Beyaz Perdenin Ötesinde: Harlem’in Siyah Film Sahnesinin Canlı Tarihine Bir Bakış

Filmin Harlem tarihindeki yerini anlamak için mahallede bir gezinti yapmanız yeterli. 1961’in “Batı Yakası Hikayesi” nin Jetleri 110. Cadde’de devriye gezdi ve karakteristik Denzel Washington, 1992’de “Malcolm X” de Lenox Lounge’da asılıydı – şimdi süresi dolmuştu ve bükülmüş Tenenbaum üyeleri, şehrin köşesindeki bir evde oturuyordu. 144th Street and Street “The Royal Tenenbaums” daki Mutabakat. 125th Street’te dolaşmak, hem Harlem’in büyük geçmişini hem de Loew’s Victoria Theatre ve şu anki AMC Magic Johnson Harlem 9’un kalıntılarıyla bugünün büyük isim sinemasını taşır.

Yıllar boyunca Harlem, Amerikan filminde önemli bir rol oynadı. Farklı topluluklar, siyah romanları sürekli olarak ön plana çıkaran zengin bir yaratıcı geçmişine sahiptir. Bugün, Harlem film sahnesi, yeterince temsil edilmeyen hikayeler ve yaratıcılar için güvenli bir sığınak sağlamaya devam ediyor – Harlem Rönesansından kalma bir çaba.

1830’lardan başlayarak, Amerikan eğlence sahnesi siyahların ırkçı tasvirinde her zaman siyah yüzlü beyaz oyuncular tarafından canlandırılan Jim Crow’un gelişiyle çoğaldı. Jim Crow, Güneyli siyahilerin klasik karikatürü olmaya devam etti ve siyah Amerikalıların tembel, güvenilmez, aptal ve sosyalleşmeye layık olmayan ortak ırksal algılarına yol açtı.

Jim Crow’un popülaritesiyle birlikte, siyah yüzlü makyajlı beyazlar tarafından yapılan sitcomlar, çeşitli eylemler, danslar ve müzik performanslarından oluşan vokalist performanslarının artması geldi. 1840’larda, New York gibi şehirlerdeki beyaz tiyatro müzikalleri ülkeyi harap etmişti.

Amerikan film endüstrisi, yirminci yüzyılın başında ortaya çıkan bu ırkçı siyah görüntülerini yakaladı. “How Rastus Got His Turkey” ve “Rastus in Zululand” gibi ilk sessiz filmler, Black’in deneyimini anlatmak amacıyla yaratıldı, ancak vokalistin performansları gibi siyah klişeleri korudu. Siyah kişiler – Edwin S Porter’ın “Tom Amca Kulübesi” yönetmenliğindeki Tom Amca gibi – filmlerde yalnızca beyaz izleyicileri eğlendirmek amacıyla, genellikle hizmetçiler, anneler, ev hizmetlileri ve eskortlar gibi ikincil rollerde yer alacaklar.

Buna tepki olarak, birçok siyah film yapımcısı ana akım Hollywood endüstrisini atlatmak için kendi bağımsız yapım şirketlerini kurmaya başladı. 1919’da, siyah uzun metrajlı filmlerin öncüsü Oscar Michaux, önemli siyah aktörlerin yer aldığı ilk uzun metrajlı film olan “The Homesteader” ı yayınladı. Michaux’un ağırlıklı olarak siyah oyuncu kadrosu ve izleyicileri nedeniyle sıklıkla “yarış filmleri” olarak anılan çalışmaları, Harlem Rönesansı’nın bir ürünüydü. Bu filmlerde, Michaux ve zamanının diğer siyah yönetmenleri, coşkulu siyah bireylerin günlük mücadeleleri hakkında yazarak ve ana akım Hollywood’a hâkim olan klişeleri ve taciz edici görüntüleri sabote eden anlatılar üretmeye odaklandılar ve Amerika’daki siyah deneyim. .

“[Black film] Harlem FilmHouse’un Kurucusu ve CEO’su CR Capers, “Kendimizi nasıl gördüğümüzün ve dünyada nasıl savaştığımızın her zaman bir barometresi olmuştur” dedi. Asla beyaz bir seyirci için değildi. Ancak, çok fazla olmadığı için [Oscar] Micheauxs çok yüksek bir giriş fiyatına sahip, popüler bir siyah film haline geldiğinde, otomatik olarak başkalarının ona dönüşmesine neden oluyor ve siyah kültürünün gerilediğini göreceksiniz ve sonra yeniden ortaya çıkıp kendini yeniden hayal edeceksiniz. “

Michaux gibi 20. yüzyılın başlarındaki film yapımcılarının çalışmaları, hem modern izleyiciler hem de akademisyenler için hala geçerli. Andrea Battleground, Schaumburg Siyah Kültür Araştırma Merkezi’nde çalışan ve Meisles Belgesel Merkezi ile dizi koordinatörü olarak işbirliği yapan bir Harlem film arşivcisidir. Bir sonraki dizisi Harlem film yapımcılığının mirasına ve geleceğine odaklanacak. Projeyle ilgili araştırma sürecini, Harlem’i özellikle Rönesans döneminde filme almak için bu kadar önemli kılan şeyin ne olduğunu bulduğunu ifade etti.

“İşte o zaman Harlem’deki tüm Rönesans hikayelerine sahip olduğumuz o alana giriyorsunuz.” Battleground dedi … bu hikayeler çok parlıyor. “Biraz efsanevi oldular ve bence Harlem’i tasavvur etme şeklimiz büyük bir sınav haline geliyor. . “

Battleground, William Graves’in 1974 tarihli belgeselinden de, fotoğraflarla Harlem Rönesansı’nın öyküsünü yaratan ve filmdeki çeşitli ana rolleriyle tanınan Harlem’li Brooke Peters tarafından anlatılan From These Roots film Harper Lee’nin 1962 yapımı “Bülbülü Öldürmek” filminden uyarlanmıştır.

Harlem Rönesansı, yükselen siyah oyuncular için de fırsatlar sağladı. Paul Robson, 1923 Yasası; Nina May McKinney ve Kanada, Harlem tiyatrolarında sinemaya giderken benim için çalıştı. Harlem’deki Rönesans filmleri, bu oyunculara toplumları hakkında başka türlü yapamayacakları gerçek hikayeleri somutlaştırma ve canlandırma fırsatları sağladı. Negro tiyatrosu gibi kaleler, 1940’larda, Sidney Poitier ve Harry Belafonte gibi aktörleri eğiterek pratiğe devam etti.

“Bence, doğru olsun ya da olmasın, Harlem’in temelde Harlem Rönesans dönemi denen şeye sahip olduğuna dair bir anlatı var ve sonra Harlem’in düştüğü bir kültürel eğim var ve pek fazla hikaye duymuyoruz. [about it] Hatta sivil haklar hareketi veya siyah sanatlar hareketi bile, “diyor Battleground.

Siyah bağımsız film endüstrisi, Harlem Rönesansını takip eden yıllarda büyümeye devam etti. 1960’larda “ırk filmleri” tarzlarını bırakırken, Los Angeles Rebellion filmleri Amerika’daki siyah bireylerin içinde bulunduğu kötü durum hakkında toplumsal farkındalık yaratmayı amaçlayarak çoğaldı. 1970’lerin başlarında, kentsel Afro-Amerikan deneyimine odaklanan film hareketi – “siyahların sömürülmesi” için kısaltılmış bir terim olan bağımsız blaxploitation’ın ortaya çıkışına tanık oldu.

Medya yorumcusu Todd Boyd, The Guardian’da, bu Blaxploitation filmlerinin “siyah izleyicilere artık ekran dışındaki kültürel ana karşılık gelen karakterler, temalar, müzik ve tarz sağladığını” yazdı. “Bu yeni ultra lüks filmlerin harika, cinsel, güçlü, bilinçli, kayıtsız, kayıtsız, zeki davranışı bu izleyicilere anladıkları ve zevk aldıkları bir dilde konuşuyor.”

Siyah eleştirmenlerin filmlerin sarhoş edici görüntülerini siyah izleyicilerin “yüksek şeker içeriğine” benzetmesiyle, Blaxploitation’ın filmleri kısa süre sonra saldırıya uğradı. Bu filmlerin arkasındaki yaratıcıların çoğu beyazdı ve bu filmlerin gelirlerini filme aldıkları toplulukların ellerinden başka yöne kaydırdılar.

Bu nedenle, yalnızca siyah kültürü hakkındaki öyküleri tasvir etmek değil, aynı zamanda bu öykülerin özgün ve özgün bir şekilde anlatılmasını sağlamak için siyah bireyler tarafından yazılması, üretilmesi, fotoğraflanması, finanse edilmesi, dağıtılması ve pazarlanması da önemlidir. yol. Gerçekçi bir şekilde, hayal ettiğiniz topluluklara fayda sağlayın.

Kapari’nin duygularını göz önünde bulunduran sayısız film yaratıcısı, Renaissance Harlem’in hayati çalışmalarını sürdürdü. Fotoğrafçı ve film yapımcısı Jesse Mabel, New York’un Kamera Operatörleri Derneği’nde yer alan ilk Afrikalı Amerikalı kadın olmak için mücadele etti. 1981’de, Sivil Haklar Hareketi’nden sonra uzun metraj bağımsız bir film yöneten ilk Afrikalı-Amerikalı kadın olan “Will” i yönetmeye devam etti. Ayrıca Harlem’de siyah sinemanın evi olan ve siyah bağımsız filmlerin gösterimi için önemli bir mekan olarak hizmet veren 20 West’i kurdu.

James Baldwin’in Harlem romanına dayanan Barry Jenkins’in 2018 filmi If Peel Street Might Talk’ta daha yeni bir örnek bulunabilir. Jenkins, 125th Street’teki Schumans Jazz Club ve St.Nicholas Park yakınlarındaki bir ev dahil olmak üzere Harlem’de birçok sahne çekmeyi seçti.

“Sanırım Harlem gibi bir yol var [a] Konum tesadüftü, ama Harlem’in yaptığı bir şey var [a] Sitede var [also] Bu, bazı filmlerin oldukça ayrılmaz bir parçasıydı. ”“ Harlem’in burada yaşayan ve okuyan biri olarak bu filmde sunulma biçimleri, siteye büyük bir ilgi göstermiş gibi görünüyor. ”

Bugün, Harlem Film aslında iki büyük film rolünde var. Bunlardan biri AMC Magic Johnson Harlem 9, 2309’da Frederick Douglass Blvd. Tiyatro ilk olarak Haziran 2000’de açıldı ve o zamandan beri, bakım ve servisle ilgili çevrimiçi şikayetlere rağmen dizinin Harlem sakinleri için benzersiz tiyatrosu olarak kaldı. İkinci sinema evi, belgesel film yapımcısı Albert Maysles tarafından 2008 yılında açılan Maysles Belgesel Merkezi’dir. Maysles Belgesel Merkezi, forumlara ve topluluk eğitimlerine ev sahipliği yapmanın yanı sıra belgeselleri ve Battleground’lar gibi küratörlü dizileri sergilemeye odaklanıyor.

Bugün Harlem film sahnesinin bir diğer merkezi oyuncusu, topluluktaki film yapımcılarının erişimini ve fırsatlarını artırmak için çalışan Harlem Film Evi. Film House, yıl boyunca atölye çalışmaları, tiyatro prodüksiyonları ve Hip Hop Film Festivali ve Sponsorluk Programı gibi canlı etkinliklere ev sahipliği yaparak Harlem topluluğunu film yapım sürecine doğrudan dahil eder.

Cabers, “Topluluğun filmin sahibi olması halinde, filmi seyredecekler, onu tüketecekler, abone olacaklar, izleyecekler ve karakterlerin sahipliğini alacaklar,” dedi. “Yaratıcı sürecin sahipliğinde zihinsel, fiziksel, ruhsal ve ekonomik olarak gerçek bir güç vardır.”

Harlem, çeşitli ve büyüyen siyahi Amerikan filmleri alanında etkili bir oyuncu olmaya devam ediyor. Harlem’in hem geçmişi hem de bugünü temel alan filmi, sınırları zorlamaya ve topluluk hikayelerini keşfetmeye devam ediyor.

Battleground, “Ayrıca mirasın uzmanlara bağlı olduğuna dair bir fikir olduğunu düşünüyorum” dedi. Mirasın oluşturulması, oldukça yerleşik ve bağımlı varlıklara bırakılmıştır. Ama ben “biz olmadan hiçbir şey bizimle ilgili değildir” in sadık bir destekçisiyim. Harlem’in hayatta olduğunu düşündüğüm sürece, mirasının ne olduğu konusunda Harlem söz hakkına sahip. “

Çalışan yazar Irene Madrigal ile şu adresten temasa geçilebilir: [email protected].

Personel yazar Emma Schartz ile şu adresten iletişime geçilebilir: [email protected]. Spectator’ı Twitter’da takip edin Tweet yerleştir.

Flaş haberleri takip etmek ister misiniz? Sitemize abone olun E-posta bülteni Ve izleyici gibi Sosyal ağ sitesi Facebook.