Bir gençlik yurdunda kalmak için kaç yaşında çok yaşlı?

Erin Henk Beyrut’ta yaşayan bir yazardır.

Fikir: Her şekilde intikam almak istiyordum. Kendi başına geleneksel bir intikam değil, pandemi tarzı bir seyahat intikamı. Seyahat hayallerim son iki yılda toza dönüşürken, sanki kaybolan zamanı telafi edebilirmişim gibi dünyayı daha fazla görmek istedim.

Kocam ve ben, 5 yaşındaki çocuğumuzu Fransa’nın güneybatısındaki büyükanne ve büyükbabasının evine götürürken yalnız bir geziye çıkmayı kabul ettik. Kocamın Fransa’daki ailesini ziyaret etmek için Beyrut’taki evimizden tüm seyahat masraflarıyla birlikte, keşfetmek için sorunsuz ve ucuz bir yer bulmam gerekiyordu.

Avrupa’nın üç resmi dili olan küçük bir dilimi olan ve vergi cenneti olarak ünlü Lüksemburg’u seçmeye karar verdim. Aradığım en ucuz yer değildi, ama hiç gitmedim, tren makul fiyatlı ve Paris’ten direkt uçuş.

Ama otel arayışım beni üzdü. Üç gecelik bir konaklama için kolayca 500 Euro’ya (yaklaşık 817 $) mal olabilir. Booking.com’da yaptığım arama sırasında bir gençlik yurdu göründüğünde onu geri çevirdim. Günler sonra, hayal kırıklığım arttı, tıkladım: kahvaltı dahil, kadınlara özel bir yurtta üç gece için 82,50 € (yaklaşık 134 $).

Devamını oku:
* Her hostelde karşılaşacağınız 10 tipik insan
* Neden herkes pansiyonda kalmalı?
* Sırt çantalı gezginler kurşunu gönüllü işlerde ısırdı

Yirmili yaşlarımın başında Guatemala’yı dolaştığımdan beri pansiyonda uyumadım. Artık 42 yaşında bir anneydim. Ancak pandemi bizi hayatı bildiğimiz şekliyle yeniden düşünmeye zorladı. Bu yolculuğu mümkün kılmak için biraz uğraşmam gerekecekse, öyle olsun. Tekrar tıkladım ve yatağımı ayırttım.

Trenimin sabahı, uzun zamandır hissetmediğim bir özgürlük duygusuyla dolup taşan sırt çantamla Gare de l’Est’e giden güneşin öptüğü sokaklarda yürüdüm. Sonra, tren Paris’ten uzaklaşırken bir endişe sızısı hissettim. Uyku tulumu almalı mıyım? Yoksa kendi çarşaflarım mı?

Han lobisinde herkes benden genç görünüyordu. Rahatsız oldum ama aynı zamanda plastiğe sarılmış yatak çarşaflarıyla dolu bir arabayı gördüğümde hafif bir rahatlama da hissettim. Resepsiyonist Jay’in kimlik kartımı verdiğim için yargılanmayacağını umuyordum. Daha güzel olamazdı.

Odama girdim ve kapı, bilincimi kendime çağıran bir çekiç gibi arkamdan çarptı. Samimiydi, bir üniversite yurdundan daha küçüktü. Kendi kimliğime kolayca geri çekilmemi sağlayacak bir şey bekliyordum. Bunun yerine iki ranza, bir tuvalet ve bir duş vardı, bu da beni en azından koridorda bir havluyla yürürken çıldırtırdı.

Hostelling International ağı içinde 3.000’den fazla konumdan biri olan Lüksemburg Şehrindeki gençlik yurdu kapsamlıydı. Restoranı Melting Pot, neşeli bir okul kafeteryası gibidir. Üç servisli set akşam yemeği menüsü 11 € karşılığında mevcuttu ve pırasa çorbası ve Bolonez makarna gibi yerel kaynaklı yemekleri içeriyordu. Muslukta üç yerel bira vardı. Dışarıda, eski şehrin kornişinin büyüleyici manzarasını sunan bir veranda vardır. Ana girişin yanında bilardo masası ve pinpon masası bulunan oyun odası. Ben de bir çocuk oyun alanı görünce şaşırdım.

İlk sabahımda, kafeterya lavabosunda bir CamelBak’i dolduran bisiklet şortlu iki adam fark ettim. 69 yaşındaki Reinhold ve 64 yaşındaki Peter, Amsterdam’dan Almanya’nın Koblenz kentine 11 günlük bir bisiklet gezisindeydiler ve çok uygun olduğu için yolculuk boyunca ortak hostel odalarında kalıyorlardı. Ama Peter’ın kahvaltıyla ilgili bir sorunu vardı. Diğer pansiyonlara kıyasla “aşktan yoksun” dedi.

Ekmekten daha fazlasını beklemeden jambon, peynir, yoğurt, meyve ve mısır gevreği ve espresso makinesinin yayılması beni çok şaşırttı.

Daha yaşlı yalnız gezginleri ve gruplar halinde seyahat edenleri fark etmeye başladım. Kanada’dan Juan ve Mariana gibi aileler, genç oğulları ile üç haftalık bir Avrupa turundalar. Maliyet ve rahatlık için bir hostelde özel odalarda kalacaklarını söylediler.

“Uyuduğun yer orası, değil mi?” dedi Mariana.

Bir fikri vardı. Oğlumu doğurduğumdan beri, uygun konaklama seçenekleri olarak pansiyonları reddettim. Geçmişime düştüklerini varsaydım, çünkü kimse okul öncesi bir çocukla pansiyonda kalmazdı. Ancak Jay, pansiyon misafirlerinin çoğunluğunun sırt çantalı gezginler olmasına rağmen, yaşlıların sık sık misafir olduğunu ve ailelerin pandemiden önce bile yaygın olduğunu söyledi.

“Her gün yaşayan bir ailemiz var” dedi.

Belçika’nın Bruges kentinden Nettie ve Nils, 2, 4 ve 6 yaşlarındaki üç çocuğuyla birlikte İsviçre’ye seyahat ediyorlardı. Bu onların aile olarak ilk konaklamalarıydı. Niti, “Yine yapacağımızı zaten söyledik,” dedi. Çocuklar keşfetmeyi severdi ve hatta ortak tuvaletleri eğlenceli bir macera olarak gördüler.

Belki de düşüncelerimde çok dardım. Rolf Potts, Ekim ayında çıkacak olan “The Vagabond’s Way: 366 Meditation on Wanderlust, Discovery, and the Art of Travel”da, yeni emekli olmuş anne babasını Çin ve Çek Cumhuriyeti’ndeki pansiyonlara getirmeyi yazıyor. “Aslında pansiyonlar artık sadece gençler için değil” diye yazıyor. “Bazı konforlardan vazgeçmek ve topluluk enerjisini kucaklamak isteyen herkes için eğlenceli ve ucuz bir konaklama seçeneği.”

Son akşam yemeğim sırasında bilincim uçup gitti ve alacakaranlık çökerken çocukların avluda birbirlerini kovalamasını izledim. Bir grup orta yaşlı komün erkek bir şişe buzlu gülün tadını çıkardı. Ebeveynleri yakındaki bir banktan bakarken çocuklar salıncakta oynuyor. Birkaç kart oynayın. Bir başkası bebek arabasının yanında yemek yedi. Bazı yalnız insanlar bir bira bardağıyla oturdular, kitapları masanın üzerinde açıktı.

Aslında, ilham aldığımı hissettim. Görevim, önyargılarımı yeniden gözden geçirmemi sağladı. Bunu yaparak, ailem için daha fazla seyahati mümkün kılacak bir yol buldum. İskandinavya ve Japonya gibi pahalı yerlere gitme planları birdenbire ulaşılabilir göründü. Ne de olsa, han uygun fiyatlıydı, potansiyel olarak çok kuşaklı ve intikam almak için fena bir yol değildi.