İrlanda’da renkli bir kale konaklamasının keyfini nerede geçirebilirsiniz: Galway’deki Ballynahinch Kalesi

Derek Cheng, kriket tutkunu bir maharajah, bir hayvansever ve affedilmez bir çikolata günahının keyifli bir konaklama için bir araya geldiği İrlanda’nın Galway kentindeki renkli, rengarenk Ballynahinch Kalesi’ne hoş geldiniz, diye yazıyor Derek Cheng

Zarif bir Kızılderili’nin Batı İrlanda’da köylülerle dolu bir gecekondu mahallesine varması oldukça şaşırtıcı bir sahne olsa gerek.

İpek bir ceket, beyaz pantolon ve üzerinde büyük zümrüt taşlı bir türban giyerek, onlarca Hintli ve Arap hizmetçi eşliğinde trenden indi; içlerinden biri evcil papağanıyla birlikte bir kafes taşıyordu – hatta belki de bir fil sürüyordu. .

Bu bugün bile kafaları karıştırabilirdi, ancak 1924’te, pek çok solgun yerlinin beyaz olmayan bir yüz gördüğü ilk sefer bu olabilir; bu yüzün gösterişli gelişi ırk, sınıf ve zenginlik hakkındaki stereotiplere meydan okuyacaktı.

Uzun zamandır beklenen varış, prestijli Ballynahinch Kalesi ve çevresindeki mülklerin yeni sahibini açıkladı. Albay Kumar Sri Sir Ranjitsinhji Vibhaji II – ya da meslektaşlarına göre Ranji – İngiltere’deki ırkçı stereotiplere çoktan meydan okumuş ve 19. yüzyılın sonlarında – beyaz olmayanların çoğunun yaşanabilir olarak görüldüğü bir dönemde – dünya çapında bir kriket oyuncusu olmuştu. Bağımlılığın ötesine pek geçmiyor.

Ranji, Test’teki ilk çıkışında böyle bir itaatkarlık göstermedi; bacak bakışını da içeren alışılmışın dışında bir repertuvardan 62 ve 154 puan aldı; bu atış onun icat ettiğine inanılıyor. Ranji, memleketi Hindistan’da kraliyet muamelesi dışında hiçbir şeye alışık değildi; Soyu onu bir Maharaja yaptı ve sonunda Nawanagar eyaletinin hükümdarı oldu.

Ve bir hevesle İrlanda’da büyük bir kale satın alabilecek dünyanın en zengin adamlarından biri.

Kötü toprak kalitesi nedeniyle ekonomik ağırlığı çok az olan, engebeli Connemara’da sessizce gizlenmiş bir bölge olan Ballynahinch’e vardığında kriket sopasını çoktan bırakmıştı. ‘Ada meskeni’ anlamına gelen isim, 16. yüzyılda O’Flaherty klanı tarafından Loch Ballynahinch’te küçük bir adada inşa edilen orijinal kaleye atıfta bulunuyor.

Mevcut kale göl kıyısında daha kullanışlı bir konumda bulunuyor ve 1756 yılında bir avcılık ve balıkçılık kulübesi olarak inşa edildiğinden bu yana sürekli iyileştirmeler ve yenilemeler gördü.

O zamana kadar, torunları arasında Hair Trigger Dick veya Humanity Dick olarak bilinen bir adamın da bulunduğu Martin ailesine geçmişti. Richard Martin’in 100’den fazla düetteki tabanca çalışması ona ilk unvanı kazandırdı, ikincisi ise hayvanlara olan sevgisinden geldi; Hayvanlara zalimce davrananları O’Flaherty Kalesi’nin kalıntılarıyla birlikte adaya sürgün etti.

Parlamento Üyesi olduğunda bu ilkeli konumunu daha da ileri götürdü ve 1820’lerde çiftlik hayvanlarına zulmü yasaklayan bir yasanın Parlamento tarafından onaylanmasına öncülük etti. Bu, zalim bir çiftçinin ünlü mahkumiyetine yol açtı ve o da ölümsüzleştirildi. Tarihsel tablo Martin’in kargaşa çıkarmak için mahkeme salonuna işkence görmüş bir eşeği sunması.

Bugün kale lüks bir handır ve girişinde yüzleri otel barının duvarlarındaki fotoğraflarda görünen Dick ve Ranji’nin insanlığına saygı duruşunda bulunan plaketler bulunmaktadır. Burası Prens’in en sevdiği odalardan biriydi ve misafirlere ve otel personeline hizmet etmekten büyük zevk aldığı efsanevi yıllık doğum günü partisine sahne oldu. Burası aynı zamanda bir zamanlar yanında getirdiği evcil bir filin söylentilerinin de söylendiği yerdir, ancak buna dair hiçbir kanıt ortaya çıkmamıştır.

Gösterişli partiler yerel halkın kalbine ulaşmanın tek yolu değildi. Ranji ayrıca devasa parkların çevre düzenlemesini yaparak ve yakındaki dere ve nehirler boyunca balıkçı iskeleleri ve kulübeler inşa ederek bölgedeki en büyük işveren haline geldi.

Her yaz geldiğinde iki limuzin de dahil olmak üzere beş lüks araba satın alır ve her yıl Hindistan’a döndüğünde bunları yerel halka bırakırdı. Ölümünden önce yaklaşık on yıl süren yıllık ziyaretlerden sonra, çoğunlukla kırsal olan bu bölge, kişi başına düşen limuzinin çoğundan daha fazla olması nedeniyle garip bir manzaraya sahip olmuş olmalı.

Devamını oku: İrlanda’nın en korkunç kalesinde yatan korkunç gerçekler

Sinek balıkçılarının somon dolu sularda şanslarını denediği, göl kıyısı ve nehir kenarlarını takip eden 16 km’lik doğa parkurlarının hiçbirinde lüks limuzinlere rastlanmaması şaşırtıcı değil. Rehberli yürüyüşümüz, kalenin yakınında sonbahar renklerinin patlamasıyla, ardından meşe, akçaağaç ve söğüt ağaçlarının arasındaki kızıl geyiklerin yanı sıra orman zemininde beslenen yenilebilir mantarlar için tetikte olduğumuz yoğun ormanların içinden geçen rahatlatıcı bir yürüyüştü. .

Bunun ötesinde, birkaç küçük göle girebileceğiniz, 12 Bens’in (Gael dilinde zirve anlamına gelen ‘beann’ teriminden gelir) gökyüzüne doğru işaret ettiği çorak manzarayı keşfedebileceğiniz kapalı bisiklet yolları ağı vardır. Bunu yapma girişimim, duyuları uçsuz bucaksız manzaraya açan yüzümü acıtan yatay yağmurla daha da güçlendi.

Kaleye girmek harika bir tarihi dramaya adım atmak gibidir: açık şömineli avizeli odalar, kütüphanede çok sevilen ilk basım kitaplar ve duvarlarda Ballynahinch’ten ilham alan sanat eserleri.

Sanatçıların favori cenneti olmasına şaşmamalı. Nobel ödüllü yazar Seamus Heaney öğleden sonrasını kütüphanede meditasyon yaparak ve çağdaşlarına söz konusu düşüncelerle dolu mektuplar yazarak geçirdi.

onun şiiri, Ballynahinch Gölü, “büyüleyici bir parlaklıktan… içimize, alttaki kalaslara nazikçe çakılan bir kama gibi sabitlenmiş.” İrlandalı yazar ve filozof John Moriarty de atmosferi solumak için zaman harcadı. Yayınlanan ilk eserini yazarken yerel bahçıvandı. hayal zamanı, 1994 yılında yayımlandı.

Yatak odama girdiğimde neredeyse bir rüya gibiydi. Her şey o kadar mükemmel bakımlıydı ki herhangi bir şeye dokunmak onu kirletir, evrenin dengesini bozardı. Bunun yerine çantamı kapıya bıraktım ve sandalyelerin mükemmel simetrisine, nehre bakan pencerelerin ihtişamına ve abajurların karmaşık detaylarına hayran kaldım.

Kapım çalındığında bir personelin “yatak açma hizmeti” sunduğunu ortaya çıkardığında derin düşüncelerim kesintiye uğradı. Bu lüks tesislerin geleneklerini bilmediğim için bunun ne anlama geldiğini sormak zorunda kaldım ve odamı uyumak için hazırladıklarını öğrendim. Odaya girip odanın ne kadar temiz olduğunu (hiçbir hava molekülü karışmamıştı) ve güneşin yüzeyinin ekstra sıcaklık için sıcak su şişesine ihtiyaç duyması gibi bakıma nasıl ihtiyaç duyduğunu kendi gözleriyle görmesi konusunda ısrar ettim.

Beni özenle görmezden geldi ve yastıkları dikeyden yatay konuma ayarlamaya başladı. 7 inçlik kağıdı dikkatlice soydu.

“Ne yapıyorsun? Odanın tamamen el değmemiş, mükemmel olduğunu ve hiçbir şeye ihtiyacı olmadığını anlatmaya çalışıyorum.”

“Yatak açma hizmetini” tekrarlayın. Daha sonra üstteki iki yastığın her birine küçük bir parça çikolata koyun.

Hizmetin faydalı olduğu ortaya çıktı, ancak o akşam yemeğinin tüm duyusal yeteneklerimi ele geçirdiğini fark etmemiştim. Kale restoranı, büyük duvarlı bahçenin sebze ve bitki kısımlarından ve toplanmış mantarlardan mümkün olduğu kadar çok ürün kullanıyor. Menümüzde orman mantarlı mezeler, ızgara deniz tarağı, füme kemik ilikli kızarmış dana eti ve damağınızın iştahını artırmak için tatlı olarak kahveli çikolatalı kek yer aldı.

Odama döndükten sonra yatağa girmek için en az enerjiye ihtiyaç duymak ne kadar hoştu. Belki yastıkları çevirip çarşafı kendim çıkarabilirdim. Muhtemelen hayır, tüm düşüncelerimi bir kenara bırakmaya o kadar hazırdım ki.

Ama gecenin bir yarısı, üzerinde yatmaması gereken bir şeyin üzerinde yatmanın rahatsız edici hissiyle uyandım.

Sabah örtüleri açana kadar çikolata felaketinin boyutunun farkına varmamıştım ve çok korkmuştum. Bu miktardaki çikolata rengi elbette tamamen başka bir şeye benziyor. Odayı olabildiğince dokunulmamış halde bırakmaya çalışırken, bir şekilde onu ilk bakışta mümkün olan en büyük karmaşa gibi görünen bir şeyle kirlettim: bir tuvalet felaketi.

Kötü bir özür mektubu yazdı ve onu yatağın üzerindeki düzleştirilmiş çikolata ambalajının yanına bıraktı; bu, rahatsız edici maddenin aslında çikolata olduğunun inkar edilemez bir kanıtıydı. Ancak suçluluk duygusu çok fazlaydı ve otel müdürüne hemen itiraf ettim, o da bana bu tür şeylerin her zaman olduğu konusunda, belki de dürüstçe, güvence verdi.

Bir sonraki durağımız Kylemore Manastırı’nın aynı zamanda çikolatayla ilgili günahlarım için af dileyebileceğim belki de dünyadaki tek yer olması ne büyük şanstı. Tesis, Ballynahinch ile pek çok benzerliğe sahiptir: gölün yanında Viktorya döneminden kalma duvarlarla çevrili bir bahçeye sahip büyük bir kale. Ancak dikkate değer bir fark vardı: Artık geçimini çikolata, ya da bana göre kutsal çikolata yapıp satarak sağlayan bir grup rahibe tarafından satın alınmıştı.

1920’de Birinci Dünya Savaşı’ndan mülteci olarak geldiler ve bir çiftlik ve misafirhane işletirken aynı zamanda bir yatılı kız okulu kurdular. Bir zamanlar 49 rahibe vardı ve bugün hala 76 yaşındaki Rahibe Genevieve Harrington da dahil olmak üzere 12 kişi var.

2010 yılında okul kapılarını kapatıp ana gelir kaynağını kapattığında buradaydı. Bize “Rahibelerin geçimini sağlaması gerekiyor” dedi. “Temel bir çikolata kursu aldım ve oradan geliştirdim.”

Nasıl inşa edildi? Artık birkaç çikolata makinesinin yanı sıra gösteriyi yürüten profesyonel bir çikolatacı da var.

En sevdiğin kız kardeş Genevieve? Bitter yerine sütlü çikolata. İhtiyacım olan tek gösterge bu.

Bir avuç sütlü çikolata aldım ve ondan son derece keyif aldım; yalnızca tartışmasız tadı nedeniyle değil, aynı zamanda beni çikolata günahlarından arındırma konusundaki inkar edilemez yeteneği nedeniyle de.

Derek Cheng, Tourism Ireland, Northern Ireland Tourism ve Fáilte Ireland sayesinde İrlanda’ya gitti.