Enerji politikası Avrupa’nın geleceğini belirleyecek

Helen Thompson

Bu aslında zor bir soru çünkü bence zıt yönlere çeken iki dinamik var. Anlattığım hikaye arasında açıkça bir süreklilik var. rahatsızlık Ve 2022 sonrası [the invasion on] O yılın 24 Şubat’ı. Bunun bir nedeni, Soğuk Savaş döneminin başlarında Ukrayna’yı Avrupa’nın bir fay hattı olarak merkezi yapmış olmam.

İkinci neden, 2022 yılının birçok insanı başlangıçta olduğundan daha fazla enerji bilincine kavuşturmuş olmasıdır. “Bu kitapta ciddiye almamız gereken bir şey olabilir” diyebilmek açısından bu çok kolaydı – savaş olmasaydı olacağından çok daha kolaydı ki bu çok sinir bozucu. Enerji açısından, süreklilik zaten savaştan önce de vardı. 2021 sonbaharı, konu enerji olduğunda çok zorlu geçti. Savaştan önce editörümle bir noktada şakalaştığımı hatırlıyorum, “Yılın en soğuk gününde Aralık ayında yayınlayamaz mıyız?” Sonbaharda, bir enerji krizinin patlak verdiği hissi vardı.

Öte yandan, savaşın başladığı ilk haftalarda büyük bir parçam, 23 Şubat’ta sona eren bir dünya olduğuna inanıyordu – kitabımın çok makul bir şekilde yakaladığı bir dünya. Şimdi, kitabın yayınlandığı gün olan 24 Şubat’ta başlayan ve bir şekilde kitabı geride bırakan bir dünya var. Avrupa’da bu uzun jeopolitik fay hatlarının – özellikle de fosil yakıt enerjisiyle ilişkili olanlar – olduğunu söylemekle, komşusu tarafından işgale maruz kalan Avrupa’nın en büyük bölgesel devletine sahip olduğunuz açık bir savaş arasında bir fark var.

İşgalde yaşanan bölünmeyi hiçbir şekilde küçümsemek istemiyorum. Rusya ve Ukrayna’nın büyüyen bir sorun olması anlamında, anlattığım dünyaya ait. Ancak Putin’in bu kalıcı fay hattıyla başa çıkma biçimi dünyayı temelden değiştirdi.