurt dışından yardım satın almak.

Şu anda Yeni Zelanda’nın küresel Paris Anlaşması kapsamındaki ilk taahhüdünü dış yardım satın almadan yerine getirmesinin bir yolu olmadığından, NZ First’ün suskunluğu Yeni Zelanda’nın küresel taahhütlerini yerine getirme yolunda olup olmadığı konusunda soruları gündeme getiriyor.

Ülkenin yıl sonuna kadar uluslararası topluluğa uygun ilerlemeyi gösteren bir rapor sunması gerekiyor; bu, tüm tarafların yapması gereken bir şey.

Toplam karbon tasarrufunun üçte ikisine kadarının, diğer ülkelerle kendi ülkelerinde karbonu azaltmak için yapılan anlaşmalardan, örneğin Asya’da kömürle çalışan bir tesisin burada yapmaktan daha düşük bir maliyetle kullanımdan kaldırılmasından gelmesi bekleniyor.

Kilit hükümet, burada çiftçilere veya sanayicilere emisyonlarını azaltmaları için daha fazla baskı uygulamakla karşılaştırıldığında Yeni Zelanda’nın parasından tasarruf edeceği temelinde, uluslararası yardımdan yararlanılmasına izin verilmesi için uluslararası sahnede yoğun bir mücadele verdi.

Yeni Zelanda ilk olarak bu parayı yurt dışında harcamak istemediğini söyleyerek seçime gitti ve son zamanlarda hükümet rakamları, Paris Anlaşması hedefini karşılayacağını söylemesine rağmen satın almayı açıkça belirtmekten kaçındı.

New Zealand First şunu sorduğunda: “Hedefe ulaşmak için dış kredi satın almak, New Zealand First’ün koalisyon ortağı olarak kabul edeceği bir şey mi?” Partinin “yorum yapmadan” geri dönmeden önce yanıt vermesi yaklaşık dört gün sürdü.

İklim Değişikliği Bakanı Simon Watts, RNZ’nin diğer ülkelere harekete geçmeleri için para ödemenin iktidar partileri koalisyonu arasında bir anlaşmazlık konusu olup olmadığı yönündeki sorusuna doğrudan yanıt vermedi.

Bir açıklamada, “Zor kararlar verilmesi gerekiyor ve yabancı satın almalar da dahil olmak üzere tüm seçenekleri inceliyoruz” dedi.

Üçüncü koalisyon partisi Hukuk Partisi, karbon kredilerinde dış ticareti destekliyor ancak parti, Yeni Zelanda’nın uluslararası iklim taahhüdünü yerine getirip getirmediği konusunda daha önce rahat davrandığını doğruladı.

Hükümet, NDC (Ulusal Olarak Belirlenen Katkı) olarak bilinen hedefe ulaşma konusunda kararlı olduğunu defalarca dile getirdi.

Geçtiğimiz hafta yaptığı açıklamada Watts, ülkenin bazı dış katkılar olmadan hedefe ulaşamayacağını kabul etti ve birbirini takip eden hükümetlerin her zaman yurt dışından yardım almayı beklediklerini kabul etti.

“Yerel eylem bir öncelik olmaya devam ediyor” dedi ve “Ancak, ilk NDC’yi karşılamak için gereken emisyon azaltımlarının ölçeği, yalnızca yerel eylemle mümkün olandan daha büyük.”

Kendisi ve Başbakan Christopher Luxon’un Nisan ayında bu ülkeleri ziyaret etmesi sırasında Yeni Zelanda’nın Singapur, Filipinler ve Tayland ile potansiyel dış ticaret konusunda üst düzey mutabakat zaptı imzaladığını söyledi.

Buraya nasıl geldik?

İklim anlaşmalarının imzalanması için zaman daralıyor, İsviçre ve Singapur gibi ülkeler ise iki yönlü anlaşmalar imzalamaya başlıyor. Yeni Zelanda dünyada bu anlaşmalara en bağımlı ülkeler arasında yer alıyor ve çoğu ülke iklim eylemlerinin çoğunu kendi sınırları içinde gerçekleştiriyor. Dışişleri yetkilileri Watts’ı, hükümetin anlaşma bulmak için son dakika çabası nedeniyle yardım satın almak için 2030 civarına kadar beklemesi durumunda ton başına fiyatın beş kat artabileceği konusunda uyardı.

2015 Paris Anlaşması, tüm ülkelerin 2021-2030 dönemi için “maksimum hedeflerini” temsil eden hedefler belirlemesini gerektiriyor.

Her ülkenin, gezegeni sera gazı ısınmasının 1,5 ila 2 santigrat derece aralığında tutmak için üzerine düşeni yapması gerekiyordu; gelişmiş ülkeler, tarihsel emisyonları nedeniyle en büyük azaltımları yapıyorlardı.

Ülkeler, kötüleşen sıcak hava dalgalarını, fırtınaları, kuraklığı, mahsul kıtlığını ve iklim mültecilerinin artışını önlemek için maksimum sıcaklığın 1,5 ila 2 santigrat derece arasında olması konusunda anlaştılar.

Yeni Zelanda’nın eski baş iklim müzakerecisi Kay Harrison, geçen ay İklim Değişikliği ve İş Konferansı’nda yaptığı konuşmada, 2014 yılında, ülkenin hedeflerinin ilk kez müzakere edildiği sırada, Yeni Zelanda’nın hedefine yönelik dış eylemleri saymasına izin verilmesi için mücadele ettiğini söyledi. Bunun nedeni, daha ucuz olması ve Yeni Zelanda ekonomisine daha az zarar vermesiydi.

Yeni Zelanda’nın tutumu geleneksel olarak, tarımsal gazlar biçimindeki emisyonlarının yarısının karbon fiyatlandırması kapsamında olmaması, ulaşımda tarihsel olarak yavaş ilerleme ve halihazırda temiz bir elektrik sektörü nedeniyle yurt içi kesintilerin Yeni Zelanda’daki kadar dik olduğu yönündeydi. İngiltere çok zor olacak.

Harrison, Yeni Zelanda’nın Paris’teki ilk taahhüdünü, karbon ticareti veya doğrudan satın alma yoluyla yurt dışından yardım satın almasına izin verilmesi şartına bağlayacak kadar ileri gittiğini söyledi.

O zamanlar Harrison, uluslararası karbon ticaretine olan güvenin düşük olduğunu, çünkü ülkelerin Paris’ten önce gelen Kyoto Protokolü uyarınca kendi ülkelerinde artan emisyonlardan kurtulmak için “sıcak hava kredileri” kullandığını söyledi. Küçük ada devletleri özellikle ihtiyatlıydı.

Harrison, “Hesaba katılması gereken tek kesintinin ülkenizde yaptığınız kesintiler olduğunu söyleyen çok güçlü bir hareket var” dedi.

Ancak bu kısıtlamanın işe yaramayacağını, çünkü fakir ülkelerin emisyonlarını yeterince hızlı bir şekilde azaltacak paraya sahip olmadıklarını, bazı zengin ülkelerin ise kendi ülkelerinde karşılayabilecekleri şeyler konusunda kısıtlamalarla karşı karşıya kalacaklarını söyledi.

Harrison konferansta “Yurt dışından satın alma alternatifleri bizim için çok pahalı olurdu” dedi.

Harrison daha az iddialı bir taahhütte bulunmanın bir seçenek olmadığını söyledi.

“Birçok insanın yerel olarak başarabileceğimiz bir hedef belirlememiz gerektiğini söylediğini duydum; bu seçeneğe sahip değildik çünkü bu bizim üçüncü hedefimizdi (çeşitli iklim anlaşmaları kapsamında) ve hedefinizin şu şekilde olacağı konusunda bir anlaşma vardı: her zaman sonuncusundan daha büyük ol.

“Yani o dönemde hükümet ikilem arasındaydı; sektörü kapatabilir miyiz, inekleri öldürebilir miyiz; hayır, ekonomiyi öldürmeden adil bir boyutta kesintiler yapabiliriz.”

Harrison o dönemde John Key hükümetinin yaklaşık 200 milyon ton satın almayı beklediğini söylemişti; Jacinda Ardern hükümetinin o zamandan bu yana 2030 hedefini yüzde 30’dan yüzde 41’e çıkarmış olmasına rağmen bugün iki katından fazla alım bekleniyor.

“Çok korkutucuydu ve o zamanlar hükümet için de çok zordu, çünkü o zamanlar pazar yoktu ama yerel olarak yapabileceğimiz her şeyi ve 200 milyon tonluk bir hedefi kabul ettiler.”

“Saati ileri aldığımızda sayı 90 milyona yaklaşıyor; son dönemde aldığımız bazı politika kararlarından önce, geçen yılki tahmin artçı rüzgarla birlikte 60 milyona yakın görünüyordu. Bu düşündüğümüzün yarısından az ve biz daha iddialı bir tahmine sahibiz. hedefimiz düşündüğümüzden daha yüksekti.” “2015’te bunu başardım.”

Harrison, Yeni Zelanda’nın ilk etapta neden yurt dışından satın almak istediğini unutma tehlikesiyle karşı karşıya olduğunu söyledi.

“Paris sizden mümkün olduğu kadar hırslı olmanızı gerektiriyor” dedi.

“Bu hırsı dürüstçe gösterdik ama o günden bu yana bu yolu seçen bir ülke olduğumuz için çok fazla eleştiri aldık. [of buying from overseas]”.

“Yeni Zelandalılar tarihlerini unutma, neye kaydolduklarını unutma ve şimdi şunu deme riskiyle karşı karşıya: Neden para ödeyelim?”

İki parçalı bir hedef söz konusu

NDC’lerine uyum, Paris’te Yeni Zelanda’nın Avrupa ile yaptığı serbest ticaret anlaşmasına yazıldı – ve bazı diplomatlar, Yeni Zelanda’nın taahhütlerinden geri adım atıyor gibi görünmesi halinde, bunun diğer ülkelerin de kendi ülkelerini korumak için ellerinden gelenin en iyisini yapmaktan geri adım atmasının yolunu açabileceğini söyledi. onlarınkiyle tanışın.

Yeni Zelanda’nın hedefi iki şekilde gerçekleştirilecek şekilde tasarlanmıştır: Beş yıllık “emisyon bütçesi”ni karşılayarak ülke içindeki emisyonları mümkün olduğunca azaltmak ve yurt dışından karbon kredisi satın almak.

Ülkeler arasındaki ikili anlaşmalara ek olarak, Paris Anlaşması aynı zamanda farklı ülkelerdeki emisyon ticaret planlarının doğrudan bağlanmasına da izin veriyor; ancak şu ana kadar Yeni Zelanda pazarı başka hiçbir ülkeye bağlı değil.

Yeni Zelanda’nın bugünden 2030’a kadar emisyonlarını azaltmada yüksek performans göstermesi halinde hükümet bu 100 milyon tonluk karbon tasarrufunu satın alma ihtiyacını azaltabilir.

Ancak 2024 yılı itibariyle pek de yolunda gitmiyor.

Şu anda hükümet, ülke içindeki karbon bütçesini şu andan itibaren 2030’a kadar zar zor karşılayabilecek gibi görünüyor ve bağımsız gözlemcilerin manevra alanı olmadığı konusunda alarm vermelerine neden oluyor.

Hazine, offshore iş satın alma maliyetlerinin “önemli” olacağını ve 2021-2030 on yılı için yaklaşık 4 milyar dolarlık bir başlangıç ​​fiyatıyla “mevcut mali tahmin döneminde” etkili olmaya başlayacağını söyledi.

Dışişleri yetkilileri Watts’a, hükümet görevde kaldıkça maliyetin muhtemelen artacağını söyledi.

Ancak zamanla para harcamanın politik gerçekliği rahatsızlığa neden oluyor gibi görünüyor. Hükümet yetkilileri paranın nereden ve ne zaman geleceği konusunda kafa karışıklığı yaşıyor, hatta parayı kesinlikle harcayacaklarını söylemekten bile çekiniyorlar.

Auckland’daki İklim Değişikliği ve İş Konferansında Watts’tan hükümetin Paris Anlaşması hedefine ulaşmak için ihtiyaç duyduğu kredileri yurtdışından satın alacağını onaylaması istendi.

Kendisi, “seçmenler ülkesinde” yurtdışındaki vergi mükelleflerinin parası olarak 4 milyar dolarlık bir çek yazdığını söylerse şöyle yanıt verdi: “Yurtdışındaki birine çek yazmanın siyasi gerçekliği… Bunun gerçekçi olduğunu düşünmüyorum.”

Watts konferansta, evinde hedefine mümkün olduğu kadar ulaşmak için “elimden gelen her şeyi yaptığını” ancak “önümüzdeki 65 ay boyunca elimden gelen her şeyi yapsam bile” bunun oraya ulaşmak için yeterli olmayacağını söyledi.

Bunun İşçi Partisi hükümetinin eylemsizliğinin bir sonucu olduğunu ima ederek şunları söyledi: “Yaklaşık 100 milyon tonluk bir boşluğu miras aldık ve bu hedefi karşılayabilecek bir tesisi miras olarak almadık” – bu iddiayı geçen hafta RNZ’ye tekrarladı.

Bununla birlikte, İşçi Partisi ayrılma yönünde oy vermeden önce herhangi bir anlaşma imzalamamış olsa da, eski bakan James Shaw, ilk anlaşmayı sonuçlandırmayı umduğu tarihleri ​​açıkça belirledi ve hükümet yetkililerini ikili anlaşmaların yasal çalışmalarına dahil etti.

Watts, baskı yapıldığında birbirini takip eden hükümetlerin her zaman kredi satın almayı planladıklarını ve yabancı alımların gerekli olduğunu ileri sürdü.

Ayrıca yetkililerin, bu kredilerin 2030’a yakın bir tarihte satın alınması durumunda beş kat daha pahalı olabileceği yönündeki tavsiyelerinden haberdar olduğunu da doğruladı.

Konferansın ardından yurt dışı harcamalarının “gerçekçi olmadığı” yönündeki yorumlar, karbon ticareti uzmanı Moto Research’ten Katherine Lenning’in sosyal medyada tepkisine yol açtı.

“Yeni Zelanda İklim Değişikliği Bakanı, NDC açığını kapatmak için yurtdışındaki hafifletme çabalarına fon sağlanmasının politik olarak ‘gerçekçi olmadığını’ belirtti” dedi.

“Şu ana kadar, Paris Anlaşması kapsamında 90 ikili azaltım transferi anlaşmasını müzakere eden 11 alıcı ülke ve 48 ev sahibi ülke için bunun gerçekçi olduğu kanıtlandı.

“Bakan, önceki hükümetlerin kapısının eşiğine tekmeyi bastığı ve zamanın kısa olduğu konusunda haklı. Bu hükümetin seçenekleri açık tutması ve yakın zamanda Tayland, Singapur ve Filipinler ile duyurduğu işbirliği girişimleri cesaret verici.”