Bu Noel’di | Haberler, spor, işler

Ben çocukken, 25 Aralık’ta hediyeleri açtıktan sonra, panelli bir istasyon vagonuna, daha sonra bir Buick veya Delta 88’e yığılırdık ve aileyi ziyaret etmek için Buffalo’dan güneye Jamestown’a giderdik. kukuletalı çocuklar, genellikle sıkışmış bir köpek Arada bir yerde.

En Amerikalı seyirci olan bu aile, tatil için 6 fit yüksekliğindeki kar bankalarının olduğu günlerde, büyükannelerinin evinde hindi kızartmak için tam zamanında memleketlerine gitti. Kar, o zamanlar hayatın bir parçasıydı ve kar yüzünden gezimizi iptal etme fikrini eğlendiren birini hatırlamıyorum.

O zamanlar daha tutarlıydık.

Sıcaklar yükselirken annem bu uçuşlarda ön koltukta oturmuş Elvis’i bekliyordu. Mutlu Yıllar bebeğim Araba radyosuna gelip Fredonia ve Jerry yollarında bu kış harikalar diyarında, tam bir sessizlik içinde ve neredeyse kutsal o gün geçtiğimiz evlerde, pencerede yanan Noel ağaçları, hafif titreşen ışıklar boyunca arabayı sürerken. Buzlu levhaların arasından titrerken, birinin kapısından içeri girersek, pasta kekinin kokusunu, narin çatal bıçak halkalarını hayal edebiliyoruz.

Ama Winsor Sokağı’nda, büyükannemin Sokağı’nın Lakeview’la kesiştiği yerden birkaç kapı ötede, muhteşem bir işçilikle, geniş bir ön verandası ve dev bir bahçeyle neye yöneldiğimizi anlamıyorsan, bunların hiçbiri bilmeye değmez. içerideki manzarayı gösteren resim penceresi Sıcaklık, neşe ve Noel’de bir evde olması gereken her şey.

Büyükannem, her yıl aynı partiden aynı ağaç satıcısı tarafından doğrudan kapısına teslim edilen bir ağaçla varış haftalarımız için programdan önce hazırlandı.

Ağaç doğru olmalı, yoksa genç adamı başka bir tane almak için geri gönderir. Sonra bir tane daha. Ve sonra bütün bir haftayı süsleri ağaca mükemmel bir şekilde yerleştirmek için harcadı – çılgınca dallara yapışmış kıvırcık teller olmadan mükemmel bir şekilde asıldı.

Durduğumuzda -neredeyse garaj yolundaki bir kızak gibi, dört gözlüklü sarışın kuzenimin yüzleri birdenbire resim penceresinde belirdi ve geniş gülümsemelerle bizi izliyorlardı, babaları kapıyı açarken bir soğuğa katlandı. kurabiyeleri, kutuları ve çantaları arabamızdan taşımaya yardımcı olmak için giyilen eldivenler.

60’ların ve 70’lerin o soğuk, karlı kışları, ama Noel için daha hızlı gittik, büyükannem bizi kapıda, Pepsi ve Russell Stover şişelerini sunmaya hazır bir avluda karşıladı. çikolatalar, Bigelows’tan bir yığın hediye ve bir Sears ve Roebuck kataloğu Küçük dağlara yığılmış ve pastoral ağacının altına güzelce örtülmüş.

Kuzenim Sandy ile en çok güldüğümüz yemekte, cam servis tepsisinde turşu ve zeytin, mavi porselen serviste zengin et suyu ve beyaz tabakta mükemmel kahverengi tenli hindi yığınlarını geçtik.

Evini evi yapan şey mutfağıydı – masanın üzerinde hava raporunu ve ardından küçük Jingle Bells yorumlarını çalan eski bir radyo. Eğlenceli şeylerle dolu aynı buz kutusu her yıl köşede kaldı ve tüm hayatım boyunca üzerlerinde portakal dilimleri resimleri olan bu küçük meyve suyu bardaklarını kullanmıştı.

Orada hiçbir şey değişmedi.

Hiçbir şey kırılmadı.

Dün etrafa bakmak için bir cihaza gittim ve mağazanın köşesinde satıcı, fişe takılı ve hala iyi çalışan gerçek bir 1950’lerde General Electric buzdolabını işaret etti.

Orada durup geçmişe ait bir şeyin dayanıklılığına hayret ettiğimde, Windsor Sokağı’nda Noel’e geri getirildim – bir anda – bir başkasının tüm kokuları, tatları ve görselleri.

Ve o tepelik küçük araba yolunda durup kuzenlerimin gülümsemelerine ve kapıya giderken üzerinden geçtiğim dev kar yığınlarına bakmak için can atıyordum.

Ve böylece dün eve dönerken Windsor Caddesi’nden aşağı indim ve büyükannemin hatırasıyla kapıda buluşabilmek için eski evin önüne park ettim.