Analiz | Radikal (Çoğunlukla Başarısız Olan) Enflasyonla Mücadele Çabaları El Kitabı

Daha fazla hükümet, faiz oranlarını yükseltmeden ekonomik sorunları ve hatta kamu huzursuzluğunu alevlendiren yükselen enflasyonu önlemenin yollarını arıyor.

Ancak aşağıdaki örneklerin gösterdiği gibi, geçmişte borçlanma maliyetlerini artırmadan daha yüksek fiyatları dizginleme girişimleri genellikle kötü sonuç verir.

Türkiye

Türkiye, lira çöktüğünde enflasyonu yükselttiğinde tekrar yükselmek için faiz oranlarını düşürmek için yıllarını harcadı.

Döviz kısıtlamaları içeren tedbirlere girişti, ancak bu kez Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, kur kayıpları banka hesap faiz oranlarını aşarsa lira tasarruf sahiplerini kamu hazinesinden tazmin etmeyi teklif ederek elinden gelenin en iyisini yapıyor.

Bu maliyetli olabilir ve yabancı yatırımcılar için önemli bir cazibe merkezi olan Türkiye’nin nispeten düşük devlet borcunu tehlikeye atabilir.

AXA baş ekonomisti Gil Muek, “Türklerin dürüstçe denediği şey – daha önce hiç böyle bir şey görmemiştim” dedi.

Arjantin

Arjantin, ekonomik kurumlara ve pesoya karşı on yıllardır güvensizlikten muzdarip.

Hükümetlerin enflasyonu hızlandırmak için hem sağ hem de soldaki çabaları, birçok üründe fiyatların donmasına ve sermaye kontrollerine neden oldu.

Arjantinliler genellikle dolar cinsinden iş yapmayı tercih ediyor, ancak ABD para birimine sınırlı erişim, resmi ve kara borsa döviz kurları arasında büyük bir uçuruma neden oldu.

Merkez bankası son zamanlarda faiz oranlarını %38’den %40’a yükseltti. Ancak enflasyon veriliyken “gerçek” oran çok negatif kalıyor.

Goldman Sachs’tan Arjantinli ekonomist Alberto Ramos, temel enflasyon oranının Temmuz 2018’den bu yana %47,2’ye ulaştığını ve bunun “makro politikada önemli bir dengesizlik ve para otoritesinin parasal kontrolü sağlamadaki başarısızlığını” gösterdiğini söyledi.

Venezuela

Aşırı sol hükümetler, 2007’de fiyatları sabitlemekten indirimli dolar teklifine kadar yirmi yıl boyunca hemen hemen her şeyi denedi – aşırı ısınan talep tarafından hızla tersine çevrilen bir politika.

Venezuela 2017’de bocaladı ve bütçe açığını kapatmak için para basmak 2018’de %65.000’lik hiperenflasyona neden oldu. Uluslararası Para Fonu, enflasyonun bu yıl %2.000’e ulaşmasını bekliyor.

Cumhurbaşkanı Nicolas Maduro, 2019’da bazı fiyat kontrollerini gevşetti ve döviz işlemleri yasağını kaldırdı. Resmi ve gayri resmi döviz kurları ayarlandı, ancak bolivar %8000 düştü ve Venezuela’nın borç-GSYİH oranı %500’e yükseldi.

Reuters geçen ay, hükümetin enflasyonu kontrol altına almak için hizmet sağlayıcılara dolar olarak ödeme yaptığını bildirdi.

Ancak Amerikalılar Arası Kalkınma Bankası ve diğerleri, böyle bir “dolarizasyonun” dolar alamayanları gıda dahil temel mallara çok az erişimle karşı karşıya bıraktığı konusunda uyardı.

Brezilya

1980’lerdeki yüksek enflasyon, 1990’larda tıpkı Brezilya’nın demokrasiye dönmesiyle birlikte hiperenflasyona dönüştü.

Başkan Fernando Collor de Mello döneminde fiyatlar, ücretler ve özel varlıkların %80’i donduruldu ve ağır mali işlemler vergileri uygulandı.

Enflasyon 1990’da %3.000’e yakın zirve yaptı ve 1991’de %433’e düşmesine rağmen, 1993’te yaklaşık %2.000’e geri döndü.

1994’ün “Gerçek Planı” işleri kontrol altına aldı, yeni bir para birimi yarattı, harcama oranlarını yükseltti ve harcamaları kıstı. 1997 yılından bu yana enflasyon tek hane dışında her yıl tek hanede seyretmektedir.

Polonya

Polonya’nın “Anti-Enflasyon Kalkanı 2.0”, 2000 yılından bu yana ilk kez potansiyel olarak çift haneli yıllık fiyat artışını dengelemek için yakıt, gıda ve gübrede geçici katma değer vergisi (KDV) kesintileri içeriyor.

JPMorgan geçen haftaki eylemlerin ve Kasım ayı için Shield 1.0’ın enflasyonu yıl ortasına kadar 3 yüzde puanı azaltacağına inanırken, Polonya başbakanı Shields 1.0 ve 2.0’ın 30 milyar zlotiye (7.53 milyar $) mal olacağını tahmin ediyor – gayri safi yurtiçi hasılanın yaklaşık %1’i ürün.

JPMorgan’dan Jose Cervera, “Fiyat baskılarının kalıcı olduğu ortaya çıkarsa, TÜFE’yi görsel olarak düşük tutmak kaybedilen bir savaştır” dedi.

Kongo ve Zimbabve

Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nde fiyatlar 1990’ların ilk yarısında kümülatif olarak yüzde 6,3 milyar arttı, çünkü bütçe açığı yaygın para basımıyla finanse edildi.

2001 yılında para ve maliye politikası ile dalgalı kur rejimi hiperenflasyonu kontrol altında tutmuştur.

Zimbabve o kadar çok para bastı ki – 100 trilyon zed banknot dahil – 2008’de enflasyon oranı yüzde 500 milyara ulaştı ve para birimini neredeyse değersiz hale getirdi.

Hükümet tarafından dayatılan fiyat tavanları, satıcıların kâr edememesine neden olarak önemli fiyat kıtlıklarına yol açtı.

2008’in sonlarında, Zimbabweliler işlemler için ABD dolarını kullanıyorlardı ve 2009’da Güney Afrika randı’nı da içeren çoklu para birimi sistemi tanıtıldı.

2019’da yeni bir Zimbabwe doları piyasaya sürüldü, ancak Harare, COVID-19 2020’de vurduğunda çok para birimi sistemine geri dönmek zorunda kaldı ve IMF raporlarına göre enflasyonu %349’a yükseltti.

Fransa

Fransız Devrimi sırasındaki hiperenflasyon, aylık fiyat artışlarının %143 ile zirveye ulaştığını gördü. 1793 tarihli Genel Sınır Yasası, fiyat sınırlamaları ve fiyat “oyma” için ölüm cezası ile yanıt verdi.

Tarihçiler, tüccarların maliyetin altında satmak zorunda kaldıkları ve karaborsaya yöneldikleri veya malları kendileri için tuttukları ve önemli kıtlıklara yol açtığı için bunun çoğunlukla bir başarısızlık olduğunu söylüyorlar.

Meksika

Düşük petrol fiyatları ve artan ABD faiz oranları, 1980-1981 döneminde Meksika’nın ekonomik patlamasını durdurdu ve sermaye kaçışı ve azalan döviz rezervleri ile 1982’de %260 devalüasyona yol açan peso-dolar sabitini baskı altında bıraktı.

Dolar banka mevduatları pesoya çevrildi ve borç ödemelerinde moratoryum ilan edildi. Yıl sonuna kadar tüm ticaret düzenlenmiş, tam sermaye kontrolleri kabul edilmiş ve bankalar kamulaştırılmıştır.

Kişi başına düşen reel GSYİH azalırken, 1982-83’te yıllık enflasyon %100’e yaklaştı. 1987’de %150’yi aşarak yüksek kaldı.

1994 yılında, diğer gelişmekte olan ekonomilere yayılan peso krizi, para biriminin değer kaybetmesine neden olan bir serbest dolaşıma yol açtı. Meksika’nın bankacılık sektörü çöktü ve ülkenin temerrüde düşmemek için 50 milyar dolarlık uluslararası kurtarmaya ihtiyacı vardı.

Şiddetli bir durgunluk ve daha fazla hiperenflasyon ortaya çıktı, ancak 2002’ye kadar Meksika, yatırım yapılabilir kredi notlarını korudu.

yetmişli yıllar

1971’de Bretton Woods sabit döviz kurları sisteminin çöküşünden sonra birçok ülke fiyat belirlemeye geçti ve 1973 petrol krizi dünya çapında yüksek enflasyona yol açtı.

ABD, Bretton Woods’tan çekildikten sonra, İkinci Dünya Savaşı’ndan bu yana ilk kez fiyatlara ve ücretlere 90 günlük bir donma uyguladı.

Siyasi bir başarı olarak kabul edildi, ancak ekonomik bir başarısızlığa dönüştü ve stagflasyon ve para birimi istikrarsızlığına neden oldu. 1970’lerde dolar üçte bir oranında düştü.

Enflasyonun %25’e yakın olduğu İngiltere gibi Fransa da fiyat kontrolleri uyguladı. Popüler olmayan politikalar, 1978-1979 “hoşnutsuzluk kışı”na damgasını vuran işçi grevlerinin tetiklenmesine yardımcı oldu.

Faiz oranlarının yükselmesi ve petrol fiyatlarının düşmesinin ardından 1980’lerin başında enflasyon azaldı.

AXA’dan Moek fiyatlar ve ücretler hakkında “Tarih size bunun asla işe yaramadığını söylüyor” dedi. “Ama insanların denemesini engellemez.”