Performatif çalışmanın yükselişi

Bencen yüzük “Seinfeld”, bir bağbozumu Televizyon Sitcom, George Costanza’nın karakteri, çalışıyormuş gibi yapmanın sırrını ortaya koyuyor: Öfkeli davranmak. Başını sallıyor, yüzünü buruşturuyor ve tekniğini göstermek için iç çekiyor. “Sürekli üzgün göründüğünde, insanlar meşgul olduğunu düşünür.” Bu YouTube klibinin altına gönderilen yorumlarda, ziyaretçiler bu taktiğin gerçekten işe yaradığını ve kendilerine ait bazı tavsiyeler sunduğunu memnuniyetle bildiriyorlar: Birinin tavsiyesi Manila zarflarıyla ofiste dolaşın.

Salgın herkesi uzaktan çalışanlara dönüştürmeden önce yöneticiler evden çalışmanın George gibi tembel insanlar için bir cennet olacağından endişeleniyordu. İnsanlar gözden ve akıldan çıkacak: geç başlayın, erken puan verin ve arada hiçbir şey yapmayın. Uzaktan çalışmanın gerçekliğinin farklı olduğu ortaya çıktı. Günler uzuyor ve çalışanlar daha net görülüyor. İş daha verimli hale geldi.

Basit oturum açma eylemi artık herkese açık. Mesajlaşma kanallarında adınızın yazılı olduğu yeşil noktalar, açık olan ekranlarda ve sandalyelerde bırakılan ceketlerin varsayılan eşdeğerleridir. Takvimler artık sık sık paylaşılıyor: boş takvimler tembel görünüyor; Erdemlilerle dolu görünüyor.

İletişimin, herkesin kimin katkıda bulunup bulunmadığını görebileceği açık mesajlaşma kanallarında gerçekleşmesi daha olasıdır. E-postalar, Stakhanovite’nin çabalarını ifade etmek için sabah erken veya hafta sonu veya hafta sonu sabah erken saatlerde planlanmış olarak da yararlı olabilir. Slack’in fırçası gibi tekrarlanan sesler, meşguliyetin sesli bir izini sağlar.

Toplantılar, ofisin sahneye tepkisi çoğaldı. Davetlere ve günlüklere alenen cevap verilmesi gerektiği için artık onlardan kaçınmak zor. Hiçbir şey söylemeseniz bile, kameralar toplantıları simüle edilmiş bir performansa dönüştürüyor: özenli ifade ve gündelik jestler artık bir eylem biçimi. Sohbet işlevi, kendinizi tanıtmanın yeni bir yoludur. Microsoft başkanı Satya Nadella, sohbetteki yorumların, aksi halde haber alamayacağı meslektaşlarıyla tanışmasına yardımcı olduğunu söylüyor. Belki öyledir, ancak bu, yanıtlanması gerekmeyen sorular sormak ve yapmaya değmeyecek geri bildirimler vermek için karşı konulmaz bir dürtüdür.

Paylaşılan belgeler ve mesajlaşma kanalları da performans için oyun alanlarıdır. Meslektaşlar, yazarlarına kaba bir çalışmanın yapıldığını bildiren süreçte belgelerde genel yorumlar bırakabilirler. Yeni kanallar başlatabilir ve herkesi kendilerine davet edebilirler; Hiç kimse kullanmadığında, tekrar arşivleyebilir ve verimli bir şekilde görünebilir. İnsanlara görevler atayarak veya onları bir konuşmada etiketleyerek, sahte bir özenin uzun bir gölgesini oluşturabilirler. Özellikle, yakın tarihli bir araştırma çalışması, yüksek performanslı ekiplerin üyelerinin birbirleriyle telefonda konuşma olasılığının daha yüksek olduğunu buldu; bu, genel iletişimin tam tersidir.

Gösterici kutlama, salgının bir başka ayırt edici özelliğidir. Birisi alkış emojisini kullanarak bir mesajla etkileşime girdiğinde, diğerlerinin sanal alkış başlayana kadar katılması muhtemeldir. En azından emojiler eğlenceli. Bir promosyonu duyuran bir e-postanın gelmesi, çığ alanında bir av tüfeği kadar memnuniyetle karşılanır. Birisi tebrikler ile yanıt verir, ardından başka bir alıcı en iyi dileklerini ekler. Daha fazla insan yığıldıkça, yanıt vermeyenlerin yanıt verme baskısı da artıyor. Dakikalar içinde, iş arkadaşları şahsen hiç tanışmadıkları birine yeni işlerini ne kadar hak ettiklerini söylüyorlar.

Tiyatro her zaman işyerinin önemli bir parçası olmuştur. Açık iletişim, başarılı bir uzaktan çalışma için bir ön koşuldur. Ancak performatif çalışmanın yaygınlaşması kötü bir haber – sadece artık gerçekten kısıtlanamayan dünyanın George Costanzas’ı için değil, aynı zamanda gösteri bittiğinde asıl görevleri yakalamak zorunda olan çalışanlar için de kötü bir haber. Ek olarak, üretkenliğe de zararlıdır. O zaman neden devam ediyor?

Cevaplardan biri, çalışanların klavyeli bir kafes gibi ne kadar sıkı çalıştıklarını gösterme konusundaki doğal arzusunda yatmaktadır. Bir başka neden de yöneticilerin herkesin ne yaptığını görmesi gerektiğidir. Ve üçüncüsü, iki Fransız işletme okulundaki akademisyenlerden yapılan ve beyaz yakalı profesyonellerin onları bunaltmayan ve onlara fazla zaman bırakmayan bir “optimum meşguliyet” düzeyine çekildiklerini tespit eden son araştırmalara atıfta bulundu. düşünmek. Bir toplantıdan diğerine acele etmek, e-postaları sıralı bir sıraya bölmek ve bir dizi küçük son teslim tarihine ulaşmak, aslında pek bir şey elde edilmese bile, oldukça heyecana neden olabilir. Önemli olan performanstır.

Yönetim ve çalışma konusundaki köşe yazarımız Bartleby’den daha fazlasını okuyun:

Patronundan özür enflasyonuyla ilgili not (1 Ocak)
Beatles ve Takım Çalışması Sanatı (18 Aralık)
Theranos Kısayolları (11 Aralık)

Bu makale, basılı yayının işletme bölümünde “Ofis tiyatroları” başlığı altında yayınlandı.