“Stray” incelemesi: Belgesel, İstanbul’un sokak köpeklerine odaklanıyor

The Times, tiyatro filmlerinin yayınlarını şu tarihlerde gözden geçirmeye kararlıdır: COVID-19 salgını. Bu süre zarfında sinemaya gitmek risk taşıdığından okuyuculara sağlık ve güvenlik kurallarına uymalarını hatırlatıyoruz Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezleri tarafından belirlenir Ve Yerel sağlık görevlileri.

Elizabeth Law’un popüler belgeseli “Kedi” nin köpek arkadaşı olan “Stray” filmi, Türkiye sokaklarında yaşayan köpeklere adanmıştır. Görünüşte heyecan verici olan film, İstanbul’daki köpeklerin sayısıyla ilgili olsa da, şehrin insanlık deneyimine de ışık tutuyor. Türk nüfusu arasındaki siyaset ve ilişkiler hakkındaki konuşmalardan alıntılar alıyoruz, ancak belgesel, sokaklarda köpeklerin yanında uyuyan genç Suriyeli mültecilerin hayatlarını ve vatandaşların onlara nasıl davrandığını en çok ortaya koyan şey.

Lo’nun sempatik kamerası üç köpeğin göz hizasında dolaşıyor: saygın Zeytin, arkadaş canlısı Nazar ve sevimli yavru Kantal. Şehirde dolaşırken, kalabalık trafik şeritlerinden kaçarken, güneşte uyurken ve feminist protestoları boykot ederken her birini takip ediyoruz. Onlar, aralarında yaşayan insanlardan gayri resmi zulümden ve çok ihtiyaç duyulan nezaketten muzdariptirler ve dostça bir kulak tırmalaması mı yoksa hortum patlaması mı alacakları asla net değildir.

Çoğu insanın sadece bir an için gördüğü köpeklerle birlikte kaldığı için Lo’nun aldığı şey harika (özellikle sadece muhteşem kredi sahnesinde). Yönetmen, film yapımına yedek bir yaklaşım getiriyor: Çoğu doğa filminin standart anlatımı yerine, hareketin derin vizyonunu yalnızca antik Yunan filozofları Diogenes ve Themistius’tan gelen metinlerle yıkıyor. Bu alıntılar sadece binlerce yıldır köpeklerle olan ilişkimizi değil, onlarla ne kadar paylaştığımızı da belirlemektedir.

İki türün deneyimleri arasındaki benzerlikler, mültecilerin gündüzleri ve geceleri köpeklerin içinde ve dışında dokunmasıyla daha fazla vurgulanmıştır. Türk yetkililer her iki grupla da nasıl başa çıkacaklarını bilmiyor gibi görünüyor ve bazen İstanbul’da hayatta kalmak için mücadele eden, ancak orada da neşe ve topluluk bulan genç erkeklerle köpekler arasında bir akrabalık var. Lo’nun hümanist filmi, İstanbul sokaklarında ister dört ayak üzerinde ister iki ayak üzerinde yürüyor olsalar da, sıklıkla gözden kaçanların hayatlarına bir göz atmamıza yardımcı oluyor.