2022’nin en iyi oyuncuları

“Kadın Kral”a ilgimizi çekerek girdik (Viola Davis’in oynadığı tırpan ve sandaletler melodramı tam olarak nedir?) ve hayretler içinde ayrıldık. Harika bir oyuncu, karaktere ek olarak, karakter, coşku, gözlem, delilik, kesinlik, risk ve özgürlük anlamına gelebilir. Ve bu filmde neredeyse her performansta bunların hepsi vardı. Davis, örneğin, her zamanki morarmalarını yaptı – en yüksek yoğunlukta hareket etti. Ancak film, yerleşik bir yıldızın gücünü göstermek ve ikiye katlamakla yetinmedi; Ayrıca Davis’i oynayan Thoreau Mabido için de bir tane yaptım – peki, kendinizi şımartın.

İşte biz sinemaseverlerin yıllarca tanımayı hak ettiğimiz biri. Ama ne tür bir filmde? Ne tür insanlar? Lambedu hareket edebilir. Ancak yapabileceğiniz tüm oyunculuğu ve aşağıdaki gruptaki birkaç aktörü destekleyebilecek çeşitli filmler yok – Freddy Gibbs, Frankie Curio ve genel olarak Vicky Krebs gibi tanımayabileceğiniz isimler – ama kimler var daha önce yaptıklarını göstermek için çok az fırsatı vardı.

Bu fırsatlar tehdit altında hissediyor. Ve eski nedenlerle (kadın olmak, beyaz olmamak için) değil – yine de bunlardan biraz var. Tehlike yapay miyopidir. Hikaye anlatımının insani boyutuna olan ilgi azalıyor, özellikle de izleyicileri evde kalma riskiyle karşı karşıya getiren ya da genişleme ihtiyacı hisseden Amerikan filmlerinde. Belki de bu yüzden birçok oyuncuyla birlikte yeryüzünün daha bereketli hissettirdiği televizyona yöneldik. Belki de şişkinlik hissetme noktasına kadar.

Ve bu başka bir paradoks olabilir: kıtlığa çok benzeyen vahşi bir bolluk durumu. Televizyonun “Altın Çağı” hakkındaki konuşmalar, şiddetli bir altına hücum karşısında azaldı. Takip edilmesi gereken birçok karakter ve hikaye var. Bir ölçek ekonomisinde, ölçek estetiği kontrolden çıkabilir. Bir özelliği doldurmuş olabilecek hikayeler altı bölüme genişletildi. Çok sezonlu destanlara dönüşen sekiz bölümlük sınırlı bir dizi.

Yine de bir şekilde oyunculuk bu ortamda gelişiyor. Vasat şovlar ve filmler genellikle oyuncularının yeteneği ve kararlılığıyla gölgelenir (George Clooney ve Julia Roberts, “Cennete bilet”; Adrien Brody ve Rob Morgan “kazanma zamanı”). Yalnızca TV’de bunun iki veya üç katı büyüklüğünde bir çantayı doldurmaya yetecek kadar olağanüstü çalışma var. Bu amaçla, ankete sınırlı bir diziyi dahil ettik ve Bu Kasabanın Sahibi Biz’de çarpık bir polis hareketini korkunç bir erkeksi hazza dönüştürmeyi başaran Jon Bernthal ile karşılaştık; Ve ölümü taklit eden yüzyıllarca aktörlere rağmen ölümü canlandırmak için en az dört yeni ve rahatsız edici yol icat eden “Merdiven” de Toni Collette tarafından havaya uçuruldu.

Ama yine de, tüm bunların ortasında, filmlerin hiçbir yere varmayan özel bir cazibesi ve çekiciliği vardı. Evet, “The Woman King”i evinizde izleyebilirsiniz, ancak Davis ve Membdo birbirlerinin suratına rastladıklarında ve sonra köle tacirlerinden topraklarını temizlemek için birleştiklerinde – hem kızları hem de oğulları olan çocuklu ailelerin sevincini özleyeceksiniz. .

Ya da Charlotte Wells’in Türkiye’de tatilde olan bir baba ve kızı konu alan anma filmi “Aftersun”un son çekiminde yan koltukta oturan bir yabancının maskesine doğru ağlayan sesini kaçırabilirsiniz. Tek baktığınız, 11 yaşındaki İskoç elf Sophie’yi canlandıran Curio, babası Callum’un (Paul Mescal) tatilden eve uçağa binmeye hazırlanırken taşıdığı kamerayı çalıyor. Dağınık, grenli bir amatör resim (film çok da uzak olmayan ön akıllı telefonda geçiyor), ama aynı zamanda en aşkın anlamda sinema.

Aktörün bir film için neler yapabileceğini açıkça özlüyoruz: Brendan Gleeson’ın “The Banshees of Inisherin”deki açık sözlü şiiri; “No”da Keke Palmer ve Daniel Kaluuya arasındaki tuzlu kardeş rekabeti için; Michelle Williams’ın The Fabelmans’daki aksiyon dolu aksiyonu için. Bu yılın en büyük yıldızı Tom Cruise ve inanılmaz popülaritesi, yıldızlığının bizim için ne anlama geldiğinin kesin kanıtı. Bu arada Cate Blanchett, “Tár”da sorunlu bir maestroyu canlandırdı ve hatta karakterin ustalığını aşmış bile olabilir. İkiliyi unutun: Bu, konser salonuna uygun bir performans.

Şimdi, film yapımının kıtlığı nedeniyle bir tanesini tükettiğimize ve bol miktarda TV akışı için kapıları yeniden biçimlendirdiğimize göre, buradaki asıl görevimiz nedir? Ağıt edilemez. Endişeleniyoruz – endişelenmek eleştirmenin işi – ama henüz başlamadık. Ekran oyunculuğunun başarısını, zor ve kafa karıştırıcı koşullarda büyüyen dehasını alkışlamak, hayret etmek ve selamlamak istiyoruz. Çünkü on sanatçıyı burada izlemek, oyunculuğun hala iyi durumda olduğu hissine kapılıyor; Onları izlemek hayat veriyor ve onaylıyor. “Her Zaman Her Yerde Her Şey”deki bir montajda, yüzündeki şaşkınlık dışında zaman, Michelle Yeoh’un etrafındaki her şeyi sarar. Bize ilham veren şaşkınlığı, sanat biçiminin güzel gizeminin bir kanıtı ve yıldızın dayanıklılığını yeniden düşünmek için bir neden. Nasıl – Nasıl – Başardın mı?

Derginin bu sayısı, bu soruya cevap veremediğimizin kanıtıdır. Her harika performans koçluk, yetenek, işbirliği ve şansın benzersiz bir birleşimidir. Sonunda, nasıl yaptıklarını bilmiyoruz. Bildiğimiz şey, izlemeyi bırakamayacağımız.